Δεν δουλεύεις σήμερα (ή δεν δουλεύεις γενικώς). Αποφασίζεις να «χτυπήσεις» τη μιζέρια της ανεργίας ή της αεργίας με μια βόλτα στην Αθήνα. Στη γειτονιά σου. Σε μια άλλη γειτονιά. Η μέρα ηλιόλουστη. Απ' αυτές τις όμορφες τις χειμωνιάτικες, που ακόμα και ο αέρας σου χαϊδεύει δροσερά το πρόσωπο. Όμορφο χάδι, σκέφτεσαι, και συνεχίζεις να περπατάς.
Μεταξουργείο, Ομόνοια, Μοναστηράκι. Έχεις ήδη μετανιώσει για τη βόλτα. Παιδιά στους δρόμους να ζητιανεύουν. Νεκροζώντανοι που ψάχνουν τη δόση τους. Άνθρωποι που κοιμούνται σε σκαλοπάτια με μια χάρτινη πινακίδα δίπλα τους να φωνάζει σιωπηλά και ανορθόγραφα «πεινάω». Αθήνα, σκέφτεσαι, και συνεχίζεις να περπατάς.
Κατεβαίνεις στο Θησείο και κάθεσαι κοιτώντας τους περαστικούς. Άνθρωποι όλων των ηλικιών. Αγέλαστοι, γελαστοί, πολυάσχολοι και μη. Αυτοί που βγήκαν για βόλτα, για ψώνια, για να δουν φίλους. Μόνοι, με παρέα. Φωνές. Σε πολλές γλώσσες. Ακατανόητες. Γοητευτικές ή μη. Δεν έχει σημασία. Άνθρωποι. Πολλοί. Φόβος. Μοναξιά. Τρομοκρατείσαι.
Γυρίζεις σπίτι. Ανοίγεις τηλεόραση. Τρομοκρατείσαι. Την κλείνεις. Μπαίνεις στο internet. Ειδήσεις. Τρομοκρατείσαι. Κοιτάζεις τα status των φίλων σου στο facebook. Ο καθένας στον μικρόκοσμό του. Τρομοκρατείσαι. Ο καθένας πορεύεται με τον πρόβλημά του, θυμάσαι, και ηρεμείς. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Πριν κάποιες μέρες, είχα δει ένα ρεπορτάζ για τοξικομανείς σε θεραπεία. Θυμάμαι μια κοπέλα να λέει πως η πρέζα της κάλυπτε την ανάγκη να την αγαπάνε. Ένα παλικάρι να λέει πως δεν άντεχε τον παραλογισμό του κόσμου. Έναν άλλον πως δεν μπορούσε να συνυπάρχει. Θυμάμαι πως αυτές τις φράσεις τις έχω ξανακούσει. Από ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη.
Αναρωτιέμαι. Είναι «φυσιολογικός» αυτός που ο κόσμος του φαίνεται λογικός; Είναι «φυσιολογικός» αυτός που μπορεί και περιφέρει την δήθεν ευτυχία του ανάμεσα σε τόση δυστυχία, χωρίς να τη «βλέπει»; Είναι «φυσιολογικός» αυτός που μπορεί και συνυπάρχει με τη σαπίλα της κοινωνίας σαν να μην τρέχει τίποτα;
Τότε θυμήθηκα ένα μάθημα βιολογίας στο σχολείο για τη θεωρία του Δαρβίνου και τη φυσική επιλογή. Με εκείνες τις δόλιες τις καμηλοπαρδάλεις που με βάση το Δαρβίνο, επιβίωσαν λέει, μονάχα εκείνες με τον ψηλό λαιμό γιατί μπορούσαν να τρώνε και από ψηλά.
Έτσι, σκέφτομαι, είμαστε κι εμείς, σαν τις καμηλοπαρδάλεις. Μόνο που για μας η εξέλιξη δεν είναι ο ψηλός λαιμός, μα η σκληρότητα. Επιβιώνει όποιος απαρνιέται τη φύση του. Όποιος μπορεί, με ευκολία ή δυσκολία, να μην ενδιαφέρεται για τον διπλανό του. Όποιος μπορεί να κλειστεί στην ευτυχία του μικρόκοσμού του. Όποιος μπορεί να κοιτάει τον εαυτό του. (Όλα αυτά μάλλον, με ερωτηματικά)
Τότε θυμάμαι ένα στίχο της Κατερίνας Γώγου, «σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος», χαμογελάω και ξαναβγαίνω στον κόσμο με πείσμα. «Θα την αλλάξουμε τη ζωή παρ' όλα αυτά Μαρία».
σχόλια