Ένα παιδί κυνηγάει ένα μπαλόνι.
Το αγαπούσε αυτό το μπαλόνι. Ήταν δώρο από κάποιον που αγαπούσε ακόμα πιο πολύ. Το κρατούσε σφιχτά, σχεδόν κρατιόταν από αυτό. Όπως προσπαθείς να κρατηθείς από την αγάπη σου για εκείνο το άτομο που σε ξενυχτάει κάθε βράδυ.
«Να μπορούσα να αλλάξω του κόσμου, τα θα είμαι κοντά σου 'για πάντα' που ξεχνιούνται... Να μπορούσαν με μια και καλή, όσοι φεύγουν αυτά που 'χουν πει να θυμούνται...»
Οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς δεν αντιδράμε, λέει πάλι η Νατάσα σε άλλον ύμνο. Κακά τα ψέματα, ο άνθρωπος θα φύγει από κοντά σου, χωρίς γιατί, χωρίς εξήγηση, ίσως και χωρίς αιτία. Και εμείς δεν αντιδράμε. Γιατί φοβόμαστε να ρίξουμε τα μούτρα μας και τον εγωισμό μας και να πούμε ξεκάθαρα «μείνε εδώ» ή έστω ένα αντίο;
Γιατί φοβόμαστε να ανοιχτούμε και να γίνουμε ευάλωτοι απέναντι στους άλλους;
Ίσως φταίνε τα πρώτα άτομα, που εμπιστευτήκαμε. Όχι ίσως, σίγουρα. Εκείνος που σε πρόδωσε πρώτος, πρώτη φορά, έκανε την αρχή. Συνέχισε ο δεύτερος, λιγότερα αλλά και πάλι έντονα. Ακολούθησε ο τρίτος. Ίσως υπήρξε και τέταρτος. Στους πόσους σήκωσες εσύ τον τοίχο;
Μπλέκουμε σε καταστάσεις δίχως όνομα, δίχως νόημα, δίχως μέλλον, γιατί φοβόμαστε να δεθούμε με τους ανθρώπους, που αγαπάμε. Φοβόμαστε να τους δείξουμε τι σημαίνουν για εμάς, μη φύγουν τρέχοντας, γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει. Ίσως και να φοβόμαστε μη το βάλουμε εμείς στα πόδια. Αγαπώ σημαίνει, δίνω στον άλλον δύναμη πάνω μου. Τη δύναμη να με κάνει χαρούμενη ή να με καταστρέψει (όπως είχαν πει οι singles...). Αντέχεις να δώσεις τέτοια εξουσία σε κάποιον;
Όμως το παιδί συνεχίζει να κυνηγάει το μπαλόνι. Κι ας έχει περάσει καιρός. Το πήρε μακριά ο αέρας, το άφησε να φύγει; Δε κατάλαβε και εκείνο πώς έγινε. Όμως προσπαθεί να το φέρει πίσω. Με όσες δυνάμεις έχει. Είναι ένα παιδί και έχει μεγαλύτερα κότσια από εμάς. Κι ας έχει λιγότερες πιθανότητες να το φτάσει, από το να πεις εσύ στον έρωτα σου ότι τον αγαπάς. Έχει όμως πίστη. Και η πίστη καταφέρνει τα πάντα. Ακόμα και τους έρωτες δίχως χωροχρόνο.
Και αν δεν γίνονται όλα για τον έρωτα, τότε γιατί γίνονται;
σχόλια