Η μερα χάνεται βιαστικά, τωρα τελευταία αδυνατώ να την προλάβω.. μέχρι να πιω τον καφέ μου έχει εξαφανιστεί.. έχει εξαφανιστεί όπως έχουν εξαφανιστεί από δίπλα μου πολλές γυναίκες κομήτες.. γυναίκες που φρόντιζαν να κάνουν ηχηρή την παρουσία τους και να φεύγουν σαν γάτες..
Πηγαίνω στην κουζίνα να φτιάξω ένα τοστ, κάπου κάπου πρέπει να τρώω κατι γιατί και αυτό το ρημάδι το στομάχι διαμαρτύρεται, ένα τοστ και λίγο χυμό πορτοκάλι θα βάλω και λίγο βούτυρο πάνω στο ψωμάκι να γίνει πιο μαλακό.. δίπλα απο την πολυθρόνα μου έχω ένα μικρό τραπεζάκι που συνήθως αφήνω το τασάκι και το ποτό τις ώρες που διαβάζω κάποιον από τους αγαπημενους μου συγγραφείς κάτι χειμωνιάτικα βράδια σαν και τούτο.. απέναντι απο την πολυθρόνα μια παλιά μπαλκονόπορτα με μονό τζάμι που θολώνει στα πρώτα κρύα με αφήνει να θαυμάζω μια υπέροχη Θέα που φτάνει ως το παλιό λιμάνι..
Τα φουγάρα από τα παλιά εργοστάσια καπνίζουν ακούραστα όλη την ημέρα.. απλώνουν ένα σύννεφο καπνού μπροστά μου σαν ομίχλη μπροστά στο λιμάνι.. Τα φώτα ασφαλείας των εργοστασίων μοιάζουν σαν σύγχρονοι φάροι, καθοδηγητές για τα παλιά βαπόρια που μεταφέρουν αργά και νωχελικά την πραμάτεια τους... όλο αυτό το τοπίο μπροστά μου, μου δημιουργεί μια απέραντη ανάγκη για φυγή..
Σκέφτομαι πολλες φορες τον εαυτο μου να ακουω το σφυριγμα απο το παλιο βαπορι καθως μπαινει στο λιμανι και να τρεχω να φτιαξω την βαλιτσα μου.. μεσα μου μια φωνη να φωναζει.. φυγαμε, φυγαμε, φυγαμε! Κι εγώ ολο και πιο γρηγορα να προσπαθω να πεταξω δυο βρακια και φανελες μεσα στην βαλίτσα.. Θα μεινει μονο για λιγες ωρες και μετα ρότα για τις ακτες τις Νοτίου Αμερικης..
Θα παμε να φορτωσουμε ζαχαρη, να πιουμε ρουμι και να χορεψουμε σαν λατινοι εραστες στα παραθαλασια μπαρακια..
Κοιταζω το διαμερισμα.. παλιο.. Οι τοιχοι εχουν σκασει, ενα κουβαδακι με νερο και φαγητο στην Μαρισουλα μενουν να θυμιζουν πως αυτο το διαμερισμα κατοικείτε απο καποιον.. απο ποιον ομως; Μηπως απο αυτον τον τρελογερο που τον διωχνουν οι λιμενικοι καθε φορα που προσπαθει να μπει στα καραβια της γραμμης;
- Εχετε εισιτήριο Κυριε; το πλοιο για Πάρο φευγει σε μιση ωρα..
Εκεινος απορημενος μεσα στο λινο κοστουμι του και το λευκο καπελο, κρατωντας μια βαλιτσα μισοκλεισμενη στα χερια του κοιταζει με ενα απλανες βλεμμα προς το καραβι.. δεν μιλα παρα μονο κοιταζει και τα ματια του βουρκωνουν.. παρατηρει τον λιγοστο κοσμο μιας χειμωνιατικης γραμμης να επιβιβαζετε και σκεφτεται που ειναι οι ναυτες; οι μηχανικοι; που ειναι ο καπετανιος με το σκυθρωπό προσωπο και την αλμυρα στην στολη του;
Κανει δυο βηματα πισω και γυριζει προς το διαμερισμα του.. αν ξερεις να κοιταξεις προς τα κει , μπορεις να το εντοπισεις στις στοιβαδες του τσιμεντου που καποιοι τις λενε πολυκατοικίες.. αν κοιταξεις καλα προς τα κει μπορεις ακομα και να δεις πως χρειαστηκε ωρα να φθασει ως το λιμανι...
