Λαστιχένια γάντια και Τom Waits.

-Θες;
-Όχι.
-Έλα,μην είσαι κομπλεξικός.Μια δυο μοναχά,για τη φάση.Ξέρεις ότι θα είναι ωραίο.
-Κομπλεξικός;
-Έλα τώρα,γιατί κολλάς έτσι;
-Άκουσε με.Με ξέρεις;Όχι λέω εγώ,δεν ξέρεις μηδέ μια σπιθαμή μου.Ναι,μοιραζόμαστε ένα μπουκάλι απαίσιο τζιν,ναι,ξέρεις πώς πίνω το ποτό μου,αλλά τί άλλο ξέρεις;Δεν έχεις καν εικόνα των νυχιών μου στον εγκέφαλο σου.
-Νύχια;Τι σχέση έχουν τα νύχια σου τώρα; Μη μου μιλάς για τα βρωμερά σου νύχια.
-Νόμιζα ότι δεν τα είχες προσέξει. Εντάξει λοιπόν,η εικόνα που έχεις σχηματίσει για τα νύχια μου είναι ακριβής.
-Τέλος πάντων,δε με νοιάζεις τόσο ώστε να παρατηρώ τα δάχτυλά σου,αλλά τα νύχια σου είναι μες στη βρώμα φίλε μου,δεν μπορώ παρά να ξέρω ότι είναι βρώμικα.
-Μη με λες έτσι.
-Πώς;
-"Φίλε μου".
-Γιατί;
-Επειδή αφ' ενός δεν είμαστε φίλοι κι αφ' ετέρου δε θέλω ούτε να είμαστε φίλοι ούτε να κατοικεί η παραμικρή ιδέα στο ωραίο σου κεφάλι ότι είμαστε ή θα είμαστε στο μέλλον,έστω και για 15 δευτερόλεπτα.Θα με ρωτήσεις γιατί.Άκουσέ με λοιπόν.Έχεις υπέροχο κώλο,το πρόσωπό σου είναι μέτριο και τα χέρια σου είναι αρκετά σεξουαλικά.Φαντασιώνομαι εσένα με λαστιχένια γάντια.Πώς μπορώ εγώ λοιπόν,να δω φιλικά ένα άτομο που το φαντάζομαι να μου τραβάει μαλακία με λαστιχένια γάντια;
-Έχεις δίκιο,αλλά,να,ξέρεις,το "φίλε μου" είναι μόνο μια έκφραση,ακροβατεί στα χείλη μου,δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
-Ναι,αλλά θα έμενε στο στόμα σου κλεισμένη,αν με ήθελες.
-Αυτό είναι αλήθεια.Δε μου αρέσεις.
-Κρίμα.Δε νομίζω να βρεις κάποιον άλλον που θα σου φορούσε λαστιχένια γάντια.
-Πρέπει να το κοιτάξεις αυτό με τα γάντια.
-Άσε τις ψυχολογίστικες μαλακίες.
-Καλά.Τι λες λοιπόν;Nα στρίψω ένα;
-Σου είπα,όχι.Δε βάζω αυτή την απάτη στο στόμα μου.
-Βάζεις σάπια τζιν,ουίσκι,μπύρες,όλα αυτά τα χημικά.Έχω την εντύπωση ότι όλος ο περιοδικός πίνακας έχει περάσει από το στόμα σου.
-Αποτυχημένο αστείο.Είσαι γυναίκα,έχεις ωραίο κώλο,μην επιθυμείς να είσαι και αστεία.Η ζωή είναι ήδη αρκετά εύκολη για σένα.Μην είσαι άπληστη.
-Eίσαι φαλλοκράτης.Πες μου γιατί δε θες να καπνίσουμε.
-Άσε τις φεμινιστικές αηδίες.Έχω δίκιο και το ξέρω.Λοιπόν,υποθέτω ότι ο κόσμος χωρίζεται σε άτομα σαν και σένα και σε άτομα σαν και μένα.Αυτό που μόλις ξεστόμισα είναι μια μπούρδα και μισή,αλλά με βοηθά να σου εξηγήσω.Πάντα οι τύποι που μεθοκοπούσαν με γοήτευαν περισσότερο από τους μπάφους.
-Γιατί αυτό;
-Υποτίθεται ότι και το ποτό και το χόρτο εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό.Πάντα όμως μου φαίνονταν γοητευτικοί εκείνοι που με απλανές βλέμμα κοιτούσαν μέσα στο ποτήρι τους,εκείνοι που φαίνονταν πληγωμένοι και ταλαιπωρημένοι.Ξέρεις ποια είναι η διαφορά τελικά;
-Όχι.
-Το γαμημένο το χόρτο είναι μια πολυτέλεια,σε κάνει όπως σε κάνει.Το ποτό είναι μια ανάγκη εσωτερική,σε σώζει από τον όλεθρο του άρρωστου μυαλού σου,τίποτα λιγότερο,τίποτα περισσότερο.Είναι ειλικρινές.
-Είσαι πολυλογάς.Γι' αυτό δε μου αρέσεις.Πάρε μια τζούρα.
-Εντάξει.
-Πώς είναι;
-Καλό είναι.Πάω στο αμάξι.Θες να 'ρθεις;
-Όχι,δε μου αρέσεις.
-Έλα,θα ακούσουμε Τom Waits.
-Eντάξει λοιπόν. Ας πάμε. Με καυλώνει ο Τom Waits.
-Xαίρομαι.