1.
RON CLEMENTS, JOHN MUSKER
Aladdin
1992
Είναι σχεδόν αδύνατο να διαλέξω μία ανάμεσα στις ταινίες της Disney. Σ' αυτές οφείλω και την απόφασή μου να ασχοληθώ με το θέατρο. Ο Αλαντίν όμως είναι ένας πολύ αγαπημένος μου χαρακτήρας. Με συγκινεί βαθύτατα η προσπάθειά του να δείξει πως είναι κάτι διαφορετικό, για να κερδίσει την καρδιά της πριγκίπισσας, και είναι σίγουρα ο μόνος που έχει βγει το συναρπαστικότερο ραντεβού του κόσμου (πετώντας πάνω σ' ένα μαγικό χαλί, κάνοντας σε 3 λεπτά τον γύρο του πλανήτη). Η σκηνή, δε, όπου τη φιλάει αποχαιρετώντας τη στο μπαλκόνι με κάνει να θυμάμαι έντονα και τη λαχτάρα που είχα τότε ως παιδί να ανακαλύψω αν αυτό το τόσο τρυφερό συναίσθημα θα μπορούσε να περιέχει στο μέλλον μέσα του κι εμένα.
Το πρώτο φιλί του Αλαντίν με την πριγκίπισσα Τζάσμιν
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 2.
STEPHEN FREARS
Dangerous Liaisons
1988
«H ματαιοδοξία και η ευτυχία είναι έννοιες ασυμβίβαστες», λέει η Glenn Close στον John Malkovich σε μία από τις κορυφαίες της ερμηνείες. «Σύντομα θα διαπιστώσεις ότι η ντροπή είναι σαν τον πόνο, τη νιώθεις μόνο μια φορά»... Σαρδόνιες δολοπλοκίες, πανούργα στοιχήματα, ερωτικά τρίγωνα... Η τραγωδία της επιθυμίας και η προσπάθεια διατήρησης του ελέγχου σε μια ταινία εποχής με ασυνήθιστα κοντινά πλάνα. Όταν ρωτήθηκε γι’ αυτή την τόσο ιδιαίτερη επιλογή του, ο σκηνοθέτης δήλωσε: «Ανακάλυψα ότι οι Αμερικανοί ηθοποιοί έχουν τέτοια δυναμική στα κοντινά τους, σε αντίθεση με τον τρόπο που χρησιμοποιούν το σώμα τους, και σκέφτηκα “γιατί να μην κάνω μια ταινία με το καλύτερό τους;”».
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 3.
WOODY ALLEN
The Purple Rose of Cairo
1985
Μια συνηθισμένη γυναίκα που ζει μια δυσάρεστη ζωή περνάει τα βράδια της μετά τη δουλειά στον κινηματογράφο, βλέποντας ξανά και ξανά τον αγαπημένo της πρωταγωνιστή σε μια ασπρόμαυρη ταινία. Κάποια στιγμή ακόμη κι αυτός εντυπωσιάζεται από τη συνεχή της παρουσία στην αίθουσα και αποφασίζει να βγει από την οθόνη την ώρα της προβολής και να το σκάσει μαζί της, προκειμένου να γνωριστούν. Στο μεταξύ ο πραγματικός ηθοποιός που παίζει τον ρόλο αναζητά μανιωδώς τον χαρακτήρα του, γιατί αν δεν γυρίσει σύντομα πίσω στην οθόνη θα δει την καριέρα του να καταστρέφεται.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 4.
MICHAEL RADFORD, MASSIMO TROISI
Il Postino
1994
Θυμάμαι να έχει τελειώσει η προβολή της ταινίας στον θερινό κινηματογράφο που την είδα τότε, στις Σπέτσες, και να κατηφορίζω με δάκρυα στα μάτια τον δρόμο. Δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα ούτε όταν έφτασα στο σπίτι. Μια από τις τρυφερότερες ταινίες για την απρόσμενη φιλία ενός ασήμαντου και άσημου ταχυδρόμου και του διάσημου Χιλιανού ποιητή του έρωτα Pablo Neruda, σ' ένα μικρό νησί της Ιταλίας. O πρωταγωνιστής της, Massimo Troisi, προκειμένου να ολοκληρώσει τα γυρίσματα, ανέβαλε, παρά τα σοβαρά καρδιακά του προβλήματα, μια εγχείρηση που του στοίχησε τη ζωή. Δεν πρόλαβε ποτέ να δει και να χαρεί τη μεγάλη της επιτυχία. «Η ποίηση δεν ανήκει σε αυτούς που τη γράφουν, αλλά σ’ εκείνους που την έχουν ανάγκη», όπως λέει κι ο ίδιος μοναδικά σε μια σκηνή έντονης διαφωνίας με τον ποιητή.
5.