Ο τρελογερος απογοητευμενος παιρνει τον δρομο του γυρισμου, με εναν κομπο αναμεσα στα στηθη του.. ουτε και σημερα θα φυγει για τις αγαπημενες του ακτες..
Καθισμενος στην πολυθρονα του εχοντας αγκαλια την ξερακιανη Μαρισουλα, χαιδευοντας τις λιγοστες τριχες που τις εχουν απομεινει πινει αργα το ουισκι του βλεποντας το παλιο βαπορι να φευγει απο το λιμανι.. βλεπει τους ναυτικους να τον χαιρετουν και τον καπετανιο με την ξεθωριασμενη στολη να στεκει στην γεφυρα του πλοιου και να δινει οδηγιες.. αλλο ενα ταξιδι χωρις αυτον.. αλλη μια ευκαιρια χαμενη.. αλλο ενα ποτηρι ρουμι που δεν γεμισε.. αλλος ενας χορος που θα μεινει στερνος να περιμενει τον ναυτικο του..
Το τηλεφωνο χτυπα.. φωνες απο πιτσιρικια ακουγονται να φωναζουν..
- Χρονια πολλα παππου!!
- Εχετε κανει λαθος.
Μια γερη ρουφηξιά φθανει το τσιγαρο ως τα ακροδαχτυλα και το ποτηρι φευγει με δυναμη στον τοιχο.. η Μαρισουλα τρομαγμενη τρεχει ως την κουζινα να κρυφθει.. η πορτα χτυπα ειναι η γειτονισσα απο απεναντι..
- Μηπως εχετε λιγο ζαχαρη;
- Το φορτιο με την ζαχαρη θα αργησει μερικους μηνες ακομη..
αποκρίθηκε βαριεστημένα
Η γειτονισσα τον πλησιασε και του χαιδεψε αργα το ασχημο του προσωπο.. απαλα το χερι της ακουμπησε το ρυτιδιασμενο κουτελο του και κατεβηκε ως τα ζυγωματικα.. πλησιασε το κορμι της και αλλο μεχρι που ο τρελογερος ενιωθε την θερμη του..
-Σας ειπα κυρια μου το φορτιο θα αργησει..
της επανελαβε αλλα η φωνη του αυτην την φορα εκρυβε μια ανυσηχία καθως τα χειλη της πλησιαζαν ολο και πιο κοντα του.. τον φιλησε αργα στο μαγουλο και ενιωσε τα γονατα του να τρεμουν.. ενιωθε το μυαλο του να μην θελει να θυμηθει πως ειναι αυτο το συναισθημα
-Θα ηθελα να φυγεις..
της ειπε και εκεινη εμπηξε την γλωσσα της μεσα στο στομα του με τοση δυναμη και λυσσα που εκανε δυο βηματα πισω για να μην πεσει..
-Βαλε μου τρελογερε ενα ουισκι και διαβασε μου το αγαπημενο σου βιβλιο.. ξερεις ποσο μου αρεσει να σε ακουω να μου διαβαζεις...
Το επομενο πρωι τον βρηκε γυμνο στο κρεβατι, τα σεντονια πεταμενα στο πατωμα.. ποτηρια μισοτελειωμενα και αποτσιγαρα διπλα του εμοιαζαν τοσο παράταιρα στις πρωτες αχτιδες του ηλιου..
Ηταν μονος του και το μονο που μπορουσε να διακρινει ηταν ενας κρυος καφες διπλα στο κομοδινο.. διπλα απο τον καφε δυο μικρα φακελακια ζαχαρης...
H ετικετα εγραφε " Μade in latin America " και ειχε μια γυναικεια φιγουρα να χορεύει.
