Υπάρχουν λογιών και λογιών φιλίες.Φίλοι παιδικοί συνυφασμένοι με την ασφάλεια και την οικειότητα, φίλοι που αποκτήσαμε ως φοιτητές και βοήθησαν στην εξέλιξη του εαυτού μας, φίλοι που άθελά μας χρησιμοποιήσαμε μικρότεροι σαν πειραματόζωα.
Δικαιωματικά η πρώτη κατηγορία για να σχολιάσει κάνεις είναι αυτή του παιδικού φίλου, του φίλου ζωής. Του αγοριού από το πάνω όροφο που σου πέταγε χαρτάκια με την ώρα που θα πάει στο πάρκο για να πας και εσύ, της μικρούλας από την παιδική χαρά που σε έσωζε από το ναυάγιο - τσουλήθρα φωνάζοντας "αδερφή πιάσε το χέρι μου". Έχετε παίξει μαζί με νεράτζια ποδόσφαιρο, έχετε κάνει πλούσιο το τοπικό λούνα παρκ, έχετε συγκρίνει το φούσκωμα στο στήθος σας ως προέφηβες, έχετε μοιραστεί τις πρώτες σας βόλτες χωρίς γονείς , έχετε κλάψει μαζί στις κηδείες των παππούδες σας, έχετε περπατήσει μαζί προς το Λύκειο για τις πανελλήνιες... Έχετε σώσει δηλαδή η μία την άλλη από ναυάγια πολύ πιο απειλητικά από τη τσουλήθρα, μόνο που πλέον το "χέρι" δεν φορά μοβ βραχιολάκι Barbie αλλά έχει πάρει την μορφή ουσιαστικής παρουσίας, στήριξης, ενθάρρυνσης... Έχετε πιθανόν αναπτύξει και εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες και ενδιαφέροντα, τόσο που με δυσκολία πιστεύουν οι γύρω σας πως είστε φίλοι..
Έρχονται αργότερα και οι φίλοι που διαλέγουμε στο Λύκειο ή στο πανεπιστήμιο έχοντας πλέον διαμορφώσει την προσωπικότητά μας και το κριτήριο μας. Που πρωτοπιάσαμε μαζί τους συζήτηση σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο ρωτώντας δειλά "εδώ θα γίνει η τελετή υποδοχής των πρωτοετών;", και καταλήξαμε πέντε χρόνια μετά να αποχωριζόμαστε με δάκρυα και υποσχέσεις για καθημερινή επικοινωνία, όταν έφευγαν για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Που ενώ συζητούσαμε για ένα χιλιοειπωμένο θέμα όπως τα χόμπι μας νιώθαμε οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι στο κόσμο καθώς βλέπαμε αμείωτη την προσοχή στο βλέμμα τους σε αντίθεση με τους παράλληλους μονολόγους που λάμβαναν χώρα με άλλους συνομιλητές μας. Που σταδιακά νιώσαμε θαυμασμό για τον χαρακτήρα και την ηθική τους, που αποτέλεσαν παράδειγμα και για εμάς, που με την είσοδο τους στη ζωή μας μας έδειξαν πως πάντα μέσα μας υπάρχει πολλή αγάπη να μοιραστούμε, πολλά στοιχεία του εν δυνάμει χαρακτήρα μας που περιμένουν να φωτίσουν, πολλή περηφάνια που ξύπνα όταν συνειδητοποιείς πως έχεις οικοδομήσει μια τόσο ουσιαστική σχέση! Οι φίλοι που τους κερδίζεις και φέρεις τη σχέση σας ως παράσημο!
Υπάρχουν, τέλος, και οι φίλοι των παιδικών μας χρόνων που ποτέ δεν έγιναν φίλοι ζωής. Οι φίλοι που μάθαμε στις πλάτες τους και αυτοί στις δικές μας, οι φίλοι-πειραματόζωα. Οι φίλοι στους οποίους έμμεσα χρωστάμε κατά ένα βαθμό τις σχέσεις μας με τους φίλους της προηγούμενης κατηγορίας. Που οι τσακωμοί μας και η λήξη της φιλίας μας τροφοδότησαν την αυτοκριτική μας και μας ώθησαν- ακόμα και χρόνια αργότερα-σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης. Μας έμαθαν πως τα συναισθήματα των άλλων είναι πολύτιμα και πως τα λόγια πληγώνουν , πως η βοήθεια πρέπει να προσφέρεται αυθόρμητα και όχι με σκοπό να αισθανθεί ο άλλος αδύναμος και μικρός μπροστά σε εμας, τους "σωτήρες" του. Που πάνω στην προσπάθεια να καλύψουμε την δική μας ανασφάλεια τους εκμηδενίσαμε και τσαλαπατήσαμε πολλές φορές, που τους δώσαμε κάθε δικαίωμα να μας θυμούνται ως ένα κακό στάδιο στη ζωή τους. Που με το χρόνο οι τύψεις μας έχουν μεγεθύνει τις δικές μας αστοχίες απέναντι τους και έχουν παραγράψει τα δικά τους λάθη. Που κάθε φορά που τους συναντάμε στο δρόμο ψελίζουμε ένα "γεια" μετανιωμένοι και ίσως ντροπιασμένοι για την αλλοτινή συμπεριφορά μας απέναντι τους και με την ελπίδα να μπόρεσαν να βγάλουν και αυτοί κάτι καλό από το κατά τα αλλά επιβαρυντικό πέρασμά μας από τη ζωή τους.
Το κοινό συναίσθημα για όλους αυτούς τους φίλους είναι η ευγνωμοσύνη γιατί έμμεσα ή άμεσα πλούτισαν τη ζωή μας και έβγαλαν στην επιφάνεια μια καλύτερη εκδοχή του εαυτου μας.
σχόλια