Πάντα για εσένα θα είμαι το άτομο, που ενίοτε σε φέρνει στην εξουσία. Μου δίνεις αυτή τη δύναμη. Για λίγο, αλλά μου τη δίνεις. Για πόσο; Για όσο χρόνο χρειάζεται να μπω πίσω από το παραβάν, να σε επιλέξω, να διπλώσω το χαρτάκι της ματαιοδοξίας σου, να το βάλω μέσα στο μικροσκοπικό φακελάκι της ελπίδας μου και να το ρίξω στην κάλπη. Μετά η δύναμη μεταφέρεται αυτόματα πάλι σε εσένα. Σε εσένα, που ξέρεις να αλλάζεις πρόσωπα και να με κάνεις να πιστεύω πως κάθε φορά ψηφίζω άλλον. Αλλά είσαι, τελικά, πάντα εσύ. Γεννημένος σε άλλο πλανήτη από όλους τους υπόλοιπους, έρχεσαι να ασκήσεις εξουσία ή αντιπολίτευση ή γουοτέβα εδώ, στους ιθαγενείς, που θεωρείς, μετά βεβαιότητας, πως όσες πλαστικές χάντρες και αν τους πουλήσεις, θα πληρωθείς σε χρυσό.
Από την πρώτη φορά, που σε «είδα» μέχρι ακόμα και σήμερα, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, κουβαλάς στο ύφος σου την ίδια σιγουριά και το ίδιο θράσος. Από τα φοιτητικά σου χρόνια, εξαιρετικά επικοινωνιακός, ξεκινούσες να οργανώνεις πάρτι και καταλήψεις. Ήθελες να ασχοληθείς με τα κοινά. Ποια κοινά; Στις συνελεύσεις του έτους σε θυμάμαι να βγάζεις φωτιές για οτιδήποτε άλλο εκτός από προβλήματα, που αντιμετωπίζαμε όλοι ως φοιτητές. Εσένα δεν σε αφορούσαν αυτά. Για εσένα αυτά ήταν το δέντρο και όχι το δάσος. Στην έννοια «κοινά», προφανώς έδινες μια άλλη διάσταση.
Να προσπαθείς να με πείσεις πως όλο αυτό, που ζω, είναι το τίμημα για την μοναδική ακριβή τσάντα, που αγόρασα, ή γιατί ο μανάβης στη γειτονιά μου δεν κόβει αποδείξεις για τα μαρούλια.
Δεν σε θυμάμαι ποτέ να παρακολουθείς μαθήματα και κάνοντας απλές πράξεις αριθμητικής δεν μπορώ να καταλάβω πότε διάβαζες. Μετεξεταστέος δεν έμενες σχεδόν ποτέ.
Αποφοιτήσαμε μαζί. Εγώ έψαξα για δουλειά, ενώ εσύ, κατά κάποιο περίεργο τρόπο κατέλαβες, τελείως διαστημικά, μια καλή θέση επιστημονικού συμβούλου (χωρίς κάποιου είδους προϋπηρεσία ή εμπειρία) στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Στη δική μου θέση, στον ιδιωτικό τομέα, εργαζόμουν τότε θυμάμαι κάτι εξαήμερα δεκάωρα και επειδή δεν διέθετα την απαραίτητη εμπειρία πρέπει να έβγαλα τόνους φωτοτυπιών, αμειβόμενη με τον βασικό μισθό.
Στα χρόνια, που ακολούθησαν, μια ανοδική πορεία σου χάρισε το πολυπόθητο βουλευτικό έδρανο. Είχες τρελές παροχές, αλλά δεν είχες ωράριο. Αν γνωρίζω καλά, δεν ξεκίνησες καν με το βασικό μισθό, αλλά με αρκετά παραπάνω από αυτό. Κάποιες φορές κάθισες σε υπουργική ή ακόμα και πρωθυπουργική καρέκλα. Άλλες, για καιρό, παρέμενες στην κάθε αντιπολίτευση. Όπως και να χει, παρακολουθούσες πάντα με απαράμιλλη στωικότητα τα τεκταινόμενα και χάραζες την προσωπική σου πορεία μέσα στο εκάστοτε πολιτικό σκηνικό. Ακόμα και τώρα, που οι καταστάσεις έχουν δυσκολέψει πολύ, έχω την αίσθηση πως εξακολουθείς να κινείσαι σε τελείως παράλληλα σύμπαντα με τα δικά μας. Απολύσεις, ανεργία, μετανάστευση νέων ικανότατων ανθρώπων, φόροι που αυξάνονται συνεχώς, ανέχεια, αυτοκτονίες και εσύ πάντα εκεί, σταθερή αξία, σαν θεατής στη δραματική ταινία, που πρωταγωνιστώ εγώ. Εγώ βέβαια σου πληρώνω και κάθε φορά το εισιτήριο. Ένα δάκρυ σου αναμφίβολα θα τρέξει και θα χαθεί κάπου μέσα στο κουτί με τα ποπ κορν.
