Άλλος επιλέγει ένα δυάρι στην πόλη, άλλος μία βίλα πάνω στο κύμα, άλλος την καλύβα του μπαρμπα-Θωμά και άλλος ένα παράλληλο σύμπαν. Εγώ απέφυγα τις μεγαλομανίες και προτίμησα το κλουβί μου. Έβαψα τα κάγκελα, κρέμασα λαμπάκια, στόλισα φωτογραφίες και φώτισα κάθε σκοτεινή, κρύα και απομονωμένη γωνιά του. Κλείδωσα την πόρτα και ένιωθα ήσυχος. Κανείς δεν μπορούσε να παραβιάσει τον προσωπικό μου μικρόκοσμο. Έκρυψα το κλειδί και καθημερινά, έριχνα κλεφτές ματιές για να βεβαιωθώ ότι βρίσκεται στη θέση του. Περίμενα τη στιγμή που θα χτυπούσε κάποιος την πόρτα μου, για να το πιάσω και να ξεκλειδώσω. Όταν πείστηκα για την ασφάλειά μου, σταμάτησα τον έλεγχο. Οι μέρες περνούσαν, αλλά κανείς δεν πλησίαζε το κατώφλι μου. Άκουγα τον κόσμο να περνά, να ψιθυρίζει μπροστά στα κάγκελα και μετά να φεύγει. Μία νύχτα τα λαμπάκια κάηκαν και το κλουβί βυθίστηκε στο σκοτάδι. Έψαξα το κλειδί για να βγω έξω και να ζητήσω βοήθεια. Όμως αδυνατούσα να θυμηθώ σε ποιο σημείο το είχα αφήσει. Άνοιγα συρτάρια, έσερνα έπιπλα, πετούσα πράγματα, όμως το κλειδί είχε εξαφανιστεί. Ένιωθα παγιδευμένος μέσα στο κλουβί, το οποίο είχα επιλέξει μόνος μου. Γύρισα πίσω μου και είδα το χάος. Το θηρίο που το προκάλεσε ήμουν εγώ.
Σήμερα, κοιτάζω τους ανθρώπους γύρω μου και εξακολουθώ να αισθάνομαι ξένος. Ένα άγριο ζώο που το πήραν από τη φωλιά του, το εξημέρωσαν και το αναγκάζουν κάθε μέρα να δίνει ξανά και ξανά την ίδια παράσταση για τη διασκέδαση των άλλων.
Υπάρχουν στιγμές που με "στοιχειώνει" η ιδέα ότι κάποιος έχει βάλει κοριό στο μυαλό μου. Ότι ελέγχει τις σκέψεις μου, ασελγεί στο υποσυνείδητό μου, αφουγκράζεται τις αδυναμίες μου και καταστρώνει τα σχέδιά του. Βγαίνω αποφασισμένος να σπάσω τα τείχη, που ο ίδιος έχτισα πριν πολλά χρόνια για να προστατευτώ από τα θηρία, που τρελαίνονται για ανθρώπινη σάρκα, μα τα τούβλα είναι περισσότερα. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι έφτασε η ώρα της κατεδάφισης, τα τείχη είναι υψηλότερα. Πέφτω επάνω τους, κοπανιέμαι, γαντζώνομαι, αλλά πάντα καταλήγω πληγωμένος στο έδαφος. Ουρλιάζω, ξεσπάω σε λυγμούς, ζητάω βοήθεια, μα δεν παίρνω απάντηση. Προσπαθώ να ακούσω τι συμβαίνει πίσω από τα τείχη. Να αισθανθώ την ανάσα των θηρίων και να φωνάξω ότι είμαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσω. Κι όμως, το μόνο που φτάνει στα αυτιά μου είναι γέλια, τραγούδια, μελωδίες. Βλέπω τη μορφή μου στον καθρέφτη και δεν με αναγνωρίζω. Απέναντί μου στέκεται ένα πεινασμένο αγρίμι. Κοιτάζω πίσω μου. Δε βρίσκεται κανείς. Τότε, αρχίζω να συνειδητοποιώ την αλήθεια. Το θηρίο είμαι εγώ.
Ένα απόγευμα και ενώ έκανα την καθιερωμένη μου βόλτα επάνω στον ελέφαντα, ένιωσα πλήξη, δυστυχία, πόνο. Βαρέθηκα τη ζούγκλα, τα ζώα, τη μοναξιά. Ανέβηκα στο υψηλότερο δέντρο και περίμενα κάποιον να περάσει. Ο χρόνος κυλούσε αργά και βασανιστικά και για χρόνια, τίποτα δεν είχε εμφανιστεί στον ορίζοντα. Ένα βράδυ, άκουσα στον ύπνο μου τον κινητήρα ενός ελικοπτέρου. Πετάχτηκα και έτρεξα στο σημείο από το οποίο έφτανε ο ήχος. Αντίκρισα μπροστά μου τον οδηγό, ο οποίος εξαντλημένος και καταπονημένος ζητούσε προμήθειες. Του προσέφερα ό,τι ήθελε και κάποια στιγμή, του εξέφρασα την επιθυμία μου να εγκαταλείψω τη ζούγκλα, αλλά και το φόβο μου για το παράτολμο αυτό βήμα.
Χαμογέλασε και μου πρότεινε να συνεχίσουμε το ταξίδι παρέα. Μάζεψα τα πράγματά μου και την επόμενη ημέρα φύγαμε μακριά. Έβλεπα τη ζούγκλα να χάνεται σιγά-σιγά από τα μάτια μου και πετούσα στα σύννεφα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το ταξίδι ήταν υπέροχο. Πήγαμε σε μέρη μακρινά, ονειρεμένα, είδαμε μαζί καινούρια πράγματα, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, γελάσαμε, κλάψαμε, γίναμε ένα.
Μετά από δύο εβδομάδες, ο πιλότος μου ανακοίνωσε ότι θα συνέχιζε το ταξίδι μόνος του. Του εξήγησα ότι αν με άφηνε, θα χανόμουν. Ο πραγματικός κόσμος είναι πολύ χειρότερος από τη ζούγκλα. Μου απάντησε πως στον πραγματικό κόσμο ο καθένας μαθαίνει να στέκεται στα πόδια του και να συνεχίζει το δρόμο του, διαφορετικά δεν ανήκει σε αυτόν. Τότε, του ζήτησα να με γυρίσει πίσω στη ζούγκλα. "Αυτό είναι αδύνατο", είπε και έφυγε.
Σήμερα, κοιτάζω τους ανθρώπους γύρω μου και εξακολουθώ να αισθάνομαι ξένος. Ένα άγριο ζώο που το πήραν από τη φωλιά του, το εξημέρωσαν και το αναγκάζουν κάθε μέρα να δίνει ξανά και ξανά την ίδια παράσταση για τη διασκέδαση των άλλων. Θέλω να φύγω, να γυρίσω τον χρόνο πίσω, να νιώσω ότι κάποιος με έχει ανάγκη, με χρειάζεται και δεν θα προσπαθήσει ποτέ να με αλλάξει. Αφού δεν ταιριάζω με το σύνολο, το θηρίο θα είμαι πάντα εγώ.
σχόλια