Και πριν δοθείς στον έρωτα σκέψου πρώτα αν είσαι έτοιμη να δεχτείς την πληγή μετά, το κενό μετά, αυτό το κομμάτι που θα είναι τόσο δικό σου και θα το απαιτείς τόσο πολύ και από το νόμο καμία βοήθεια δεν θα έχεις για να το πάρεις πίσω. Σκέψου αν θα αντέξεις να σου λείπει μονίμως κάτι,αν θα αντέξεις να νιώθεις ότι χάνεσαι μέσα στο ίδιο σου το μυαλό... γιατί το έρεβος του έρωτα είναι πολύ πιο σκοτεινό από όσο ήθελες να πιστεύεις, από όσο ήλπιζες ότι ξέρεις. Θα'πρεπε να γελάς. Ποιος ξέρει τον έρωτα;
Σκέψου αν θα είσαι έτοιμη για την απουσία πριν, την τρύπα που θα νιώθεις όταν δεν θα'στε μαζί, μια τρύπα που τόσο θα μεγαλώνει και άλλο τόσο θα πονάει, που δεν έχεις ιδέα πόσο θα πονάει και πόσο θα μεγαλώνει. Σκέψου πρώτα αν είσαι έτοιμη να γίνεις πιο εγωίστρια από ποτέ, να γίνεις πιο λιώμα από ποτέ, να τσούξεις πρώτο πρώτο τον εαυτό σου, να πας σ'ένα μπαρ και να πίνεις όλο το βράδυ, να αναρωτιέσαι τι κάνει, που βρίσκεται, αν είναι καλά, να δεν είναι καλά, με ποια είναι, ποια τον παίρνει αγκαλιά, ποια δεν τον παίρνει αγκαλιά, αν πίνει, αν σε σκέφτεται, αν δεν σε σκέφτεται, τότε ποια σκέφτεται. Σκέψου αν μπορείς να δεχτείς να λυγίζεις σε κάθε ματιά, αν μπορεί στα αλήθεια να το αντέξει η καρδιά σου το βάρος αυτό το απέραντο του έρωτα. Σκέψου αν θα καταφέρεις να μην σπάσεις, αν θα καταφέρεις να νιώθεις έντονα κάθε τικ τοκ και κάθε τικ τακ που βασανίζεται μαζί σου τις ώρες χωρίς αυτόν.
Σκέψου αν θα είσαι έτοιμη να εγκαταλείψεις ό,τι ήξερες μέχρι τώρα. Τα σουβλάκια το βράδυ, το ποτό με τον κολλητό σου πριν τα σουβλάκια, αυτούς τους αυθορμητισμούς με τους φίλους σου που λατρεύεις, τις διακοπές για δύο μήνες μακριά, το δικαίωμα σου για τρεις μέρες απομόνωσης, το δικαίωμα σου να μη θες να μιλάς στο τηλέφωνο με τις ώρες, την ανάγκη σου να μην σκέφτεσαι συνεχώς τι κάνει ο άλλος. Γιατί όλα αυτά, ω μα ναι, όσο και εάν δεν θέλεις να το δεις, θα δηλητηριαστούν, τόσο επιτυχώς που σχεδόν-«σχεδόν» γιατί το ήξερες, «σχεδόν» γιατί έπρεπε να το σκεφτείς πριν επιλέξεις τον έρωτα- δεν θα το πιστεύεις. Σκέψου λοιπόν πριν ψηφίσεις για το βέλος αν είσαι έτοιμη να πέσεις στα πατώματα, να χάσεις, να πονέσεις, να ξαναχάσεις, να πληγωθείς, να κλάψεις, να ρωτήσεις περαστικούς τι να κάνεις γιατί οι φίλοι σου το' χαν πει ρε συ, σου το' χαν πει. Σκέψου προτού ερωτευτείς αν αντέχεις να μην έχεις προσδοκίες, να μην έχεις φιλοδοξίες, να πατάς και να μην πατάς, να απορείς αν αύριο θα είναι το ίδιο μαγικά τα πράγματα ή ίσως καλύτερα να απορείς αν θα είσαι εσύ το ίδιο μαγεμένη αύριο.
Σκέψου πρώτα αν μπορείς, αν έχεις τη δύναμη να ζήσεις αυτές τις ατέλειωτες στιγμές τις νύχτες, τα απογεύματα, τα πρωινά περιμένοντας ένα τηλεφώνημα που ποτέ δεν ήρθε και σκέψου ακόμα πόσο μεγάλος είσαι να ζήσεις μια πρωτόγνωρη ευτυχία, διαλλακτική αρκετά για τη διάρκεια της γιατί ω ναι, αυτό το λίγο του κόσμου δεν το χωράει ο νους σου. Σκέψου αν είσαι δυνατή αρκετά, αν είσαι εξοπλισμένη αρκετά, αν μπορείς να μην φοβάσαι, αν δεν θα δειλιάσεις να το ζήσεις, να κεράσεις τον έρωτα σφηνάκια και άσπρο πάτο, να τον μεθύσεις και μετά να μεθύσεις εσύ.
Σκέψου λοιπόν, αν θα μπορέσεις να βουτήξεις... να μην μαζέψεις τα μαλλιά σου μπας και βραχούν, να βουτήξεις ολόκληρη στον έρωτα, μακροβούτι καθαρό χωρίς ανάσα. Μονάχα ποτέ σου μην σκεφτείς αν μπορεί να τα σκεφτεί όλα αυτά και ο άλλος απέναντι σου. Εσύ ερωτεύσου. Αυτός ίσως να μην έπαιρνε ποτέ αυτό το λεωφορείο εξαρχής.
