.....στάθηκε Σύριζα στον τάφο έτσι όπως έχασκε ορθάνοικτος και βρεγμένος μέσα στο ζεστό απομεσήμερο ....
Ποτέ δεν το είχε ξανακάνει...να ρίχνεται έτσι άγρια στα νύχια του φόβου της ,,,
ήθελε όμως να το ζήσει αυτό κι ας έτρεμε στην ιδέα του....και μόνο..
ήθελε να της κάνει την καρδιά και το μυαλό ...κομμάτια ....
(.... ακριβώς όπως εκείνη την Κυριακή.)
Φορούσε κατάμαυρα ρούχα , φαρδιά της τώρα πια και μαύρα γυαλιά που δεν έβγαλε στιγμή από το πρόσωπο της .
Τριγύρω περιγράμματα ανθρώπων που τους κοιτούσε χωρίς πραγματικά να τους βλέπει .πλαισίωναν το όλο σκηνικό ..
(Υπάρχει λόγος που δεν μπορείς να κλάψεις ..,σου ζητώ συγνώμη αλλά αυτή είναι η αλήθεια .)
Και όμως ..να , που την πρόλαβε ο ζεστός αέρας και έχασε την σωτήρια ισορροπία με την πραγματικότητα για πολλοστή φορά σε λίγες μόνο μέρες ..
Αρχίνησε να ακούει δυνατά κλασσική μουσική .να βλέπει τα γνώριμα μάτια να της χαμογελούν και μετά να σηκώνεται πιο πάνω ..πιο πάνω από την γη .
Στεγνά και μαραμένα πράγματα κολλήσανε πάνω στο δέρμα της ..και την έκαναν ανάσες άλλες να μη μπορεί να πάρει..
Και ύστερα ...τα λόγια που διάβασε τρέμοντας .. την περάσαν με συνοπτικές διαδικασίες στην άλλη όχθη ..μόνη ..και αιμάτινη.
(....άφησε με. μη με κρατάς ,,,,κράτα με .μη με αφήνεις ,,,,τουλάχιστον όχι ακόμα ..)
........
Την ώρα που το μαύρο φέρετρο κατέβαινε .., ντρέπεται που θα το πει .αλλά η μόνη σκέψη -η μόνη -που είχε μέσα στο μυαλό της ήταν αυτή:
πως για τούτη την σκηνή που εκτυλισσόταν μπρος στα μάτια της ..για αυτήν την εικόνα .πήγε σε εκείνη την πλατεία εκείνο το βράδυ .
για αυτήν και μόνο θα πηγαίνει σε όλες τις πλατείες του κόσμου ,,,οποιαδήποτε ώρα , οποιαδήποτε στιγμή..
...Θυμήθηκε τότε που την κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα . κατευθείαν μέσα στα μάτια ..και ένιωσε αμέσως καλύτερα ...
...Κουράστηκε να αντιπαρατίθεται με τον εαυτό της ...μέχρι όσο φτάσει η δύναμη σου ..μουρμούρησε . μέχρι όσο φτάσει η δύναμη σου ..
.................
( -Θέλεις να μου χαρίσεις αυτόν το χορό ;
-Ανυπερθέτως ,,,,οπωσδήποτε...... )
