Θυμάμαι εκείνη την συζήτηση στον Ευαγγελισμό έξω από το μετρό , θυμάμαι το σκυθρωπό βλέμμα και τα όλο απορία μάτια σου να με ρωτάνε γιατί σου συμβαίνει αυτό το μπέρδεμα . Και ήταν και αυτός ο τόνος της φωνής σου λες και είχες κάποια αρρώστια , λες και κάτι τρομερό επρόκειτο να σου συμβεί . Αισθανόσουν μόνη σχεδόν αβοήθητη η λύση όμως ήταν μέσα σου .
Αλήθεια πόσες φορές φοβόμαστε να ανοιχτούμε στον ίδιο μας τον εαυτό , πόσες φορές προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλο μας νομίζοντας τόσο αφελώς πως θα γλυτώσουμε . Πέφτουμε στην παγίδα του ίδιου μας του εαυτού αργά η γρήγορα όμως καταλήγουμε να μιζεριάζουμε , βαραίνουμε τους εαυτούς μας με ευθύνες που δεν ανήκουν καν σ' εμάς . Επωμιζόμαστε βάρη άλλων . Καταλογίζουμε στους εαυτούς μας προβλήματα που δεν δημιουργήσαμε καν εμείς . Ελλείμματα ολότελα ξένα γίνονται ξαφνικά κτήμα μας . Και όλο αυτό γιατί δεν είχαμε το θάρρος να μιλήσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό . Γιατί δεν είχαμε την τόλμη να κοιτάξουμε μέσα μας χωρίς υπεκφυγές , χωρίς να μας τρομάζει το τι μπορεί να βρούμε εκεί . Κάναμε στην άκρη τα συναισθήματα μας νομίζοντας πως αυτή είναι η λύση των προβλημάτων μας .
Πιστέψαμε πως το να μην νιώθουμε τίποτα θα μας κάνει καλύτερους . Φοβηθήκαμε να ξαναπληγωθούμε γιατί πονέσαμε πολύ . Και όμως μικροί όταν πέφταμε κάτω στα χαλίκια ενώ κυνηγιόμασταν στο πάρκο ξανασηκωνόμασταν . Και αυτό γιατί παρά τον πόνο , είχαμε το θάρρος γιατί τα κίνητρα μας ήταν αγνά και όσο κι αν χτυπούσαμε οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατότερα . Όμως τώρα αλλάξανε τα πάντα .
Δεν παίζουμε σε πάρκα πια, φοβισμένοι από τους πάντες και τα πάντα παίρνουμε χάπια και αναλγητικά , πολλές φορές σκληρά «ναρκωτικά» γιατί πιστεύουμε ότι έτσι είναι καλύτερα .Ναρκωνόμαστε για να μην νιώθουμε . Γιατί νομίζουμε πως είναι καλύτερα να επιζούμε απ' το να ζούμε. Έτσι όμως χάσαμε τον εαυτό μας . Χαμένοι μέσα στους χαμένους . Μόνοι μέσα στους μόνους ξεχάσαμε πως είναι να αγαπάμε . Προσπαθήσαμε να κάνουμε τον πόνο να σωπάσει .
Ξεχάσαμε όμως το εξής , όσο και αν πνίξουμε τα αισθήματα μας στις σιωπές , όσο και αν προσπαθήσουμε να μην κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας και όσο και αν πνίξουμε τις σκέψεις μας στο μαξιλάρι ένα μονάχα είναι σίγουρο πως « όσοι δεν έκλαψαν ποτέ θα είναι γεμάτοι δάκρυα.»
