Όταν έβλεπα τον Σκαρ στο ''Βασιλιά των λιονταριών'' πριν σχεδόν είκοσι χρόνια να στέλνει το μικρό ανιψιό του στο νεκροταφείο των ελεφάντων όπου τον περίμεναν να τον κατασπαράξουν οι ύαινες, έσφιγγα το σαγόνι από θυμό και τα μάτια γίνονταν δυο σχισμές από μίσος για αυτό το λιοντάρι που δεν είναι όμορφο και περήφανο όσο ο βασιλιάς αδερφός του και η αγέλη του. Ήταν ο κακός. Τον μισούσα. Όταν είσαι παιδί δεν καταλαβαίνεις ότι κι εσύ είσαι εν δυνάμει κακός.. Έχω μια φίλη που καθόμασταν όλη νυχτα, πριν απο μέρα σχολείου, βάζαμε την ταινία να παίζει ασταμάτητα και χωρίζαμε τους χαρακτήρες που θα ντουμπλάραμε. Φυσικά, ο σκοτωμός γινόταν πάντα στο Σίμπα. Όταν είσαι παιδί διαλέγεις να είσαι πάντα ο Σίμπα. Δε διαλέγεις να είσαι ο μοχθηρός αδερφός που ψιθυρίζει ηδονικά ''Αντίο Βασιλιά'' στο αυτί του αδερφού του την ώρα που τον δολοφονεί. Είκοσι χρόνια μετά νιώθω μια κάποια θλίψη για το Σκαρ, ανάμεικτη με θαυμασμό για την ψυχραιμία του και την αποφασιστικότητα του και οργή που η Ντίσνει δεν του έδωσε ούτε ένα λόγο για να δικαιολογεί τη συμπεριφορά του πέρα από το ότι ήταν ''ο κακός''. Είκοσι χρόνια μετά, ο βασιλιά των λιονταριών είναι ακόμα η καλύτερη ταινία του κόσμου.
Λίγο μετά, η Ντίσνει αποφάσισε να μας συστήσει τον Κουασιμόδο, την Εσμεράλδα, το Φοίβο και φυσικά τον κακό. Ο Φρόλο ήταν ένας αδίστακτος, ρατσιστής, δολοφόνος μωρών και αθώων, εκβιαστής γυναικών έναντι υποταγής στις ορέξεις του, εμπρηστής και φυσικά ακόρεστος εξουσίας, δικαστής. Φυσικά, το αντίπαλο δέος ήταν ένας όμορφος, ηθικός στρατιώτης με χρυσή στολή, μια πανέμορφη τσιγγάνα με έντονο το αίσθημα της δικαιοσύνης και της συμπόνιας και ο Κουασιμόδος, ο ήρωας με τη φωνή του Ρουβά. Ε ναι, δεν είναι τυχαίο ούτε αυτό. Δεκαπέντε χρόνια μετά, διάβασα το βιβλίο και αφού η αλήθεια αποκαταστάθηκε μέσα μου, τα έβαλα πάλι με τη Ντίσνει.
Ναι, δεν περίμενα να παρουσιάσουν το Φοίβο σαν τον hit and run τυχοδιώκτη (α ρε Τζον Σμιθ, μόνο εσύ κατάφερες να ρίξεις το εξωτικό ινδιανάκι και να τη βγάλεις καθαρή όταν εξαφανίστηκες..) που κορόιδεψε την 16χρονη τσιγγάνα και τελικά παντρεύτηκε άλλη. Προφανώς. Και ναι, το χάρηκα που η Εσμεράλδα αντί για μια άμυαλη πιτσιρίκα, είναι μια δυναμική γυναίκα που τραγουδάει προς την Παναγία με τη φωνή της Πρωτοψάλτη για τους τσιγγάνους που είναι κι αυτοί παιδιά του Θεού. Εντάξει, και ο Ρουβάς καλός ήταν. Αλλά για άλλη μια φορά, ο χαρακτήρας του κακού, ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας της ιστορίας, μένει με μοναδικό κίνητρο για τις πράξεις του την εμφυτη κακία του.
