Αθώοι άνθρωποι, με σπίθα στο μάτι και καύλα για ζωή. Χωρίς καχυποψία για τους πάντες, χωρίς κακία, βλέπουν το όλον της ύπαρξης, με ροζ γυαλιά, δεν έχουν γίνει ακόμη σαν τα μίζερα θλιμμένα μούτρα μας, κρατάνε κι όσο κρατάνε, θα μας κάνουν να χαμογελάμε.
Είναι απίστευτο έως θαυματουργό αυτό που μπορείς ν' αποκομίσεις, απ' τη συναναστροφή με νέους ανθρώπους, σου μιλάνε κι ανθίζει η ψυχή σου συναίσθημα. Σε βοηθούν ν' αγαπήσεις απ' την αρχή τη ζωή, να τη δεις μ' ένα διαφορετικό βλέμμα, να ξαναμπείς στο τρυπάκι της ρεαλιστικής αθανασίας κι ν' αρχίσεις την εξερεύνηση του πλανήτη από κει που την άφησες.
Πόση ελευθερία μπορεί να υπάρξει στο κεφάλι με τέτοιο κόσμο δίπλα σου; Τι απελευθέρωση μπορεί να σου χαρίσει ένας καφές, μ' έναν μπόμπιρα της ζωής; Γυρνάς σπίτι, κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και λες: Μήπως τελικά το νόημα της ζωής κρύβεται αλλού; Μήπως να σταματήσω να κλαψουρίζω για οτιδήποτε μου συμβαίνει και ν' ανοίξω παράθυρα στο λιβάδι της χαράς και της ανεμελιάς; Τι σημασία έχει η ηλικία άλλωστε για να νιώσεις παιδί;
Σίγουρα τα χαστούκια της ζωής και η άσχημες εμπειρίες, μας έχουν σπρώξει στην αποξένωση και στη μαυρίλα, όμως, όπως δεν μπορείς να γελάς με το ίδιο αστείο συνέχεια, δεν μπορείς να γκρινιάζεις και για το ίδιο πράγμα συνέχεια. Άνοιξε την καρδιά και το μυαλό και βούτα με το κεφάλι στην θάλασσα της ζωής, όπως έκανες πιτσιρικάς. Άλλωστε, τα νερά είναι ζεστά, καλοκαίρι έρχεται.
σχόλια