Έτρεμα καθημερινά στην ιδέα ότι θα καταλάβαινες πόσο σκάρτος είμαι και θα έφευγες μακριά για να μοιράσεις την αγάπη σου σε αυτούς που την ''αξίζουν''
''Ησύχασε'', μου ψιθύριζες στο αυτί, γιατί φοβόμουν πολύ και έτρεμα. Ακόμα φοβάμαι. Ακόμα τρέμω. Όμως δεν το δείχνω. Φαίνομαι ατάραχος για να νιώθεις σιγουριά. Περιμένω να το δεις , να το καταλάβεις. Αλλά δεν ενεργείς και αυτή η αδράνειά σου με στενoχωρεί, όχι επειδή δεν καταφέρνεις να με βοηθήσεις αλλά επειδή παραμένω σε αυτή την άσχημη κατάσταση. Δε φταις, όμως, εσύ. Είναι σχεδόν απίθανο να παρατηρήσει κανείς τα δάκρυα που ηρεμούν πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο. Και το χειρότερο, είναι η ίδια μου η απάθεια η οποία στολίζει με τον τρόπο της τη θλίψη μου.
''Θα είμαι πάντα δίπλα σου'', μου έλεγες κοιτώντας με στα μάτια, μεταφέροντας αυτή τη σπίθα που χρειαζόμουν για να λάμψω και εγώ με τη σειρά μου. Μα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η ανοχή σου δεν άντεξε να δαμάζει άλλο τον αέρα και έτσι έσβησε η φλόγα που με έκανε να ευδοκιμώ. Κι αν θα μπορούσα να διαβάσω τα χείλη σου από μακριά, σίγουρα θα ξεστόμιζες πως δεν την χρειαζόμαστε. Δεν θα έλεγα τo ίδιο. Διότι στην τελική δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μόνο δύο κρύα σώματα που προσπαθούν να ζεσταθούν με άυλα τσακμάκια παρμένα από τις αναμνήσεις τους.
Σε εσένα, ωστόσο, είχα αναφέρει ότι θα ήθελα ο χρόνος να κολλήσει σε μια στιγμή, τότε που επικοινωνούσαμε μόνο με το γέλιο μας. Αν ήταν καμβάς, θα φρόντιζα να ήταν βαμμένος μόνο με αποχρώσεις του γκρι. Θα ήταν βέβαια άχρωμος, μουντός. Δε θα με πείραζε όμως γιατί κάθε φορά που θα τον έβλεπα θα άκουγα μέσα στο κεφάλι μου αυτό που μου είχες πει: ''Μακάρι όλα γύρω μας να ήταν αποχρώσεις του γκρι. Μόνο τότε θα μπορούσαμε οι ίδιοι να επιλέξουμε τι να δούμε ως μαύρο και τι ως άσπρο''.
Η σχέση μας ήταν απλή. ''Ό,τι δίνεις, παίρνεις'', θα έλεγε κάποιος για να την χαρακτηρίσει. Και αυτό ήταν το στοιχείο που με τρομοκρατούσε. Δε δίσταζα να δεχθώ την αγάπη σου, δεν είναι αυτό. Θεωρούσα ότι δε μπορούσα να ανταποκριθώ. Και έτρεμα καθημερινά στην ιδέα ότι θα καταλάβαινες πόσο σκάρτος είμαι και θα έφευγες μακριά για να μοιράσεις την αγάπη σου σε αυτούς που την ''αξίζουν''. Δυστυχώς, αυτό γίνεται. Φεύγουν όλοι και μένεις μόνος αγκαλιά με την οργή που τρέφεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δε διστάζω να κλάψω, να φωνάξω, να ξεσπάσω. Αυτό που με φοβίζει είναι να παραδεχτώ πως όλα τέλειωσαν. Γιατί αν το κάνω, τότε δε θα μπορώ άλλο να με κοροϊδεύω ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα για αυτά που αγαπώ και υποστηρίζω.
σχόλια