«Υπάρχουν ακόμη λαοί και αγέλες, όχι όμως σε μας, αδελφοί μου: σε μας υπάρχουν κράτη.
Κράτος; Τι είναι αυτό; Εντάξει λοιπόν! Ανοίξτε τώρα τα αφτιά σας, γιατί θα σας πω ό, τι έχω να σας πω για το θάνατο των λαών.
Κράτος λέγεται το πιο ψυχρό απ' όλα τα ψυχρά τέρατα. Και ψυχρά επίσης ψεύδεται και τούτο το ψέμα βγαίνει σερνάμενο από το στόμα του: «εγώ, το κράτος, είμαι ο λαός».
Ψέμα είναι αυτό! Δημιουργοί Ήταν εκείνοι που δημιούργησαν τους λαούς και που κρέμασαν μια πίστη και μια αγάπη πάνω από αυτούς: έτσι υπηρέτησαν τη ζωή.
Καταστροφείς είναι εκείνοι που στήνουν παγίδες για τους πολλούς και ονομάζονται κράτος: κρεμούν από πάνω τους ένα σπαθί κι εκατό ορέξεις.
Όπου υπάρχει ακόμη λαός, δεν καταλαβαίνει το κράτος και το μισεί σαν κακό μάτι και σαν αμαρτία απέναντι στα ήθη και τα δικαιώματα.
Αυτό το σημάδι σας δίνω! Κάθε λαός μιλά τη γλώσσα του σχετικά με το καλό και το κακό: ο γείτονάς του δεν την καταλαβαίνει. Η γλώσσα του, επινοήθηκε μέσα στα ήθη και στα δικαιώματα.
Αλλά το κράτος ψεύδεται σε όλες τις γλώσσες του καλού και του κακού· και ό,τι και να πει, ψεύδεται – και επίσης ό,τι έχει, το έχει κλέψει.
Όλα είναι ψεύτικα στο κράτος· με κλεμμένα δόντια δαγκώνει, το δαγκανιάρικο. Ψεύτικα είναι και τα σπλάχνα του.
Σύγχυση των γλωσσών του καλού και του κακού: αυτό το σημάδι σας δίνω ως σημάδι του κράτους. Αληθινά, τη θέληση για θάνατο δείχνει αυτό το σημάδι! Αληθινά, γνέφει στους κήρυκες του θανάτου!
Γεννιούνται υπερβολικά πολλοί άνθρωποι: για τους περιττούς εφευρέθηκε το κράτος;!
Δείτε πως τους προσελκύει, αυτούς τους υπερβολικά πολλούς! Πως τους καταβροχθίζει και τους μασά και τους ξαναμασά!
«Πάνω στη γη δεν υπάρχει τίποτε μεγαλύτερο από μένα: εγώ είμαι το δάχτυλο του θεού, αυτό που βάζει τάξη» – έτσι ουρλιάζει το τέρας. Και δεν πέφτουν στα γόνατα μόνο εκείνοι που έχουν μακριά αφτιά και κοντή όραση!
Αχ, και σε σας επίσης, μεγάλες ψυχές, ψιθυρίζει τα ζοφερά ψέματά του! Αχ, μαντεύει τις πλούσιες καρδιές, που πρόθυμα σπαταλιούνται!
Ναι ακόμη και σας σάς μαντεύει, νικητές του παλιού θεού! Κουραστήκατε στον αγώνα και τώρα η κούρασή σας υπηρετεί το νέο είδωλο!
Ήρωες και αξιοσέβαστους ανθρώπους θα ήθελε να έχει γύρω του το νέο είδωλο! Αρέσκεται να λιάζεται στο ηλιόφως των καλών συνειδήσεων – το ψυχρό τέρας!
Θέλει να σας τα δώσει όλα, αν εσείς το λατρέψετε, το νέο είδωλο: επίσης αγοράζει τη λάμψη της αρετής σας και το βλέμμα των περήφανων ματιών σας.
Θέλει να σας βάλει δόλωμα στους υπεράριθμους! Ναι, ένα διαβολικό τέχνασμα εφευρέθηκε εδώ, ένα άλογο του θανάτου, που βροντά κάτω από τα φανταχτερά στολίδια των θεϊκών τιμών.
Ναι είναι ένας θάνατος για τους πολλούς εφευρέθηκε εδώ, που καυχιέται που είναι η ζωή: αληθινά, μια εγκάρδια υπηρεσία στους κήρυκες του θανάτου!
Κράτος ονομάζω αυτό, όπου όλοι πίνουν δηλητήριο, καλοί και κακοί: κράτος, όπου όλοι χάνουν τον εαυτό τους, καλοί και κακοί: κράτος, όπου η αργή αυτοκτονία όλων – ονομάζεται «ζωή».
Δείτε λοιπόν αυτούς τους περιττούς! Κλέβουν τα έργα των εφευρετών και τους θησαυρούς των σοφών:
πνευματική καλλιέργεια ονομάζουν την κλεψιά τους – κι όλα τα κάνουν αρρώστια και αποτυχία!
Δείτε λοιπόν αυτούς τους περιττούς! Άρρωστοι είναι πάντα, ξερνούν τη χολή τους και το ονομάζουν αυτό εφημερίδα. Κατασπαράζουν ο ένας τον άλλο και δεν μπορούν καν να τον χωνέψουν.
Δείτε λοιπόν αυτούς τους περιττούς! Πλούτη αποκτούν και όμως γίνονται όλο και πιο φτωχοί. Δύναμη θέλουν και προπαντός τον μοχλό της δύναμης, πολύ χρήμα – αυτοί οι ανίκανοι!
