Κατά βάθος, είμαι πιο συντηρητικός και από τους συντηρητικούς, γιατί πολύ απλά κάνω ό,τι κάνουν οι περισσότεροι, με το φόβο μη μου πουν ότι έδεσα το γάιδαρό μου. Θέλω να έχω πολλές επιλογές, νομίζοντας έτσι ότι είμαι ελεύθερος, το «κακό παιδί» που πάει κόντρα στο κατεστημένο το οποίο λέει πως μετά τα τριάντα πρέπει να σοβαρευόμαστε. Ε, αυτό θέλουν και κάνουν οι περισσότεροι. Έτοιμο σεξ, που το βρίσκεις μέσω των media και κατ' επέκταση των clubs, χωρίς καμία είδους προσπάθεια, παρά μόνο οπτική. Δε θέλω να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει, και να επεξεργαστεί το δεδομένο κάθε φορά, αρκεί μόνο να φοράει ψηλοτάκουνα και να είναι «ωραίο μωρό».
Σ' αυτή τη ζούγκλα που λέγεται Αθήνα ξυπνάμε, τρώμε, πάμε δουλειά, κοιμόμαστε μόνοι μας με μικρά διαλείμματα σεξ που μας προσφέρουν το πολύ 30 λεπτά απόλαυσης-φυγής απ' την πραγματικότητα.
Λέω ψέματα στον εαυτό μου, με το να πλασάρομαι πως είμαι κάτι το διαφορετικό, το άπιαστο. Παρουσιάζομαι ως ο «επαναστάτης σαραντάρης», λες και βρίσκομαι σε ένα δεύτερο λύκειο μεγάλων αυτή τη φορά, όπου τα «αλάνια» με τα δερμάτινα, τις πολλές γκόμενες και τα μηχανάκια αποτελούν πόλο έλξης και συζητήσεων πριν την προσευχή.
Κάπου το χω ξαναδεί το έργο, ε;
Είμαι απλά ένα ακόμη θύμα της εποχής των singles. Θέλω έτοιμη τροφή όπως όλοι, γιατί κατά βάθος γνωρίζω πως το να μπω στη διαδικασία του να γνωρίσω κάποια παραπάνω και να προσπαθήσουμε μαζί από κοινού, χτίζοντας έτσι και τον εαυτό μου, θέλει περισσότερα αρχίδια και πολύ μεγαλύτερη υπέρβαση από οποιαδήποτε παρτούζα έχω κάνει μέχρι τώρα. Και αυτό το ξέρω. Δε σε κάνουν οι παρτούζες προχωρημένο. Αυτές ίσως σε έκαναν τα 60's. Σε κάνουν θλιβερό, γιατί μέχρι εκεί σε παίρνει. Και το να γυρνάω κατ' επιλογή μόνος μου σε ένα άδειο σπίτι όπως περηφανεύομαι στους φίλους μου, δεν είναι τόσο δύσκολο. Τους ανθρώπους τους απομακρύνουμε πολύ εύκολα από τη ζωή μας, γιατί συνήθως δεν αντέχουμε την παρουσία τους.
Σ' αυτή τη ζούγκλα που λέγεται Αθήνα ξυπνάμε, τρώμε, πάμε δουλειά, κοιμόμαστε μόνοι μας με μικρά διαλείμματα σεξ που μας προσφέρουν το πολύ 30 λεπτά απόλαυσης-φυγής απ' την πραγματικότητα. Με το που φύγει ο άλλος, αισθανόμαστε το ίδιο άδειοι όπως πριν, ίσως και λίγο παραπάνω. Μάλλον γι' αυτό περνάμε το υπόλοιπο βράδυ μπροστά από μία οθόνη. Προσπαθούμε να ναρκώσουμε το μυαλό μας με βλακείες, προσπαθούμε να πειστούμε ότι είμαστε ανεξάρτητοι, πως κάνουμε τη διαφορά, πως δεν αφήνουμε κανέναν άλλο να μας πάρει τον αέρα. Κι όμως, η ηχώ της ίδιας ερώτησης δε λέει να φύγει :είμαι ευτυχισμένος έτσι?
Κατεβάζουμε τη σακούλα με τα σκουπίδια και πριν την πετάξουμε στον κάδο της λέμε: μη με κοιτάς έτσι, ο δικός μου κόμπος είναι μεγαλύτερος καριόλα.
σχόλια