Με εξαίρεση την καλύτερη σκηνή που έχει εμπνευστεί ποτέ το επιτελείο σεναρίου, η εξομολόγηση του Φρόλο μπροστά στο τζάκι του, με την φλογόμενη τσιγγάνα να τυλίγει την παράνοια και τον πόθο του, να αγκαλιάζει με γλώσσες φωτιάς τις εμμονές του για ηθική και δικαιοσύνη και να τις καίει συθέμελα, ο Φρόλο είναι ένας παράλογα βίαιος σαδιστής. Αυτή η σκηνή είναι η μόνη που δικαιολογεί ένα απο το μύρια κακά του Κλωντ Φρόλο. Για ολα τα άλλα υπάρχει η mastercard.
Για την ιστορία, ο Φρόλο του Ουγκώ είναι ένας αρχιερέας που σώζει τον Κουασιμόδο και τον βοηθάει, που διώκεται από τους προσωπικούς του δαίμονες, τους ανθρωπινους ποθους που παλεύει να εξαγνίσει μέσα από την καταπίεση της ανάγκης του για οποιαδήποτε μορφή απόλαυσης, πόθοι οι οποίοι καταλήγουν να πάρουν τη μορφή της μικρής τσιγγάνας στην οποία είναι πρόθυμος να υποταχτεί αρκεί να τον διαλέξει. Και πάλι, δεν είχα ποτέ την απαίτηση να αποδωθεί αυτό σε μια ταινία της Ντίσνει. Ωστόσο, νομίζω αξίζει να αναγνωριστεί η ομορφιά αυτών των χαρακτήρων.
Για τον ίδιο λόγο, αν διαβάσεις τη Λολίτα του Nabocov, θα κλονιστείς με έναν τρόπο τόσο ιδιαίτερο που θα αμφιβάλεις για την προσωπική σου ηθική. Ο συγγραφέας θα σε βάλει τόσο μέσα στο μυαλό του 38χρονου καθηγητή που η ζωή του περιστρέφεται γύρω απο ένα 12χρονο κορίτσι που θα φτάσεις να δείξεις κατανόηση γι' αυτον τον άντρα που ο σκοπός της ζωής του είναι η αποπλάνηση αυτού του ανήλικου. Γυρνούσα τις σελίδες και ένιωθα ότι συνεννώ σε κτηνωδία, οι περιγραφή της λαγνείας του σου σφίγγει το στομάχι. Κι όμως, ανάμεσα στις βλασφημίες και στην αποδοκιμασία, φτάνεις να συμπονέσεις τον Χάμπερτ, αφού περάσεις μέσα απο την άβυσσο του μυαλού του, γνωρίσεις τον τρόπο που παλινδρομεί στην πρώτη του αγάπη μέσω της έλξης του προς τα κορίτσια που φέρουν τα γνωρίσματα της, ανάμεσα τους και η Λολίτα, και ξεπλυθείς από την αρχική σου αίσθηση πως πρόκειται για έναν παιδόφιλο. Όταν το βάρος της ιστορίας μεταφερθεί στο αριστερό σου χέρι, ο Χάμπερτ Χάμπερτ δε θα είναι απλά ένα κτήνος.
Τελικά, όσο μεγαλώνουμε αφήνουμε πίσω μας την ανάγκη να είμαστε ο καλός πρωταγωνιστής και το βλέμμα μας στρέφεται στον αντιήρωα. Ρίξε μια ματιά στους πρωταγωνιστές των σειρών των τελευταίων χρόνων. Ο Gregory House, μισάνθρωπος και κυνικός, ημίτρελος και σε καμιά περίπτωση ανιδιοτελής, λατρεύτηκε σαν Θεός παγκοσμίως. Η ευφυία του και οι εμμονές του, το ιατρικό του ιστορικό και το ψυχολογικό κενό, όλα έχτισαν το χαρακτήρα που σου αφήνει ένα στραβο χαμόγελο μετά από κάθε σαρκαστικό σχολιό του. Ο Walter White του ''breaking bad'' , εμπεριστατωμένα και αδιαμφισβήτητα αδίστακτος μπροστά σε κάθε είδους απάνθρωπη πράξη, δεν θα βρει κανέναν να μην τον καταλάβει. O Tony Soprano και ο Dexter. Mέχρι και στο Lost ο Benjamin Linus παρουσίασε περισσοτερο ενδιαφέρον απο τον γιατρό- ήρωα. Όχι ότι δεν άξιζε να ξυλοκοπηθεί.
Φέτος, η Maleficent έγινε ταινία και ήταν και καλή. Βαδίζουμε στην ενηλικίωση νομίζω.
σχόλια