Παρασκευή απόγευμα στην Πανεπιστημίου. Ανέβαινα χαμογελαστή τα σκαλιά του μετρό για να βγω στο «φως», πίνοντας πεταχτές γουλιές από τον καφέ που κρατούσα στο χέρι μου. Χαμογελούσα, μάλλον θα έπαιζε κάποιο αγαπημένο κομμάτι το ράδιο στα ακουστικά που φορούσα.
Χρειάστηκαν συνολικά δυο δευτερόλεπτα, όσο χρειάζεται συνήθως, για να γίνει αυτή η συναισθηματική μετάπτωση μέσα μου, για να νιώσω κάτι σα καρφί να με τρυπάει στο στομάχι. Για να πάψω να χαμογελάω και να συνεχίσω απλά σαστισμένη να περπατάω μέχρι λίγα βήματα πιο πέρα, μέχρι να στρέψω το βλέμμα μου πάλι στον άνθρωπο αυτόν. Στα μάτια αυτά που σα να έψαχναν εναγωνίως μές στο πλήθος να συναντηθούν με ένα άλλο ζευγάρι μάτια. Μάτια γεμάτα αμηχανία αλλά και περηφάνεια συνάμα, βλέμμα από αυτά που σε ακολουθούν για πολύ καιρό μετά στην καθημερινότητά σου.
Η «σχεδία» δεν είναι επαιτεία. Οι πωλητές δεν επαιτούν, αλλά με αξιοπρέπεια πωλούν το περιοδικό για να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα, το οποίο προηγουμένως οι ίδιοι έχουν αγοράσει.
«Περιοδικό δρόμου σχεδία», φώναζε. Στεκόταν ακριβώς έξω από την είσοδο του μετρό στην Πανεπιστημίου. Ένας άνθρωπος γύρω στα 60, στην ηλικία του πατέρα μου. Ένας άνθρωπος μέσα στους ανθρώπους. Κάποιοι του έριχναν ένα φευγαλέο βλέμμα, άλλοι ήταν πολύ βιαστικοί για να τον προσέξουν. Το δικό μου φευγαλέο βλέμμα στάθηκε πάνω του, προσπερνώντας τον. Γύρισα και τον παρατήρησα ξανά. Είχε το βλέμμα χαμηλωμένο και διέκρινα αυτή τη συστολή που συνηθίζω να αγαπώ στους ανθρώπους. Στράφηκα προς το μέρος του, σαν κουρδισμένη. Το είχα αποφασίσει.
Ο άνθρωπος πολύ ευγενικά μου έκοψε μια απόδειξη για το ποσό των 3 ευρώ που κοστίζει το περιοδικό. Ποσό αμελητέο ίσως για πολλούς από εμάς, μα τόσο σημαντικό για τους ίδιους. Μια ευκαιρία να νιώσουν χρήσιμοι μέσα στο κοινωνικό σύνολο, να αποκτήσουν ένα ελάχιστο μα αξιοπρεπές εισόδημα που θα τους επιτρέψει να έχουν μια πιο αξιοπρεπής διαβίωση. Ποσό συμβολικό, θα πρόσθετα. Συμβολικό της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης από εμάς προς τους συνανθρώπους μας που μας έχουν ανάγκη.
Περισσότερα για τη «σχεδία» μπορείς να δεις εδώ: http://www.shedia.gr/what-shedia-is/
Η «σχεδία» είναι το μοναδικό ελληνικό περιοδικό δρόμου και μέλος του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων Δρόμου (International Network of Street Papers-INSP), το οποίο απαριθμεί 122 περιοδικά δρόμου, σε 41 χώρες, με 14.000 άστεγους, άνεργους πωλητές και 6.000.000 διεθνώς αναγνώστες.
Η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του κόσμου, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου, όπως περίπτερα, αλλά αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές προέρχονται από ευάλωτες κοινωνικά πληθυσμιακές ομάδες: άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50 ευρώ) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.
Η «σχεδία» δεν είναι επαιτεία. Οι πωλητές δεν επαιτούν, αλλά με αξιοπρέπεια πωλούν το περιοδικό για να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα, το οποίο προηγουμένως οι ίδιοι έχουν αγοράσει.
Αναφέρω αρκετά συχνά παραπάνω τη λέξη αξιοπρέπεια. Είναι κι αυτό που κράτησα μέσα μου, καθώς απομακρυνόμουν από τον Κύριο που πουλούσε τη «σχεδία», εκείνο το απόγευμα στην Πανεπιστημίου. Αν και βουρκωμένη, ένιωθα τουλάχιστον δέκα κιλά ελαφρύτερη. Η αίσθηση της προσφοράς και της αλληλοβοήθειας. Ό, τι σημαντικότερο.
