Με αφορμή την απόφαση 'Ναι ή Όχι' που καλούμαι να πάρω για την χώρα μου καθώς και το θεατρικό έργο -και κατ'επέκταση την θεατρική παράσταση- 'Αυτός που λέει Ναι και Αυτός που λέει Όχι'΄του Mπ.Μπρεχτ, το οποίο μελετάω 2 χρόνια, αποφάσισα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου.
Το συγκεκριμένο έργο θα έλεγε κάποιος πως στοχεύει κατευθείαν στη συνείδηση κάθε ανθρώπου, κάθε ηλικίας, κάθε λαού και τόπου και ιδιαίτερα στη συνείδηση της νέας γενιάς. Ο Μπρεχτ υποστήριζε πως ένα έργο δεν πρέπει να εγείρει το συναίσθημα του θεατή, αλλά αντίθετα να τον αποστασιοποιεί από αυτά τα πάθη και να τον παρακινεί, ώστε να τα παρατηρεί με μια κριτική ματιά. Έτσι, λοιπόν, και όλοι εμείς καλό θα ήταν να εξετάσουμε το συγκεκριμένο δίλημμα που τίθεται, με ψυχραιμία.
Ως Άγγελος πάντα βάζω τις επιλογές που έχω σε μία ζυγαριά. Καταγράφω τα υπέρ και τα κατά κάθε επιλογής και πράττω ανάλογα. Ένα είναι σίγουρο, πως αν είναι να κάνω κάτι επειδή κάποιος άλλος θεωρεί πως «πρέπει να το κάνω», τότε εξετάζω αν αυτή η επιλογή που μου δίνεται έχει κάποιο λογικό αντίκρισμα. Προσπαθώ να βρω το κίνητρο για να μην ενεργώ εκβιαζόμενος από κάποιους ή από μία κατάσταση.Και αν η απόφαση μου είναι συναινετική, δεν σημαίνει πως δέχομαι τα πράγματα άπραγος. Γιατί συναίνεση δε σημαίνει σκύβω το κεφάλι. Με οδηγό τη λογική και τη γνώση, το αγόρι του έργου, το οποίο ενσαρκώνω, «ζυγίζει» τις συνθήκες, υπερασπίζεται την ανθρώπινή του αξιοπρέπεια και προτρέπει στη δημιουργία ενός νέου κόσμου.
Μου δημιουργούνται ερωτήματα όπως: Είναι προτιμότερο ν' ακούμε τη λογική ή το συναίσθημα; Το συλλογικό καλό προηγείται ή έπεται του ατομικού; H συντήρηση είναι ασφαλέστερη της ανατροπής; Υπάρχει ηθική ή όχι;
Παράλληλα, ακούω συνεχώς ανθρώπους να αναφέρονται στους προγόνους μας και στο ότι πρέπει να τους κάνουμε περήφανους, πως το 'Ναι ή Όχι' που καλούμαστε να απαντήσουμε τώρα είναι παρόμοιο με το 'Οχι' μας προς τους Ιταλούς και διάφορα τέτοια. Σε όλους αυτούς απαντάω πως σίγουρα οι πρόγονοι μας είναι τα πρότυπα μας , και πως η Ιστορία καταγράφεται για να μην επαναληφθεί αλλά το μέλλον και η δύναμη αυτής της χώρας βρίσκονται στους απογόνους. Δεν μπορούμε να είμαστε προσκολλημένοι σε απαρχαιωμένα πρότυπα και παρωχημένες αντιλήψεις.
Αιώνια έφηβε Έλληνα, βρίσκεσαι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Αποφάσισε ποιον δρόμο θέλεις να ακολουθήσεις και μην ξεχνάς πως όποια απόφαση και να πάρεις, δεν είναι οριστική.
Θα κλείσω με μία πρόταση του μαθητή στο έργο - πρόκειται για τη σκηνή που ο μαθητής ταράζει συθέμελα την καθεστηκυία αντίληψη της εξουσίας: «Όποιος έχει πει Α, δεν είναι υποχρεωμένος να πει και Β. Γιατί στο μεταξύ μπορεί να αναγνωρίσει πως το Α ήταν λάθος».
σχόλια