Έρωτας και αγάπη. Δυο λέξεις κακοποιημένες. Δυο έννοιες τσαλαπατημένες, βιασμένες από την ανθρώπινη ανασφάλεια και αλαζονεία. Όλοι έχουν νιώσει έρωτα και αγάπη. Τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν. Μην προσπαθήσεις να τους ξυπνήσεις από την ψευδαίσθηση, τα ξυπνητήρια ηχούν ενοχλητικά στην κοιμισμένη συνείδηση τους. Οι άνθρωποι θέλουν να νιώσουν ζωντανοί. Μέσα σε αυτή τη ζοφερή και ψυχρή πραγματικότητα, μέσα στη βαρεμάρα του εγώ, το πάθος, ο ενθουσιασμός, το ταρακούνημα του είναι, η υστερία , το δάκρυ, η κτητικότητα, βαφτίζεται έρωτας και συνεπακόλουθα αγάπη. Οι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο μια σχέση ενός χρόνου και δυο χρόνων να την ονομάζουν μεγάλη αγάπη. Είναι αυτό ακριβώς το σημείο που ξεραίνομαι στα γέλια. Δακρύζω.
Δυο ξένοι γνωρίζονται. Παίζουν ένα ρόλο. Υποκρίνονται φορώντας το τέλειο κουστούμι της σαγήνης και της αποπλάνησης. Πόσο ερωτεύσιμο και πόσο λάθος ταυτόχρονα. Δεν ξέρουν ότι κάθε θεατρική παράσταση έχει και ένα τέλος; Το μακιγιάζ του έρωτα φεύγει και ο καθένας αποκαλύπτει ένα αμακιγιάριστο πραγματικό εαυτό. Τον λένε πραγματικότητα.
Οι φούσκες σκάνε. Τα σύννεφα από ροζ βάφονται γκρι. Πάντα σιχαινόμουν τα ροζ σύννεφα, τους φραμπαλάδες και τη γεύση ζαχαρωτού φράουλας που έχουν τα ροζ σύννεφα για μερικούς. Προτιμώ τον προσγειωμένο ρεαλισμό. Όχι, λάθος. Προτιμάς τον πολύχρωμο ρεαλισμό. Η αγάπη είναι ιμπρεσιονιστική.
Μπαμ! Τα αυτιά βουίζουν, η ψυχή έχει μείνει στήλη άλατος, άφωνη να κοιτά, φορώντας κουρέλια. Το κουστούμι της έγινε κομμάτια. Η καρδιά δηλητηριάζεται από την τοξική αγάπη. Έσκασε η βόμβα. Ξαφνικά δεν αρέσεις. Είσαι κουρελής. Θέλει να κόψεις το λαιμό σου και να βρεις άλλο κουστούμι. Καινούργιο. Να αλλάξεις. Χάσε τον εαυτό σου λοιπόν. Χάσε την προσωπικότητα σου, γιατί τελικά αυτό το οποίο είσαι δεν το θέλει. Δε το αγαπάει, νομίζει ότι το αγαπάει. Τελικά αυτό είναι η αγάπη; Όχι…
Δεν αλλάζεις κάτι που αγαπάς. Το αποδέχεσαι, το σέβεσαι, το αγκαλιάζεις. Η αληθινή αγάπη δεν θα σου ζητήσει ποτέ να αλλάξεις. Θα σε εμπιστευτεί, θα σε σεβαστεί. Είναι αυτή που θα σε κάνει να θελήσεις να εξελιχθείς.
Βουλιάζεις και μπερδεύεσαι. Αναρωτιέσαι… Τι κάνω, ρωτάς; Πνίγεσαι ενώ ξέρεις καλό κολύμπι. Πως είναι δυνατόν; Υπόσχεσαι...
Υπόσχεσαι ότι θα αλλάξεις. Για να μη χάσεις τη ψευδαίσθηση της αγάπης. Έχεις ξεχάσει ότι η αγάπη δεν απαιτεί αλλαγές. Σε αγαπάει για αυτό που είσαι, όχι για κάτι που θα μπορούσες να γίνεις. Όχι εγώ πάντα κρατάω τις υποσχέσεις μου, λες. Θα αλλάξω. Χάνεις εσένα…
Τώρα βιώνεις την μεγαλύτερη απώλεια. Χάνεις τον εαυτό σου. Δεν σε ορίζεις και αυτό σε κάνει να παραπατάς. Εξοργίζεσαι… Θυμώνεις. Κλαις. Όχι δεν γίνεται. Δεν μπορεί η αγάπη να είναι τόσο άδικη μαζί μου, ψιθυρίζεις.
Δεν θα φορέσεις κανένα καινούργιο κουστούμι. Πετάς τα κουρέλια. Μένεις γυμνή και ξυπόλυτη. Σκουπίζεις τα μάτια σου. Σηκώνεις το κεφάλι και αρχίζεις να περπατάς στο μονοπάτι σου. Περπατάς, βλέπεις χρώματα. Κάποια στιγμή, το μονοπάτι σου, μπορεί να διασταυρωθεί με το μονοπάτι κάποιου που να σε αγαπήσει έτσι όπως είσαι. Γυμνή. Χωρίς κουστούμι. Θα περπατήσετε δίπλα ο ένας στον άλλο γιατί έτσι θα γουστάρετε. Θα είμαστε ξεβράκωτοι, αποκρίνεσαι και χαμογελάς…
σχόλια