Κάποτε, η Κυριακή του Πάσχα ήταν από τις πιο όμορφες μέρες του χρόνου για μένα. Όλοι έδειχναν πιο ήρεμοι, πιο κοντά στον ελεήμονα Θεό. Τους άκουγα να εύχονται για μέρες "Καλή Ανάσταση" κι αυτή η κοινή ευχή, μου έδινε ελπίδα πως θα γίνουμε καλύτεροι μέσω της Ανάστασης ή έστω πως το θέλουμε.
Όπως τα λουλούδια με την Πρωτομαγιά, το οξύμωρο ήταν πως αυτή η τσίκνα από τον γυριστό οβελία συνδιαζόταν πάντα με αυτή την ημέρα Ανάστασης . Το υπερθέαμα του στροβιλίσματος δε, μαζί με τη λαχταριστή μυρωδιά, κατάφερναν πάντα να μαζεύουν φίλους και ξεχασμένους συγγενείς γύρω από το αρνάκι ή το κατσικάκι κι έτσι εξελίχθηκε σε μια οικογενειακή γιορτή, σοβαρότερη σε απαρτία όλων των υπολοίπων εορτών! Μέχρι εδώ όλα καλά και ξέγνοιαστα.
Μετά ακολούθησε η "μόδα" των οικολόγων, vegan, κλπ. και με κύριο σύνθημα το "δεν τρώμε κρέας" με παραξένεψαν αλλά είπα οκ, δικαίωμά τους, γούστα είναι αυτά. Όταν (μετά από χρόνια), έβαλα το ΕΓΩ των επιλογών μου λίγο στην άκρη, μπόρεσα κι αναρωτήθηκα, "..μα γιατί δεν τρώνε κρέας; Είναι δυνατόν να ζήσεις χωρίς κρέας;" Διάβασα πολλά, είδα οφέλη και παρενέργειες, είδα τρόπους βιομηχανοποίησης, συνθήκες σφαγής, μίλησα με αυτούς τους ανθρώπους που επέλεξαν άλλη διατροφή κι είδα τον Άνθρωπο με ένα άλλο μάτι που ήταν κλειστό τόσα χρόνια. Η αλήθεια είναι πως πόνεσα με το θέαμά μου. Είδα πως δεν είναι "γούστα" το να επιτρέπεις σε κάτι ζωντανό να ζήσει αλλά ξεκάθαρο δικαίωμά του. Είδα τα ζώα που χωρίσαμε εμείς σε κατηγορίες, όπως ο Κινέζος ξεχώρισε στα φαγώσιμα τον σκύλο, είδα πως η 1η αιτία μόλυνσης του περιβάλλοντος είναι τα εργοστάσια παραγωγής κρέατος, είδα όχι την προπαγάνδα των vegans αλλά του "αν δε φας κρέας πώς θα ζήσεις;", ανακάλυψα φαγητά ασύλληπτης γευστικότητας που δε θα επέλεγα ποτέ... Είδα τόσα που δεν ήξερα, που ένιωσα σαν να με έβγαλες από την οθόνη και να έβαλες στην πραγματικότητα γυμνή.
Θύμωσα. Θύμωσα που άργησα τόσο να τα δω. Είχα την επιλογή να τα χαρακτηρίσω όλα βλακείες και να πάω για λουκάνικα ή να τα αλλάξω όλα. Δεν έκανα τίποτα από τα δύο. Είπα πως τουλάχιστον πρέπει να κάνω έστω ένα βήμα πίσω από το κοπάδι, στο οποίο τελικά εγώ βρίσκομαι και να δω τι θα σκεφτώ πως είναι το σωστό κι ας μου πάρει χρόνια. Η συνήθεια είναι ύπουλος εχθρός.
Το γεγονός πως κάθε Πάσχα τρώμε στο όνομα μιας θρησκευτικής παράδοσης, ενώ η θρησκεία μας βρίσκει αδιάφορους έως βέβηλους καθημερινά, υποβίβαζε την εκτίμησή μου προς το είδος μου χρόνια. Αλλά το μέγαλο καθημερινό δράμα δεν το είχα φανταστεί κι ας έπιανα τόσα γεύματα αυτό το μαχαίρι που τεμάχιζε. Τρώμε ζώα, όπως ζώα είναι η γάτα ή ο σκύλος μας, που επειδή μας "γλύφουν" τα θεωρούμε ανώτερης αξίας. Η μόνη διαφορά μας είναι πως αυτά δε μπορούν να προφυλαχθούν από εμάς. Όλα όμως έχουν ζωή και οικογένεια και συνήθειες και νόμους και ένστικτο και ΖΩΗ όπως ακριβώς κι εμείς. Όλα νιώθουν τον πόνο ή την αγάπη.
Μη ρωτάμε λοιπόν κάποιον εάν τρώει κρέας αλλά εάν τρώει ζώο. Κι αν τελικά επαναεπιλέξουμε τις αρχικές ορμές μας, ας σεβαστούμε κάποιους που επέλεξαν το δικό τους δρόμο.
Επιβάρυνα σίγουρα αρκετά τη διάθεσή μας και συγχωρέστε με. Εύχομαι καλές κι αναίμακτες γιορτές για όλους και να κλείσω με τον μεγάλο στοχαστή, Μαχάτμα Γκάντι:
"Tο μεγαλείο και η ηθική πρόοδος ενός έθνους μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα".
σχόλια