Ακούω εδώ και δύο μέρες μια φράση μόνο... «ένα σημαδάκι στο λαιμό θα είναι,μόνο...."
Ασυναίσθητα μου ρχεται στο μυαλό το τραγούδι του Πάριου «Μα το σημάδι στο λαιμό μου απ' τα φιλιά σου...» με πιάνουν κάτι γέλια νευρικά, άλλο πράμα. 'Αμυνα είναι και τίποτε άλλο, δεν έχω ούτε την όρεξη για γέλια αλλά ούτε και για χαρούμενες και χαζές κουβέντες ,μόνο για την Μαρία το κάνω γιατί έχει πολύ φοβηθεί... Μου μιλάει στο τηλέφωνο εδώ και μέρες μιας και δεν ήθελε λέει, να έρθει και να με δεί στο νοσοκομείο έτσι... Καλύτερα που δεν ήρθε... έτσι λέω κι εγώ! Σωληνάκια, οροί, γιατροί να μπαινοβγαίνουν και εγώ στο δωμάτιο του πόνου, όπως πάλι γελώντας λέω....
«Είναι μικρό, δεν υπάρχει λόγος να το βάλουμε σε δωμάτιο και με άλλα άτομα»...
Έχει και τα καλά του όλο αυτό, μαζί και τηλεόραση! Καλά περνάω, δημιουργικές οι ώρες μου και είχα και πολλές επισκέψεις! Από άτομα που ούτε μπορούσα να το φανταστώ!
Η μαμά, στον ξενώνα του νοσοκομείου για τους συνοδούς... δεν αφήνουν άλλα άτομα το βράδυ μέσα στο δωμάτιο, μετά την επέμβαση λένε, θα χρειαστεί... Ο Μπαμπάς θα έρθει αύριο το πρωί, κάποιος πρέπει να μείνει με την Μαρία στο σπίτι, έχουμε βάλει και τις γιαγιάδες σε υπηρεσία για μαγείρεμα, πλυσίματα... έρχεται και Πάσχα... όλους τους αγαπημένους μου, εκτός προγράμματος τους έχω βγάλει... Δε μου αρέσει καθόλου!
Βρίσκω την ευκαιρία για λίγη μουσική πολύ σιγανά, μιας και σε νοσοκομείο βρισκόμαστε, παράλληλα, γράφω αυτά τα λίγα και φωτογραφίζω το φεγγάρι από το μπαλκόνι του δωματίου... δεν ξέρω αν θα θελήσω να φωτογραφίσω ξανά φεγγάρια, μπορεί να μου θυμίζουν όλο αυτό...
Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι...
Λίγο;
Πολύ;
Πάρα πολύ;
Δεν ξέρω ακόμη, θα φανεί πόσο πολύ αύριο.... μετά το μεσημέρι που θεωρητικά όλα θα έχουν τελειώσει και όπως μου πε ο Φύλακας Άγγελος γιατρός μου πριν λίγο στο τηλέφωνο, «θα το ξεριζώσουμε, μη σκιάζεσαι...» αν δεν ήταν κι αυτός... μια ζωή, τη δική μου ζωή θα του χρωστάω! Στάθηκε σαν φίλος, σαν αδερφός καλύτερα! Και μου είπε αυτό που ήθελα να ακούσω!
«Μην ανησυχείς, εμείς οι δυο θα βλέπουμε ο ένας τον άλλον να γερνάει και θα γκρινιάζουμε για αυτά που θα μας πονάνε... για τα μαλλιά μας που θα ασπρίζουν και δε θα πετυχαίνουν οι βαφές... δε θα πεθάνεις... δε θα αφήσω εγώ να γίνει... και το καλοκαίρι θα ξαναπάμε κατασκήνωση, άρχισε να σκέφτεσαι από τώρα το πού!!!»
Αναρωτιέμαι συχνά εδώ και ένα μήνα... γιατί σε εμένα και γιατί τώρα... η απάντηση είναι μια και μου τη δίνει στα νεύρα που ακούω το ίδιο μου το μυαλό μου να μου τη δίνει....πρίν γιατί δεν άκουγα τη φωνή του; «ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΡΕ ΧΑΖΟ, ΑΥΤΟ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ!»
Ναι αυτό τα έκανε όλα! Αγχώθηκα πολύ! Μια ζωή ήθελα να τα κάνω όλα τέλεια, να είμαι συνεπής! Καλό παιδί ήμουν πάντα! Δεν έκανα κάτι κακό για να τα περνάω όλα αυτά και μαζί με εμένα και όλοι οι υπόλοιποι...
