Σήμερα έχει ρεπό,
το περίμενε πως και πως,
ένα μεγάλο ρεπό όλο δικό της.
Ξύπνησε το πρωί από τις φωνές του σπιτιού που την φιλοξενούσε,
αλλά δεν κουνήθηκε καθόλου.
Έμεινε εκεί,
ακίνητη κουλουριασμένη στον καναπέ,
σχεδόν αόρατη.
Πέρασαν τα μικρά για να πάνε σχολείο ουρλιάζοντας,
το ζευγάρι τσακώθηκε ακόμη μια φορά,
για το ποιος θα τα πάρει από το σχολείο,
γιατί ο μήνας έχει 12 και όχι 13,
γιατί είναι μέρα και όχι νύχτα...
Ήθελε να κλείσει τα αυτιά της ,
να μην ακούει ,
αλλά θα προδινόταν.
Αόρατη,
καλύτερα αόρατη.
Είχε ζήσει όλους αυτούς τους μάταιους, ανούσιους καυγάδες .
Είχε πάρει την απόφαση να τους αφήσει πίσω της ,
μα τώρα,
να πάλι εκεί να την κυνηγάνε.
Ευτυχώς το μαρτύριο της τέλειωσε ...
Ο καθένας είχε πάρει τον δρόμο του,
κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει αν ήθελε κάτι,
αν .....
αλλά είπαμε ήταν αόρατη.
Σηκώθηκε αργά ,
νωχελικά,
χωρίς να κάνει κανένα θόρυβο.
Η ησυχία ήταν ένα από τα πράγματα που θεωρούσε πολύτιμα,
όταν την έβρισκε ήθελε να την αιχμαλωτίσει.
Περπάτησε σχεδόν στις μύτες των ποδιών της,
πάνω στο απαλό χαλί,
ξυπόλυτη.
Πάντα περπατούσε ξυπόλυτη.
Έφτασε στην κουζίνα να φτιάξει τον πρώτο καφέ της μέρας ....
Πόσο, μα πόσο καιρό είχε να απολαύσει τον καφέ της,
το άρωμα του,
την ζεστασιά του.
Κάθισε στον καναπέ με τον καυτό καφέ στα χέρια της,
ακούμπησε το κεφάλι στα μαξιλάρια,
έκλεισε τα μάτια...
Τα άνοιξε απότομα.
Δεν ήταν όμορφα εκεί που τα σκοτάδια την πήγαιναν,
δεν ήταν καθόλου όμορφα εκεί.
Γι' αυτό χαιρόταν που δούλευε ώρες ατελείωτες,
όταν έπεφτε στο κρεβάτι
δεν προλάβαινε κανένα σκοτάδι να την ακολουθήσει
και τη μέρα με τόσο τρέξιμο κανένα σκοτάδι δεν την έφτανε.
Δεν είχε χρόνο για σκοτάδια.
Άναψε τσιγάρο
και κατάπιε την πρώτη γουλιά καφέ.
Ένα περιοδικό ήταν πεταμένο στο τραπεζάκι,
το πήρε κι άρχισε να το ξεφυλλίζει ,
από το τέλος προς την αρχή.
Από το τέλος προς την αρχή,
της άρεσε αυτό,
θα ήθελε πολύ να δει μια φόρα και την ζωή της έτσι.
Από το τέλος προς την αρχή,
να μην υπάρχουν εκπλήξεις,
τα προβλήματα να τα συναντάει πρώτα λυμένα,
η λύση να είναι εκεί όταν το πρόβλημα ξεπροβάλλει.
Κοιτούσε μόνο τις εικόνες,
σχεδόν ποτέ δεν έδινε σημασία στα κείμενα.
Όμορφες εικόνες σε χαρτί ιλουστρασιόν.
Από τη σχολή λάτρευε αυτό το χαρτί,
ακόμη και τον ήχο της λέξης.
Ιλουστρασιόν!!!
όχι ματ,
όχι σκληρό,
απαλό και γυαλιστερό
τα χρώματα πάνω του κυλούσαν,
ζωντάνευαν σαν τα όνειρα.
Εκείνα τα όνειρα που κάνεις παιδί,
τα πολύχρωμα,τα φωτεινά.
Όμορφες εικόνες, σε χαρτί ιλουστρασιόν.
Η επιτυχία, η ομορφιά
αβίαστα χυμένες πάνω του.
Όλες οι εικόνες χαμογελούν,
της χαμογελούσαν.
Καλοσυνάτα χαμόγελα απλόχερα δοσμένα, χαμένα,
μόνο εκεί τα συναντούσε πια.
Τα χαμόγελα των φίλων, σφιγμένα, παραμορφωμένα
των παιδιών αμήχανα,
των εραστών ψεύτικα
και το δικό της.....
Το δικό της χαμόγελο;
Κάπου το είχε αφήσεις,
δεν θυμάται καλά...
Δίπλα σε μια κούνια που νανούριζε νεοφερμένες ζωές;
Στο διπλό κρεβάτι που κάποτε είχε διαλέξει με τόση αγάπη;
Στις κατσαρόλες που κόχλαζε το ζεστό φαΐ που έδινε τροφή σε όσους αγαπούσε;
Στις νύχτες που κρατούσαν μέρες μέχρι ν' αλλάξουν,
με τους φίλους στους δρόμους να κυνηγάνε την ζωή;
Κάπου είχε ξεπέσει,
πια, δεν ήξερε που.
Σηκώθηκε από τον καναπέ
κινήθηκε ξανά μέσα στο άδειο ξένο σπίτι,
άγγιξε τα πράγματα του,
τον καναπέ,
το τραπεζάκι,
ένα κουρδιστό παιχνίδι των παιδιών ξεχασμένο στο πάτωμα,
τα βιβλία στην βιβλιοθήκη...
Όλα ξένα, τόσο ξένα!
Ντουβάρια περίτεχνα χτισμένα
για να στεγάζουν αντικείμενα
γιατί οι ψυχές όσων τα κατοικούν είναι πάντα κάπου αλλού.
Μπαινοβγαίνουν,
φορτώνουν πράγματα,
τα τοποθετούν,
μα ξεχνάνε να φέρουν το πιο σημαντικό...
τους εαυτούς τους,
τους πραγματικούς εαυτούς τους.
Και τα σπίτια γεμίζουν πράγματα
δικά σου ,
όχι δικά μου ,
όχι .....
ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΡΕΕΕ.....
και μένουν άδεια από ανθρώπους.
Άλλο ένα ξένο σπίτι,
άλλη μια διαδρομή σε ξένα μονοπάτια.
Ντύνεται βιαστικά,
τζιν, αθλητικά, πουλόβερ, το τζάκετ ....
Βάζει τα ρούχα της στο σάκο, στρώνει τον καναπέ,
και ξεκινάει
για εκεί που μόνο νοιώθει σπίτι της πια,
για τον δρόμο,
έτσι απλά χωρίς προορισμό.
Σήμερα έχει ρεπό,
το περίμενε πως και πως,
ένα μεγάλο ρεπό όλο δικό της.
Το λεωφορείο φτάνει στη στάση ταυτόχρονα με εκείνη,
είναι αυτά τα ραντεβού που σε ξαφνιάζουν ευχάριστα.
Ανεβαίνει κάθετε στη θέση που σχεδόν παν τα την περιμένει
και ξεκινά άλλο ένα ταξίδι,
στο μόνο σπίτι που είχε ποτέ δικό της,
στον δρόμο.
