Τα καινούρια ξεκινήματα έχουν πάντα μία γεύση από φθινόπωρο. Μπορεί να κρύβονται μέσα σε μία χαμένη βαλίτσα σε ένα άγνωστο αεροδρόμιο, ή μέσα στη χαμένη σου παιδικότητα που μόλις την κέρδισε το πάθος για μια καινούρια, ενήλικη ζωή. Ξέρεις, δόσεις από αυτή τη ζωή που η μαμά σου είναι αρκετά μακριά πια για να σου φωνάζει να τρως το φαγητό σου, μα μπορεί να είναι αρκετά κοντά για να σου θυμίζει πως πάντα θα χρειάζεσαι έστω και την ανάμνηση της υστερίας της που θα σου χαρίζει αιώνια μία αίσθηση απαραίτητης- περιττής και υπερεκτιμημένης ασφάλειας.
Τα καινούρια ξεκινήματα τρομάζουν, μέχρι εσύ να σταματήσεις να τα ορίζεις σαν ξεκινήματα και να αρχίσεις να τα αντιμετωπίζεις ως φυσιολογική συνέχεια της πορείας σου. Τότε, έτσι ξαφνικά, γίνονται μέρος του παιχνιδιού πριν προλάβεις να το καταλάβεις. Και πριν προλάβεις καλά- καλά να κοιτάξεις μπροστά, κοιτάζεις λίγο μόνο πίσω και αναρωτιέσαι πως γίνεται να έχεις ήδη ξεχάσει το άγχος και τα στραβοπατήματα των πρώτων ημερών. Πώς γίνεται οι πρώτες μέρες να γίνονται τελευταίες και μετά ξανά πρώτες και μετά να χάνεις το μέτρημα, απολαμβάνοντας πλέον απλά τις στιγμές.
Το καλό με τα καινούρια ξεκινήματα είναι πως τα βρίσκεις όποτε θες εσύ και τα αναπροσαρμόζεις ανάλογα με τα κέφια. Κι αν δεν υπάρχουν κέφια, υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω σου που κάνουν καινούρια ξεκινήματα και σου θυμίζουν πως ούτε μπορεί ποτέ να είναι πολύ νωρίς, ούτε μπορεί ποτέ να είναι πολύ αργά. Κι αν φοβάσαι, είναι αρκετό να θυμάσαι πως η ευτυχία είναι απλή. Τη δημιουργείς εύκολα μέσα από την αδρεναλίνη ενός στοιχειωμένου σπιτιού και τη βρίσκεις όποτε το έχεις ανάγκη μέσα στο στοιχειωμένο πείσμα σου να θεωρείς τον εαυτό σου πια αρκετά μεγάλο ώστε να τα καταφέρει. Και θα τα καταφέρει. Γιατί τα ξεκινήματα, είναι εξ ορισμού θάρρος, χαμόγελα, αυτοπεποίθηση και δημιουργία. Αλλιώς, ούτε θα τα έλεγαν ξεκινήματα, ούτε θα είχαν γεύση από φθινόπωρο.
