ΜΕ ΜΑΡΟΥΔΑ ανεβάζω σφυγμούς. Με Πάριο δεν ελέγχω τη δόση και φοβάμαι το οβερντόουζ. Τέλη Αυγούστου προς μέσα Σεπτεμβρίου, πριν θρονιαστούν τα πρώτα πρωτοβρόχια και τα δεύτερα κύματα, λέω να εναποθέσω τη σωτηρία μου στον δημοφιλή τραγουδιστή και ψυχοφύλακα Γιάννη Βασιλείου. Παλιός γνώριμος, εγγυημένος, μ'έχει ξανασώσει εν αγνοία του στο πολύ παρελθόν. Θα φορέσω, το λοιπόν, κάτι απολύτως ασορτί με τη χαμένη τιμή της δεκαετίας του χίλια εννιακόσια ενενήντα και θα τον περιμένω στη γωνία να με υπερεκτιμήσει εκ νέου. Αυτός οδηγώντας το μυθικό του καμπριολέ, με το λευκότερο λευκό σε παντελόνι/σακάκι, θα προβάλει έμπλεος δόξας και νταλκά. Θα του πάρω αυθωρεί και παραχρήμα τα μυαλά γιατί έτσι εξυπηρετείται η σωτηρία μου και η ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία.. Θα με ανταμείψει πλουσιοπάροχα με το ιερό τρίπτυχο καφές/κοπάνα/παραλία. Θα κάνουμε ότι δεν ξέρουμε τι γίνεται παραδίπλα, ότι είμαστε ελαφρώς ξένοι στη χώρα, ομογενείς τάχα μου που ψάχνουμε τις ρίζες μας και δεν διαβάζουμε ντόπιες εφημερίδες. Η μόνη μας αποστολή θα είναι να γράψουμε τη δική μας ιστορία, αυτή που δεν συναντήθηκε ποτέ με ιστορίες άλλων ανθρώπων, που δεν ήξερε ούτε ρώτησε γιατί ήταν πολύ απασχολημένη με τα συναισθηματικά της και δεν άκουσε τις κραυγές.
Κι όμως, κι όμως. 'Υστερα θα έρθει τελευταίο κουπλέ. Ο ψυχοφύλαξ Γιάννης Βασιλείου θα πρέπει να ξανατραγουδήσει τώρα που γίναμε οι δύο ένα /όλα μου φαίνονται πως είναι ψέμα/σε λίγο-λίγο θα 'χει πια νυχτώσει/αυτή η μέρα ποτέ μην τελειώσει.
Πρώτα δηλαδή η υποψία του φρικτού ψεύδους και μετά η παραδοχή του πικρού τέλους.
Η χρονομηχανή θα παγώσει.
Η συνεδρία θα λήξει άδοξα.
Ο Γιάννης Βασιλείου θα παραμείνει αυτόγραφο του 1992.
Το ακάλυπτο καμπριολέ θα λάβει τη θέση του στις προθήκες του Μουσείου των Ιστορικών Ψευδαισθήσεων.
σχόλια