ROMAN POLANSKI
The Tenant
1976
O Roman Polanski, που πρωταγωνιστεί κιόλας στην ταινία, είναι ο καινούργιος ένοικος ενός διαμερίσματος του οποίου η προηγούμενη ενοικιάστρια προσπάθησε να αυτοκτονήσει πηδώντας από το μπαλκόνι. Οι γείτονες αρχίζουν να φέρονται πραγματικά περίεργα, μπαινοβγαίνοντας στο σπίτι του, παραπονούμενοι για την έντονη φασαρία, ώσπου λίγο λίγο τον αναγκάζουν να ντύνεται και να συμπεριφέρεται σαν κι εκείνη. Ή μήπως προσπαθούν να τον κάνουν να αυτοκτονήσει; Ίσως η αγαπημένη μου ταινία του Polanski, με μια εκπληκτικά ζοφερή ατμόσφαιρα. Είναι η τρίτη στην άτυπη τριλογία του διαμερίσματος που έχει δημιουργήσει μαζί με το «Repulsion» και το «Rosemary's Baby», όπου το κακό τρυπώνει απρόσκλητο μέσα στον χώρο σου, δίχως να μπορείς να κάνεις τίποτα για να προστατευτείς απ’ αυτό.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 6.
DAVID LYNCH
Blue Velvet
1986
Για τον τρόπο που η Isabella Rossellini τραγουδάει το «Blue Velvet» και ο Dean Stockwell το «A candy colour clown» κρατώντας στα χέρια του ένα φως. Για τον κρυμμένο Kyle MacLachlan μέσα στην ντουλάπα, που προσπαθεί να ανακαλύψει τι συμβαίνει στην πόλη του. Ένας ονειρικός εφιάλτης (όπως όλες άλλωστε οι ταινίες του David Lynch) που ξεκινάει από ένα κομμένο αυτί στον κήπο. Υψηλής αισθητικής και μεγάλου μυστηρίου.
H Isabella Rossellini τραγουδάει το «Blue Velvet»
Dean Stockwell το «A candy colour clown»
7.
BILLY WILDER
Sunset Boulevard
1950
Πάντα έβρισκα τρομερά συγκινητικούς τους χαρακτήρες που έχουν μια ισχυρή πεποίθηση ότι η ζωή τους πρόκειται να αλλάξει και να ζήσουν κάτι εξαιρετικά σημαντικό, τη στιγμή που εμείς ως θεατές γνωρίζουμε εξαρχής ότι αυτό τους το όνειρό είναι απραγματοποίητο. Η Norma Desmond, λοιπόν, μια ξεχασμένη σταρ του βωβού κινηματογράφου, ίσως η μεγαλύτερη του καιρού της, ονειρεύεται εδώ και χρόνια τη μεγάλη της επάνοδο, βυθισμένη στην τρέλα και τη μοναξιά.
8.
ADRIAN LYNE
Lolita
1997
Ο Andrian Lyne δημιουργεί ένα αριστοτεχνικό ψυχολογικό δράμα, με τη βαθύτατα νοσταλγική μουσική του Enio Moricone, την ώρα που ο Jeremy Irons εξετάζει θαυμάσια τα όρια και την ένταση της εμμονής επιμένοντας: «Στην αγκαλιά μου ήταν πάντοτε η Λολίτα».
9.
JOHN CARNEY
Once
2006
Σχεδόν ερασιτεχνικά γυρισμένη, με ένα υπέροχο soundtrack και ερμηνείες ανεπιτήδευτα συγκινητικές, γεμάτες από διακριτική τρυφερότητα και σπάνια αξιοπρέπεια. Ένας μουσικός του δρόμου και ένα κορίτσι που πουλάει λουλούδια συναντιούνται στους δρόμους του Δουβλίνου και περνούν ένα εικοσιτετράωρο μαζί. Εκείνη θα τον βοηθήσει μάλιστα να διεκδικήσει κι ένα μουσικό συμβόλαιο, ούτως ώστε να ξεκινήσει την καριέρα που ονειρεύεται.
Glen Hansard, Marketa Irglova - Falling Slowly
10.
GIUSEPPE TORNATORE
Cinema Paradiso
1988
Ταινία ανυπολόγιστης συναισθηματικής δύναμης, βαθύτατα συγκινητική, σαν ωστικό κύμα. Αφιερωμένη στο σινεμά και στους ανθρώπους του, στις ελπίδες και στα όνειρα που αναπτύσσονται μέσα στις αίθουσες. Ένας ύμνος για την ανθρώπινη φιλία και για την ενηλικίωση. Ο Τοτό επιστρέφει, πετυχημένος σκηνοθέτης πια, μετά από τριάντα χρόνια στον τόπο του, για την κηδεία του αγαπημένου του φίλου και μέντορα Αλφρέντο. Βρίσκεται ξανά μπροστά στο σινεμά «Ο Παράδεισος» την ώρα της κατεδάφισής του και συναντιέται ξανά με τις αναμνήσεις, τους έρωτες και τα χαμόγελα των παιδικών του χρόνων.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
