Η αντιμετώπιση του φαινομένου της κοινωνικής απόρριψης με τη βοήθεια του μύθου του σπηλαίου του Πλάτωνα:
Ο Πλάτωνας πριν από 2 χιλιετίες περίπου παρομοίασε την κοινωνία με μία σκοτεινή σπηλιά και τους πολίτες αυτής με δεσμώτες. Οι ήρωες του ζούσαν σε μία πλάνη. Νόμιζαν ότι έβλεπαν αντικείμενα και όμως έβλεπαν τις σκιές τους. Νόμιζαν ότι ήξεραν την αλήθεια και όμως τους διέφευγε σχεδόν εξ ολοκλήρου. Όταν ένας δεσμώτης απελευθερώθηκε και γνώρισε τον πραγματικό κόσμο θεώρησε χρέος του να γυρίσει πίσω στους συντρόφους του και να τους πληροφορήσει για αυτά που έζησε. Οι δεσμώτες τον περιγέλασαν. Αν μπορούσαν να τον σκοτώσουν ώστε να σταματήσει να ταράζει την καθημερινότητα τους θα το έκαναν.
Έτσι λοιπόν, την πρώτη φορά που ξεβραστήκαμε ως διαφορετικοί και περίεργοι από την κοινωνία «Η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα» ήταν εκεί. Ήταν εκεί για να μας θυμίσει ότι όταν όλα γύρω μας διαφωνούν με αυτό που είμαστε, που σκεφτόμαστε, που πράττουμε δεν είναι πάντα από δική μας αδυναμία να κοινωνικοποιηθούμε. Γιατί εξάλλου κοινωνικός και επικοινωνιακός δεν είναι πάντα ο κοσμικός και ο συμβατικός. Μπορεί να είναι και αυτός που ψάχνει βαθιά μέσα του για όσες αλήθειες αξίζει να αναζητήσουμε, να βρούμε και να μοιραστούμε.
Η μη αποδοχή των πιστεύω μας από τον περίγυρο είναι κάθε άλλο παρά αρνητική για την ψυχοσύνθεση μας. Είναι μία καλή ευκαιρία για σκέψη και αναθεώρηση των απόψεων μας που είτε θα μας οδηγήσει σε νέα συμπεράσματα πλησιέστερα της αλήθειας είτε θα μας τοποθετήσει ξανά στις δικές μας στέρεες βάσεις επιβεβαιώνοντάς τες ταυτόχρονα.
Την επόμενη φορά που θα νιώσουμε ότι δεν είμαστε το κομμάτι του παζλ που συμπληρώνει την καθεστηκυία εικόνα της κοινωνίας ας παλέψουμε για να ακουστεί η πρόταση μας για μία ζωγραφιά με καινούρια χρώματα και σχήματα.
σχόλια