Καφές. Πρωινός. Στο μπαλκόνι. Σε αντίθεση με κάθε κήπο του Χατζiδάκι, το μπαλκόνι του πατρικού μου δεν έχει μια φωλιά για τα πουλιά. Διακρίνω όμως μερικά να πετούν. Μαζί και προς την ίδια κατεύθυνση. Σα να περνούν από το οπτικό μου πεδίο για να πουν μια καλημέρα, όσο ακόμα τα ξεγελά ο φθινοπωρινός ήλιος. Ή μήπως θέλουν να πουν κάτι παραπάνω; Δε συνηθίζω βέβαια να συνομιλώ με τα πετούμενα, αλλά τα ζηλεύω αυτά τα πλάσματα. Και έχω μάθει καλά ότι από όποιον ζηλεύεις μαθαίνεις πάντα τα πιο μεγάλα μυστικά.
Τα ζηλεύω τα πουλιά γιατί το έχουν στη φύση τους να κάνουν τη μετάβαση προς τα θερμότερα κλίματα. Όταν αλλάζει η εποχή, χάνονται στον ουρανό τους. Φεύγουν. Σαν έτοιμα από καιρό, σαν θαρραλέα. Ενώ εγώ για να ανασυγκροτήσω δυνάμεις και σκέψεις έχω πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια. Γιατί για εμάς οι εποχές δεν αλλάζουν με την ίδια ευκολία. Το φθινόπωρο όμως προστάζει αλλαγή για πουλιά και ανθρώπους.
Το σκέφτομαι για λίγο. Πόση σοφία έχουν αυτά τα πλάσματα. Πόσα έχουμε να μάθουμε από αυτά. Πώς να κάνεις τη νέα σου αρχή αν δεν αποδημήσεις; Νέα αρχή σημαίνει νέα μέρα, νέα εποχή, μέρες ζεστές. Για να τα έχεις όλα αυτά πρέπει να δεις τη νύχτα να φεύγει και να ξημερώσεις σε νέο μοτίβο. Όλα, μα όλα, πρέπει να είναι αλλιώς. Τα χρώματα, ο ουρανός, ο αέρας, το πέταγμά σου. Σα να μπήκες στη χώρα των θαυμάτων σου.
Κάνε το πρώτο φτερούγισμα προς τη νέα σου αρχή και θα το δεις, θα αλλάξεις κι εσύ. Πριν το συνειδητοποιήσεις, θα κελαηδάς αλλιώς. Πάρε κι ένα τραγούδι μαζί σου γι’ αυτό το ταξίδι, σαν πρώτο ηχόχρωμα της νέας σου εποχής. Η αλλαγή είναι σαν τη μελωδία, έχει διάρκεια και κορύφωση. Γι’ αυτό και θέλει περισσότερο ένστικτο και θέληση παρά μυαλό η αναγέννηση τούτη. Θέλει έμπνευση και επανάσταση η ένωση με τον ουρανό.
Μη σκέφτεσαι πολύ. Δεν ωφελεί τώρα. Η ουσία είναι το πέταγμα. Αν πετάξεις, θα αλλάξεις. Μην είσαι αφελής και πιστέψεις ποτέ το αντίθετο. Η σκέψη τρέφει τη δύναμη της βαρύτητας. Αν νιώθεις την ανάγκη για αλλαγή θα ατενίζεις τον ήλιο και θα νιώθεις μόνο. Τότε θα σηκωθείς ψηλά και ο ουρανός ολόκληρος θα είναι δικός σου. Να τον επικαλεστείς, να σε θεραπεύσει, και καθαρός πια να διακτινιστείς στο νέο.
Στο νέο σου τοπίο, στο νέο σου εαυτό. Στο νέο κόσμο που απλώνεται κάτω απ’ τα φτερά σου. Δικός σου να τον ζήσεις, να τον αξιοποιήσεις όπως ονειρεύεσαι μέχρι να έρθει ο επόμενος χειμώνας. Όσο πιο ψηλά πέταξες, τόσο περισσότερο θα αργήσει ο χειμώνας. Τι σημασία έχει όμως; Τα πουλιά αγαπούν το αβέβαιο. Δεν τα τρέφει η γη, μα ο ουρανός. Πώς να νιώσουν ξενιτιά; Και πώς να τα πληγώσει ο έρωτας αν δεν τα πληγώνει η ξενιτιά; Φυγή δε βιώνουν, απώλεια δε νιώθουν. Τα νικάνε όλα αυτά με τον ουρανό τους που είναι πιο μεγάλος από κάθε τι μικρό και επίγειο.
Σύμβολο ελευθερίας είναι αυτά τα πλάσματα. Μιας ελευθερίας που οριακά είναι στο χέρι μας. Δεν πέρασαν για μια καλημέρα μόνο. Ήρθαν για να μου δείξουν το δρόμο. Το δρόμο που αν και μπροστά στα μάτια μας δεν έχουμε ακόμα αποκρυπτογραφήσει. Το μόνο δρόμο. Τον μεγάλο ουρανό. Του σύμπαντος και του καθένα μας.
σχόλια