Ξέρεις τι συμβαίνει με 'μένα;
Πάντα λέω πως θα σταματήσω πια να γράφω κι όμως πάλι με πιάνει μια τρέλα που κάθε τρεις και λίγο επιστρέφει σαν την καλοκαιρινή φαγούρα βρε παιδί μου. Κάτι σαν εθισμός. Έτσι ξανάπιασα για μια ακόμα φορά το πληκτρολόγιο, για να γράψω πέντε – άντε – έξι χαζομάρες και να μοιραστώ μαζί σου τις ιδέες και τις σκέψεις μου, όπως τις αισθάνθηκα και αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου, σχετικά με το ποιον εθισμό θεωρώ ως πιο έντονο και ατίθασο.
Οι προβληματισμοί που προκάλεσαν αυτή μου τη φαγούρα στο να γράψω και πάλι, δημιουργήθηκαν ένα πολύ όμορφο και ευχάριστο, για μένα τουλάχιστον, Σαββατιάτικο απόγευμα σε κάποιο πολύ παραλιακό μαγαζί στην Γλυφάδα πριν πλέον κάμποσο καιρό. Κι όπως άλλωστε συμβαίνει με εμένα, τέτοιοι προβληματισμοί συνήθως γεννιούνται μέσα από μια καλή συζήτηση. Το θέμα λοιπόν εκείνης της κουβέντας ήταν γενικότερα οι σχέσεις στην εποχή μας και το πόσο τελικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε συνδυασμό με τις λοιπές συνθήκες, που επικρατούν, τις έχουν επηρεάσει.
Kαλό θα ήταν να σταματήσουμε γελιόμαστε και να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους πως σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει χαθεί το μέτρο και η ουσία στις σχέσεις μας όπως επίσης και στο που τελικά πιστεύουμε ότι αυτές αποσκοπούν.
Κι ενώ δεν είναι της παρούσης να επεκταθώ περαιτέρω για το περιεχόμενο εκείνης της κουβέντας, ένα είναι το σίγουρο: οι συνθήκες, οι άνθρωποι και οι σχέσεις δεν είναι όπως παλιά. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά και σ' αυτόν τον ισχυρισμό δύσκολα μπορούμε να μην καταλήξουμε. Εννοώ μ' όλα αυτά, πως σταδιακά έχει χαθεί η αμεσότητα στις σχέσεις μας, οι αλληλεπιδράσεις μας έχουν γίνει πιο απρόσωπες, υπάρχει πια μια πληθώρα διαθέσιμων επιλογών συντρόφων λες και είσαι σε κάνα παζάρι, οι συναισθηματισμοί πολλές φορές μπαίνουν στην άκρη ή εμφανίζονται πλέον τύποις κι όχι ουσιαστικά κ.α. Γενικότερα, νομίζω, η κατεύθυνση που έχουν πάρει οι σχέσεις στις μέρες μας είναι το λιγότερο απογοητευτική. Οι άνθρωποι σταδιακά έχουμε μετατραπεί σε τύπους του «εύκολα και γρήγορα», του «άρπα-κόλλα».
Θα πεις τώρα: «εντάξει ρε συ, καλά όλα αυτά για μια έκθεση Γ' λυκείου, αλλά τι σχέση έχουν με το θέμα μας;». Λοιπόν, καλό θα ήταν να σταματήσουμε γελιόμαστε και να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους πως σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει χαθεί το μέτρο και η ουσία στις σχέσεις μας όπως επίσης και στο που τελικά πιστεύουμε ότι αυτές αποσκοπούν. Τα παραπάνω αυτό δείχνουν. Έτσι εντείνεται, όσο ποτέ άλλοτε, η ανάγκη που όλοι αισθανόμαστε ή θα αισθανθούμε κάποτε να αναζητήσουμε κάτι το ουσιαστικό και ποιοτικό στους ερωτικούς συντρόφους μας και κατ' επέκταση στις σχέσεις μας.
Η αναζήτηση ωστόσο του ουσιαστικότερου, αυτού που ελπίζουμε και προκαταβαλλόμαστε ότι θα αλλάξει τις ισορροπίες και τα δεδομένα στην ζωή μας, είναι πολύ εθιστική. Κι αυτό όχι γιατί είναι ωραία σαν διαδικασία αλλά γιατί εμπλέκει πρόσωπα, καταστάσεις και συναισθήματα. Άλλο απ' αυτό δεν μπορώ να φανταστώ πιο εκρηκτικό μείγμα, τόσο μάλιστα δυνατό και ικανό ώστε είτε να σε ενθουσιάσει υπέρμετρα είτε απότομα να σε καταβαραθρώσει. Ξέρεις, άλλωστε, ίσως η πιο κύρια από τις δουλειές του μυαλού δεν είναι να κάνει απλά μερικές σκέψεις, αλλά να σε βομβαρδίζει με αυτές. Έτσι σε μια συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση, ακόμα και η πιο μικρή συσχέτιση με κάποιο πρόσωπο μπορεί να πυροδοτήσει μια σειρά αλλεπάλληλων σκέψεων ακραίων ή μη.