Παράλληλα τα βιβλία που τον τελευταίο καιρό διαβάζω για ηρεμία ψυχής, μου δίνουν άλλη απάντηση «Ο θεός δίνει τα δύσκολα μόνο σε αυτούς που ξέρει ότι τα μπορούν». Μάλλον κι εγώ συγκαταλέγομαι σε αυτούς που τα μπορούν τα δύσκολα και γι' αυτό τώρα όλα αυτά...
Η αλήθεια είναι πως είμαι ή δείχνω ο πιο δυνατός άνθρωπος από όλους! Το βρήκα, το ανακοίνωσα σε όλους και μετά πάλι εγώ τους παρηγορούσα και τους παρηγορώ ακόμη! Τα χαμόγελα που μοιράζω, είναι απερίγραπτα! Τα σιδεράκια μάλλον γι' αυτό τα έβαλα για να χαμογελάω με αυτό το αστραφτερό χαμόγελο τώρα.... όλα για κάποιο λόγο γίνονται τελικά! Όσο εγώ χαμογελάω, τόσο στεναχωριούνται στα κρυφά όλοι από τον πρώτο ως τον τελευταίο... ή μάλλον όχι όλοι... Βρήκα άτομα να νοιάζονται για μένα τόσο πολύ κι ας μην τους ξέρω καν, αλλά και άλλοι που τους ξέρω χρόνια, αδιαφορούν....
Γιατί φοβούνται για μένα?
Γιατί φοβούνται μήπως κολλήσουν? Το άκουσα κι αυτό...
Δεν αναφέρουν κάν το όνομα... «Καρκίνος»...Το ονομάζουν «η επάρατος....»
Με εξοργίζουν πολύ, θυμώνω μαζί τους και θα δώ τι θα κάνω με δαύτους αργότερα... μόλις όλα αυτά τελειώσουν και μπώ σε μια σειρά, αλλά ορκίζομαι στη σημερινή ημέρα Μεγάλη Δευτέρα Βράδυ σήμερα. Στη ζωή μου από εδώ και πέρα, όση αποφασίσει ο θεός να μου δώσει, θα έχω πάντα τους ανθρώπους που εγώ θα θέλω δίπλα μου, τους ανθρώπους που θα μου γεμίζουν την καρδιά και το μυαλό και τους ανθρώπους που θα με γουστάρουν για αυτό που είμαι.
Όσο για τους συγγενείς? Αυτοί από τώρα μπαίνουν στη μαύρη λίστα ,όχι όλοι, αλλά μερικοί από αυτούς, μόνο τα τυπικά από εδώ και πέρα!
Μόλις μπήκε η νοσοκόμα να μου αφήσει σουπίτσα και της απάντησα πως δεν θέλω γιατί δεν είμαι άρρωστη... μου άφησε λίγες φρυγανίες κι ένα τσάι γιατί είπε θα ξαναφάω μεθαύριο πάλι! Δε μου αρέσουν οι σούπες καλή μου...
Να κοιμηθώ επίσης μου είπε, γιατί αύριο στις 7.30 θα με πάρουν στα κάτω πατώματα και θα είναι δύσκολη μέρα, οπότε μάλλον πρέπει να σταματήσω να γράφω και να κοιμηθώ...
Αύριο το σημάδι θα είναι γεγονός!
Θα είναι μεγάλο; Θα είναι μικρό; Ποιος ξέρει...;
Ένα σημάδι στο λαιμό, σου αλλάζει τη ζωή, μα το σημάδι που θα έχω εγώ και θα το βλέπω κάθε μέρα πάνω μου, θα χαράζει για πάντα μια ψυχή όπως λέει και το τραγούδι. Τη δικιά μου την ψυχή! Και πάντα θα μου θυμίζει τον όρκο που έδωσα απόψε για τους ανθρώπους στη ζωή μου... κάτι καλό βγαίνει και από αυτές τις περιπτώσεις τις δύσκολες τελικά...
Όλα θα πάνε καλά, το νιώθω, το ξέρω!
Μόνο ο φόβος θα μείνει και τίποτε άλλο... όλα καλά λοιπόν...
Το Πάσχα θα φάω αρνάκι με τζατζίκι ό κόσμος να χαλάσει...
Μικρός Πρίγκηπας
*Αφιερωμένο στους αληθινούς ανθρώπους που έμειναν δίπλα μου αλλά και στους υπόλοιπους, αυτούς της καρδιάς μου που συνάντησα αργότερα...
