Λόγια αραδιασμένα εδώ κι εκεί. Θυμωμένες συνειδήσεις ξεσπούν με post και hashtags #PrayForParis. Κόσμος οργισμένος, βαριανασαίνει! Η τρομοκρατία, μία σύγχρονη μορφή πολέμου, μας χτυπά την πόρτα. Εμείς πίσω της κάνουμε φασαρία αντιστεκόμενοι όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του. Μικρές φωνές ενώνονται ενάντια των τρομολάγνων.
Η 13η Νοέμβρη πήρε το μέρος της στην ιστορία του τρόμου και της φρικαλεότητας. Η είσοδος των αιμοποτών στην πόλη του Παρισιού άφησε πίσω της εικόνες αποτροπιασμού.
Δάκρυα, πόνος, θλίψη. Έσβησαν τα φώτα του πύργου και μαζί του έσβησαν και 150 περίπου ψυχές. Ο άμαχος πληθυσμός γράφει ιστορία με το δικό του αίμα για άλλη μία φορά στα χρόνια της ανθρωπότητας. Στο τέλος της κόκκινης σελίδας υπογράφουν με χρυσά γράμματα οι μεγάλες δυνάμεις. Μέσα σε αυτές και η ίδια η Γαλλία. Ο εξοστρακισμός που υπέστη θέρισε νεκρούς μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Γιατί όταν τρέφεις το τέρας του φασισμού με απώτερο σκοπό την οικονομική και εδαφική κυριαρχία, τότε θα έρθει και η στιγμή που θα φάει και εσένα τον ίδιο.
Χρόνια τώρα στη Μέση Ανατολή γίνεται αυτό που έγινε στο Παρίσι μέσα σε μία νύχτα. Εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί. Εκατομμύρια οι πρόσφυγες. Λίγοι Ευρωπαίοι ταυτίστηκαν με τον πόνο εκείνων των ανθρώπων. Σήμερα, όμως, βλέποντας τους καμικάζι να πλησιάζουν και τα δικά μας σπίτια, ονομάσαμε τον φόβο μας αλτρουισμό.
Την ευθύνη λέει ανέλαβαν οι Τζιχαντιστές. Αυτό, κάνει λιγότερο ανεύθυνους τους ραγιάδες του πλούτου;
Όλοι εσείς διαλέξτε μία αλήθεια μέσα από τα χιλιάδες ψέματα και καταλαγιάστε τη συνείδηση σας πίσω από επιχρυσωμένα λόγια. Και όλοι εμείς, παραμένοντας στο μισοσκόταδο, κουνάμε επικριτικά το δάχτυλο ο ένας στον άλλον για το ποιος εξέφρασε σωστότερα ή όχι τον πόνο του σε σχέση με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Παρίσι. Ήδη παρατηρούμε την διάκριση των δύο στρατοπέδων καθώς και την ποιοτική διαφορά μεταξύ τους. ''Εσείς'' δράσατε και εξακολουθείτε να δράτε βάση οργανωμένου σχεδίου, ονόματι «Αποικιοκρατία». ''Εμείς'' δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, πού ανήκουμε, ποια είναι η δύναμή μας και φαγωνόμαστε για το δέντρο όταν ολόκληρο το δάσος έχει καεί. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο παραμένουμε θύματα. Θύματα των δικών σαν πολέμων.
Ολόκληρα έθνη θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους. Πλανήτης πυρωμένος από την δική σας φωτιά κι εμείς να στεκόμαστε ανήμποροι θεατές χωρίς ίχνος δρασκελιάς προς την ευημερία του.
Χρόνια τώρα στη Μέση Ανατολή γίνεται αυτό που έγινε στο Παρίσι μέσα σε μία νύχτα. Εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί. Εκατομμύρια οι πρόσφυγες. Λίγοι Ευρωπαίοι ταυτίστηκαν με τον πόνο εκείνων των ανθρώπων. Σήμερα, όμως, βλέποντας τους καμικάζι να πλησιάζουν και τα δικά μας σπίτια, ονομάσαμε τον φόβο μας αλτρουισμό. Ενστερνιζόμαστε την καθημερινή οδύνη των προσφύγων που καταφθάνουν στη χώρα μας εκθέτοντας τη ζωή τους στο θάνατο. Αντιληφθήκαμε τα ακριβή αίτια της φυγής τους από τις πατρίδες τους και διαπιστώσαμε πως η δική μας δεδομένη βιωσιμότητα είναι η δική τους αμφισβητούμενη ατέρμονη πάλη. Ποτέ δεν είναι αργά!
Τι να τον κάνεις, λοιπόν, έναν κόσμο όταν δεν μπορεί να προσφέρει χαρά στα ίδια του τα παιδιά; Όταν γενιές ολόκληρες μεγαλώνουν μέσα στον πόνο και την δυστυχία τροφοδοτούμενες από εικόνες πολέμου και μίσους;
Το σίγουρο είναι ένα. Πίσω από τα δακρυσμένα μάτια των παιδιών γεννιούνται μόνο ξεφτισμένα όνειρα. Και αυτό είναι η απόρροια ενός κόσμου σκληρού που αποτελείται κατά πλειοψηφία από μισάνθρωπους/κοσμοκράτορες!
