Η σκέψη μοy ήρθε πριν λίγες ημέρες όταν κάλεσα την ξαδέρφη μου για ψώνια και καφέ. Μου έστειλε θλιμμένη φατσούλα στο messenger και μου είπε πως δεν μπορούσε να έρθει παρέα μου γιατί θα είχε μάστορες στο σπίτι της την επόμενη ημέρα. Εκτός από ένα καλοκαίρι γεμάτο στενοχώρια ο πρώην της την άφησε και με ένα σύστημα θέρμανσης που τελικά βγήκε ελαττωματικό, οπότε θα έπρεπε να το διορθώσει τώρα που πλησιάζουν τα βαριά κρύα.
Με διάφορα κοσμητικά επίθετα η ξαδέρφη μου στόλισε τον πρώην και το σύστημά του. «Και τώρα τις μαλακίες του πρέπει να τις πληρώσω διπλές και τριπλές!». Έβαλα τα γέλια και της έστειλα με τη σειρά μου μία φατσούλα που συμπάσχει.
Σκέφτηκα τότε πόσο πολύ μας αρέσει να αφορίζουμε τις πρώην επιλογές μας είτε πρόκειται για συντρόφους, είτε για δουλειές, είτε για συστήματα θέρμανσης, είτε για οτιδήποτε άλλο αποδεικνύεται ελαττωματικό. Στενοχωριόμαστε, βρίζουμε και κατηγορούμε τον εαυτό μας και τους άλλους επειδή κάναμε λάθος.
Τι ταμπού κι αυτό! Πόσο πολύ προσπαθούμε να μην κάνουμε λάθος και πόσο αλήθεια μας κουράζει όλους αυτή η προσπάθεια. Λες και είναι κακό να μπεις σε μία σχέση αν δεν έχει το απόλυτα ευτυχισμένο τέλος. Λες και δεν είναι ανθρώπινο να επενδύσεις σε φιλίες που δεν κρατούν στο πέρασμα του χρόνου. Λες και δεν συμβάλλει στην εμπειρία μία δουλειά αν δεν οδηγήσει το λιγότερο σε μία θέση με τίτλο «μπλαμπλαμπλα Manager».
Κι όμως, δεν κοιτάζουμε σχεδόν ποτέ πόσους δρόμους εναλλακτικούς ανοίξαμε για τους εαυτούς μας επειδή κάναμε λάθος κάποια στιγμή στο παρελθόν. Πόσο καινούρια πράγματα μας έσπρωξαν τα λάθη μας να μάθουμε και να δοκιμάσουμε. Και στην τελική πόσο ό,τι ποθήσαμε πολύ, δεν μπορεί να ήταν λάθος. Οι επιλογές μας δεν έρχονται με συμβόλαιο ότι θα παραμείνουν καλές για τον καθένα μας στους αιώνες των αιώνων. Αξίζουν, όμως, ακριβώς επειδή εκείνη τη στιγμή ήταν αυτό που περισσότερο θέλαμε. Ακόμα κι αν κάποιες φορές στο μέλλον, χρειαστεί να τις πληρώσουμε... «διπλές και τριπλές»!
P.S: Διαβάζεται ιδανικά με αυτό το soundtrack:
σχόλια