Έτσι λειτουργούμε, που λες, οι άνθρωποι, αντιδρώντας σε εκείνα που διεγείρουν το μυαλό μας και κινητοποιούν τις σκέψεις του. Βλέπεις, το μυαλό επηρεάζεται και επηρεάζει τις καταστάσεις που βιώνουμε. Έτσι μόνο το σώμα ακολουθεί. Κι όλα εκείνα που μας προκαλούν να αντιδράσουμε σχεδόν ποτέ δεν είναι εκφρασμένα με λέξεις. Αλλά γιατί να είναι; Ένα βλέμμα παραδείγματος χάριν μπορεί να είναι τόσο βαθύ και διαπεραστικό που να «λέει» περισσότερα απ' όσα οι λέξεις ποτέ θα μπορέσουν να αποτυπώσουν. Να ξέρεις πως οι καταστάσεις που οι λέξεις περιττεύουν είναι οι πιο ουσιαστικές. Όπως όταν δυο βλέμματα συναντιούνται, ας πούμε – μια απ' τις ομορφότερες αισθήσεις που μπορεί να βιώσει κανείς.
Τ' ότι λοιπόν οι άνθρωποι ερωτευόμαστε, καταλαβαίνω, είναι πάρα πολύ όμορφο. Είναι όμως και πάρα πολύ δύσκολο. Η ουσία του δεν βρίσκεται στο να λέμε πως έχουμε κάποιο πρόσωπο στη ζωή μας. Ο έρωτας, που λες, είναι απροσδόκητος, αναπάντεχος και πολύ σημαντικός για την ζωή μας. Αλλά όπως σου είπα, δεν είναι εύκολος. Δεν είναι εύκολο να κάνεις κάποιον άλλο να αισθανθεί παρόμοια με 'σένα. Κι αυτό, μπορεί να σου ραγίσει την καρδιά, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να σταματήσεις να αισθάνεσαι. Ούτε φυσικά να το ελέγξεις μπορείς. Απλά σε παίρνει μαζί του.
Αυτός είναι ο εθισμός σε δυο μάτια. Και, καταλαβαίνεις, είναι πολύ ατίθασος, ίσως ο πιο ατίθασος απ' όλους. Ο έντονος χαρακτήρας του είναι που τον κάνει τόσο ατίθασο, αφού και δύσκολα ελέγχεται και σε εμπλέκει σε μια κατάσταση – λες και σε ρουφάει – απ' την οποία εκ των πραγμάτων δεν θες να ξεμπλέξεις. Ένας εθισμός που όσο τον παλεύεις τόσο δυναμώνει κι αν τον αφήσεις μπορεί να σε οδηγήσει σε απότομα και δύσκολα μονοπάτια, χωρίς να υπάρχει πια επιστροφή. Ένας εθισμός, σκοτεινός και παθολογικός όπως όλοι, ικανός να σε τυφλώσει και να σε οδηγήσει στο να εξιδανικεύσεις λανθασμένα ανθρώπους και καταστάσεις, πιθανώς πληγώνοντάς σε στο τέλος ανεπανόρθωτα. Ένας εθισμός ωστόσο, που είναι τόσο επικίνδυνα ελκυστικός και όμορφος όσο το πρόσωπο που στον προκάλεσε.
Εκεί ωστόσο βρίσκω την ουσία της ζωής, στις έντονες καταστάσεις σαν κι αυτή που σου περιγράφω. Δε θα 'χε νόημα ειδάλλως. Χωρίς ένταση, είτε θετικής είτε αρνητικής φόρτισης, η ζωή είναι ανούσια, ανιαρή και φορτική. Δε σε ενθουσιάζει, μήτε σου τραβάει το ενδιαφέρον. Είναι σαν την καρδιά, που χωρίς παλμό, δεν ζει αλλά είναι νεκρή και παγωμένη. Αυτές τις στιγμές το μυαλό αποζητά για να ξεφύγει απ' την καθημερινότητα κι αυτές είναι που στο τέλος μένουν και κρατάμε, γιατί πολύ απλά μας άγγιξαν.
Προτού λοιπόν κλείσω αυτό το κείμενο και σηκώσω μια και καλή τα δάχτυλά μου από το πληκτρολόγιο, σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις (εάν δεν το έχεις κάνει ήδη) εκείνον τον εθισμό που θα σε συναρπάσει και θα εξελιχθεί σε μια ουσιώδη κατάσταση για σένα, όπως κι αν εσύ την ορίζεις. Κι ελπίζω ειλικρινά να κρατήσει αυτή η κατάσταση, γιατί κάθε άνθρωπος αξίζει μια τέτοια.
Όσο για σένα που ακόμα τον αποζητάς μα απογοητεύεσαι κι έχεις τη συνήθεια να σου λείπουν άνθρωποι που δεν θα έπρεπε, ξέρω πως νιώθεις. Μερικές φορές το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάψεις τις γέφυρες που σε ενώνουν με το παρελθόν. Και θυμήσου· η ουσία βρίσκεται στις καταστάσεις που κράτησαν στο χρόνο παρα τις δυσκολίες κι όχι σε εκείνες που λύγισαν κι έληξαν άσχημα και άδικα. Γι' αυτό, μην μου στεναχωριέσαι! Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά και που ξέρεις; Κάτι δυνατό μπορεί να βρίσκεται ήδη μπροστά σου!
Τελικά, εδώ που τα λέμε, κανείς δεν ξέρει.
σχόλια