Στο βυθό σου χάνομαι. Στο γαλάζιο σου βυθίζομαι. Στην απεραντοσύνη σου μεταναστεύω. Στον ορίζοντα παλιννοστώ.
Θάλασσα το όνομα σου, ελευθερία το γνώρισμα σου...Θρυαλλίδα της καταστροφής και της γαλήνης εσύ σαν χαυλιόδοντας τρυπάς τη σκέψη μα σα βελούδο αγγίζεις την ψυχή...
Τα νερά σου σκίζουν τόσες πλώρες μα εσύ υπομονετικά χαϊδεύεις τις ακτές και σαν οι αέρηδες φουσκώσουν ακολουθείς τις θεϊκές διαταγές....
Γαρμπής και γραίος, σορόκος και λεβάντες σε θυλακίζουν απαλά και εσύ γλυκά νανουρίζεις τα καράβια στην αγκαλιά σου μητρικά. Μα σαν σηκώσουν ετησίες και μπουκαδούρα σημάνει στα ανοιχτά άγρια η μορφή σου γίνεται και φόβος σκορπιέται μονομιάς...
Οι ναυτικοί όμως ορίζουν με τα σοφά ρητά «Η θάλασσα να σε φοβίσει προσπαθεί μα σεβασμό ζητά»...
Κι όταν ο ήλιος ξαναβγεί και τα νερά σου γλύψει, σπίθες πετάς σε μια στιγμή και ο κόσμος λαμπυρίζει...
Σοφία εσύ μεγαλοδύναμη τη φύση κυβερνάς. Να σε κατακτήσουν όλοι προσπαθούν μα εσύ τους αψηφάς...γιατί....
... Θάλασσα το όνομα σου, ελευθερία το γνώρισμά σου...
σχόλια