Ε, λοιπόν, θα σου το πω και ας μην έχω βήμα.
Σε είδα...
Να ηθικολογείς κάτω από το δήθεν αναρχοαυτόνομο σκισμένο σου τζιν ή το πανάκριβο καλοραμμένο κοστούμι σου κατά της αναξιοκρατίας, που αν δεν υπήρχε δεν θα είχαν τη θέση, που έχουν στη δουλειά τους, οι δικοί σου άνθρωποι.
Να παλεύεις για τη Δημόσια Παιδεία στέλνοντας το παιδί σου σε ιδιωτικό σχολείο.
Να ψάχνεις λύσεις για τη Δημόσια Υγεία, ενώ νοσηλεύεσαι μόνο σε ιδιωτικά νοσοκομεία.
Να έχει γεμίσει ο τόπος με άπορους και εσύ να εξακολουθείς να γεμίζεις τα ακριβά εστιατόρια με τις άδειες μου τσέπες.
Να προσπαθείς να με πείσεις πως όλο αυτό, που ζω, είναι το τίμημα για την μοναδική ακριβή τσάντα, που αγόρασα, ή γιατί ο μανάβης στη γειτονιά μου δεν κόβει αποδείξεις για τα μαρούλια.
Να έχεις βρει την άκρη σου εδώ, ενώ το παιδί μου να πρέπει, για να βρει δουλειά, να ακολουθήσει χιλιάδες άλλα παιδιά έξω από τη χώρα του.
Να εξαντλείς πολλάκις την επαναστατικότητά σου παριστάνοντας ενίοτε τον αντιδραστικό σε ένα καθεστώς, που σε στηρίζει πατόκορφα.
Να μου χρεώνεις το τίμημα της κάθε δικής σου πολιτικής αστοχίας ως τιμωρία για την εμπιστοσύνη, που σου έδειξα.
Να παριστάνεις εξαιρετικά επιτυχημένα το γιατρό ενώ στην πραγματικότητα είσαι η νόσος.
Να θεωρείς, δηλαδή, γενικά, ειδικά μα κυρίως μόνιμα πως ο απέναντί σου, δηλαδή εγώ, βρίσκεται διαρκώς σε κώμα.
Γιατί η αλήθεια είναι πως το μόνο, που έχεις καταφέρει, τόσα χρόνια είναι να σκιαγραφήσεις ένα τοπίο γύρω μου, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί άνετα εξαιρετικά γραφικό, τουλάχιστον. Αυτό, που ζω, θυμίζει κηδεία μακρινού συγγενή. Με έχεις μάθει να αποδέχομαι πια μια κατάσταση σαν να είναι μη αναστρέψιμη. Με έχεις μάθει να μην αντιδρώ. Μόνο να δυσανασχετώ, ενίοτε. Είναι σαν να μας άφησε ο εκλιπών, ευτυχώς πλήρης ημερών, λίγο πριν κλείσει τον αιώνα του και εμείς στη σκιά μιας απροσδιόριστης απουσίας σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή της τελετής γιατί παίζει ο Θρύλος και χάνουμε το παιχνίδι. Κονιάκ, καφές πικρός, παξιμάδι, λόγος υποχρεωτικά συγκινητικός, τα πηγαδάκια στα τραπέζια να θυμίζουν reunion παλιών συμμαθητών και η μπάλα σταθερά στην κερκίδα. Σκηνές σουρεάλ και απείρου κάλλους, που προσομοιάζουν ενίοτε κλιμακούμενες εντάσεις ανάμεσα στα «ζωή σε λόγου μας».
Σκέφτομαι τι θα γινόταν αν μια μέρα, τελείως ξαφνικά, το ζαλισμένο κοπάδι του Τσόμσκι αφήσει κάτω τα πανό και τις ψήφους, για να αρπάξει καμιά παντόφλα, προκειμένου να την προσγειώσει σε μούρες αλαφροΐσκιωτες σαν αυτές, που ζυγίζουν τις γραβάτες, καθώς κηδεύουν πριν την ώρα τους τη χώρα μου, την αξιοπρέπειά μου, το μέλλον του παιδιού μου.
Ένα έχω να σου πω. Το παιδί μου και τα μάτια σου. Και όχι μόνο το δικό μου παιδί. Και το παιδί του διπλανού μου. Και να ξέρεις πως μπορεί να έχουμε όλοι «ζαλιστεί» τελείως, αλλά τα υπονοούμενα τα πιάνουμε μια χαρά πια.
Τα παιδιά μας και τα μάτια σου, αγαπητέ πολιτευτή οποιασδήποτε παράταξης.
Τα σέβη μου σε όλους εμάς και την ευχή μου το νούμερο, που θα ρίξουμε την επόμενη φορά στην κληρωτίδα, να κερδίζει τουλάχιστον κάτι παραπάνω από το αντίτιμο, που θα πληρώσουμε, για τη συμμετοχή μας σε όλο αυτό.
σχόλια