Δείτε πως σκαρφαλώνουν, αυτοί οι ευκίνητοι πίθηκοι! Σκαρφαλώνουν ο ένας πάνω στον άλλο κι έτσι παρασύρονται στη λάσπη και στο βυθό.
Όλοι θέλουν να ανεβούν στο θρόνο: αυτό είναι η τρέλα τους – λες και η ευτυχία κάθεται στο θρόνο! Συχνά κάθεται η λάσπη στο θρόνο – και επίσης συχνά ο θρόνος πάνω στη λάσπη.
Τρελοί είναι όλοι τους για μένα και πίθηκοι που σκαρφαλώνουν και υπερβολικά θερμόαιμοι. Άσχημα μου μυρίζει το είδωλό σας, το ψυχρό τέρας: άσχημα μου μυρίζουν όλοι αυτοί μαζί, οι ειδωλολάτρες.
Αδέλφια μου, θέλετε λοιπόν να πνιγείτε μέσα στις αναθυμιάσεις των στομάτων και των ορέξεών τους: καλύτερα να σπάσετε τα παράθυρα και να πηδήσετε έξω, στον καθαρό αέρα!
Απομακρυνθείτε λοιπόν από την άσχημη μυρωδιά! Μακριά από την ειδωλολατρία των περιττών!
Απομακρυνθείτε λοιπόν από την άσχημη μυρωδιά! Μακριά από τον αχνό αυτών των ανθρωποθυσιών!
Για τις μεγάλες ψυχές, η γη είναι ακόμα ελεύθερη. Άδειες είναι ακόμη πολλές θέσεις για ερημίτες, μόνους ή δυο δυο, τις οποίες περιβάλλει η μυρωδιά ήσυχων θαλασσών.
Για τις μεγάλες ψυχές, ελεύθερη είναι ακόμη μια ζωή. Αληθινά, όποιος κατέχει λίγα, κατέχεται εξίσου λίγο: ευλογημένη να είναι η μικρή φτώχεια!
Εκεί που σταματά το κράτος, εκεί αρχίζει ο άνθρωπος, εκείνος που δεν είναι περιττός: εκεί αρχίζει το τραγούδι του απαραίτητου, η μοναδική και αναντικατάστατη μελωδία.
Εκεί όπου σταματά το κράτος – κοιτάξτε λοιπόν, αδελφοί μου! Δεν τα βλέπετε, το ουράνιο τόξο και το γεφύρι του υπεράνθρωπου;»
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.
Φρήντριχ Νίτσε, Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.
Το κράτος ιδωμένο μέσα απο μια ασυνήθιστη για τους περισσότερους οπτική. Ένα τερατούργημα το οποίο ψεύδεται διαρκώς συγκαλύπτοντας τα ψέματά του μέσα από ένα φιλολαικό προσωπείο. Το κράτος είναι ο λαός και αντίστροφα. Άποψη τόσο άτοπη όσο και εξωφρενική, αναπόδεικτη και θεμελιωδώς εσφαλμένη.
Ταυτοχρόνως όμως είναι η μόνη πηγή τροφοδότησης και συνάμα ύπαρξης αυτού του λαίμαργου και άπληστου - ανθρώπινου κατά τα άλλα δημιουργήματος-. Βρισκόμαστε για άλλη μιά φορά αντιμέτωποι με μια απο τις μεγαλύτερες πιθανώς αντιφάσεις της ανθρώπινης κοινωνίας όσο και ύπαρξης.
Το τέρας δημιουργήθηκε από τα ίδια μας τα χέρια ή καλύτερα αν θελετε απο την υποτιθέμενη ευφυία μας και συντηρείται απο την ανανδρία μας. Ποιός ανόητος θα χαλούσε τη βολή του; Κανείς. Μοναχά εκείνος ο οποιός αποφάσισε να περάσει έκεινη την μνημειώδη και τρομακτική γέφυρα. Εκείνη τη γέφυρα που αποφεύγουμε αιώνες τώρα. Εκείνη τη γέφυρα που οδηγεί τον περιορισμένο άνθρωπο στον αστείρευτο υπεράνθρωπο.
Αφήνουμε το αίμα να μας λούζει και τις ακαθαρσίες να μας σκεπάζουν ενώ απολαμβάνουμε ανενόχλητοι τη θέαση κάποιου φωτεινού κουτιού κατασκευασμένο για τη προσωπική μας ύπνωση ή κανούμε περιχαρείς το καθημερινό μας περίπατο αγοράζοντας ανθρώπινες σάρκες και πίνοντας ιδρώτα. Μα για τις μεγάλες ψυχές η ζωή είναι ακόμη ελεύθερη. Η παρωδία του κράτους έχει αντίκτυπο μόνο σε όσους τελικά την δέχονται .
Αν κοιτάξεις προσεχτικά μέσα απο τα δικά σου μάτια και όχι απο τα μάτια που σχεδίασαν εκείνοι για σένα, θα αναγνωρίσεις εκείνη τη γλυκιά γραμμή του ορίζοντα που είχες παραμερίσει τόσο καιρό και κάπου εκεί ίσως αντικρίσεις τον υπεράνθρωπο μπορεί ακόμα να συναντήσεις τον Ζαρατούστρα. Τότε όλη ή πλάνη που ζωγράφισαν με τα πιο αταίριαστα χρώματα θα διαλυθεί και η αρμονία θα πάρει τη θέση της. Μα θυμίσου δεν έχεις δικαίωμα να κατήγορείς κάνέναν άλλο γιατί το τέρας μόνο όσο το τρέφεις μπορεί και υπάρχει.
σχόλια