Δεν ξέρω πόσα περιστατικά νοσταλγίας - κλάψας για τις προηγούμενες «παλιές καλές εποχές» μπορώ να αντέξω πριν αυτοκτονήσω με απεριόριστες ποσότητες βιολογικού πράσινου τσαγιού με κρόκο Κοζάνης!
Στατιστικά μιλώντας, δεν υπάρχει ούτε μια γενιά ανθρώπων που να μη νοσταλγεί το παρελθόν και φήμες λένε ότι δεν έχει περπατήσει άνθρωπος σ' αυτό το πλανήτη που να μην έχει ξεστομίσει τη φράση: «Αχ, τι ωραία ήταν πιο παλιά τότε που...» (η συνέχεια αποτελείται από αναρίθμητους συνδυασμούς, τόσες όσες και οι εμπειρίες όλων των ανθρώπων που έζησαν ποτέ).
Και ενώ είναι τόσο απλό να σκεφτούμε ότι η νοσταλγία στην ουσία αφορά το δικό σου προσωπικό παρελθόν και όχι μια ολόκληρη εποχή ή χώρα, δε το κάνουμε ποτέ. Είναι ανθρώπινο να ξεφυσάς νοσταλγικά όταν σκέφτεσαι ΤΟΤΕ που ήσουν πιο νέος (γιατί για να νοσταλγήσεις έχουν περάσει κάποια χρονάκια, άρα και η λάμψη της νιότης έχει δώσει τη θέση της στην απομυθοποίηση των πάντων της μέσης ηλικίας και στην αναμονή του θανάτου σε πιο προχωρημένη ηλικία και φυσικά είναι πιο ευχάριστο να αναπολείς περασμένες ένδοξες εποχές). ΤΟΤΕ που ήσουν πιο όμορφος, πιο δραστήριος, πιο πετυχημένος κ.τ.λ.
Ο άνθρωπος, εκ φύσεως άπληστος κι αχάριστος, με τη πρώτη αποτυχία ή δυσκολία ή μη εκπλήρωση των οποιοδήποτε επιθυμιών του, όσο σοβαρές ή γελοίες και αν είναι, θα στρουθοκαμηλίσει και θα ανατρέξει σε εκπληρωμένες επιθυμίες κι επιτυχίες για να ανακουφιστεί.
Και αναλωνόμαστε σε συνεχείς ανασκοπήσεις, γιατί αποτυγχάνουμε να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες και πέφτουμε στη παγίδα του να μη ζούμε το παρόν, να αποθεώνουμε το παρελθόν και να τρέμουμε το μέλλον. Ίσως η πιο διαχρονική παγίδα του ανθρώπου...
Ο άνθρωπος, εκ φύσεως άπληστος κι αχάριστος, με τη πρώτη αποτυχία ή δυσκολία ή μη εκπλήρωση των οποιοδήποτε επιθυμιών του, όσο σοβαρές ή γελοίες και αν είναι, θα στρουθοκαμηλίσει και θα ανατρέξει σε εκπληρωμένες επιθυμίες κι επιτυχίες για να ανακουφιστεί. Σεβαστό. Μα αντί να πάρει δύναμη, να βγάλει το κεφάλι από την άμμο και να προχωρήσει μπροστά, μεταμορφώνεται σε γκουρού του παρελθόντος μασουλώντας φύλλα σοφίας (ή βλακείας;).
Μα τι ωραία που ήταν όλα πιο παλιά! Τότε που οι πόλεμοι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας κι όχι ακραίο μεμονωμένο γεγονός, τότε που η γυναίκα δεν είχε καν το δικαίωμα να ψηφίσει, γιατί φυσικά και ήταν κατώτερο ον από τον άντρα, τότε που η παιδεία κι η μόρφωση ήταν ελλιπής και αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων κι όχι σαν τώρα που με το ίντερνετ έχεις όλη τη γνώση του κόσμου άμεσα προσβάσιμη στη τσέπη σου, τότε που τα «βασικά ανθρώπινα δικαιώματα» ήταν άγνωστη ή ακόμα χειρότερα καλαμπούρι στους καφενέδες. Καλά ειδικά η εποχή που πέθαινες με ένα απλό πυρετό, γιατί δεν είχαν ανακαλυφθεί τα αντιβιοτικά, ήταν απείρως ρομαντική! Η λίστα είναι ατελείωτη φυσικά..
Πάντα το καθετί έχει δύο όψεις και είναι στο χέρι σου να ανοίξεις το μυαλό σου και να τις αγκαλιάσεις και τις δύο. Κάπου στη μέση θα βρεις τη προσωπική σου χρυσή τομή, που θα σου δώσει έστω την ευκαιρία να ζήσεις το παρόν, όποιο κι αν είναι αυτό, αντί να ονειροβατείς ψάχνοντας αιώνια το θησαυρό στους κόλπους του παρελθόντος. Ένα θησαυρό, που ίσως ήταν και μόνο μέσα στο κεφάλι σου...
σχόλια