“Δε νομίζω ότι είμαστε πια στο Κάνσας” είπε η Dorothy στο σκυλάκι της, το Τότο, όταν ένας ανεμοστρόβιλος την πήρε από το ήσυχο Κάνσας και την έφερε στη χώρα του Οζ.
Σκαλίζοντας το συρτάρι των παιδικών χριστουγεννιάτικων αναμνήσεων της δεκαετίας του ΄80, δεν μπορώ να μη θυμηθώ με πόση ανυπομονησία περίμενα να δείξει η τηλεόραση το “The Wizzard of Oz”, την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του Frank Baum, το 1939. Και ενώ η Judy Garland τραγουδούσε στην Αμερική του Μεσοπολέμου το “Somewhere over the rainbow”, το αμερικάνικο όνειρο για μια καλύτερη ζωή, μετουσιωνόταν για μένα σε μία κούκλα, μελομακάρονα, μια βόλτα στη στολισμένη Αθήνα. Τα τέλεια Χριστούγεννα.
Σήμερα, η ταινία αυτή, όσο ξεπερασμένη και σχεδόν vintage κι αν μου φαίνεται, με βάζει σε σκέψεις και αναπόφευκτες συγκρίσεις. Όταν πριν από μερικά χρόνια, ένας ανεμοστρόβιλος από την Αμερική (τι σύμπτωση!) μας προσγείωσε σε μία άλλη πραγματικότητα, αντίθετα με την Dorothy, δεν καταλάβαμε αμέσως ότι ήμασταν κάπου αλλού. Αναγνωρίσαμε όμως την κακιά μάγισσα της δύσης, που έπαιρνε διάφορες μορφές κατά καιρούς, όπως οι κακοί εταίροι, οι κακοί πολιτικοί, οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, οι κακοί φοροφυγάδες και οι λοιποί κακοί. Μετά τον πρώτο χρόνο της κρίσης, αρχίσαμε πλέον να συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε πια στο Κάνσας, ειδικά όταν χάθηκαν δουλειές, σπίτια, επιχειρήσεις, χωρίστηκαν οικογένειες από την ξενιτιά. Και στην αρχή ενώ όλοι περιμέναμε το μάγο του Οζ να μας σώσει από την κακιά μάγισσα για να επιστρέψουμε στο ήσυχο Κάνσας, όπου όλοι είχαν δικαίωμα στον πλούτο, νομίζω ότι έχουμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε κι εμείς το ταξίδι της Dorothy για να έχουμε δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και στην ελπίδα.
Να ανακαλύψουμε ξανά τι είναι σημαντικό για μας, να μάθουμε να συμπαραστεκόμαστε σε άλλους, με πραγματικό συναίσθημα και όχι σε μία επίφαση φιλανθρωπίας, να γίνουμε πιο δημιουργικοί και τέλος να σταματήσουμε να αναπολούμε μία εποχή που ναι μεν ήταν πιο εύκολη και πλούσια, αλλά είχε σαθρά θεμέλια, όπως το σπιτάκι της Dorothy που τόσο εύκολα το παρέσυρε ο ανεμοστρόβιλος.
Στην ταινία, ο μάγος του Οζ αποδεικνύεται ότι ήταν ένας μικρός ανθρωπάκος που τίποτα δεν μπορούσε να κάνει για να νικήσει τη μάγισσα, ούτε να εκπληρώσει στη Dorothy και στους φίλους της τις επιθυμίες τους. Το καλό τέλος έρχεται από τους ίδιους τους ήρωες μέσα από όσα κέρδισαν από το ταξίδι τους και την αλληλεγγύη που έδειξαν ο ένας στον άλλον. Μήπως να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους?
Καλά Χριστούγεννα Dorothy! Κι ας μην είμαστε πια στο Κάνσας…..
