ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ και μια τέτοιου είδους «απόχρωση» ανάμεσα στις θερμές εκδηλώσεις επιδοκιμασίας που ακολούθησαν τις καταδικαστικές αποφάσεις για τους πρωτεργάτες της εγκληματικής οργάνωσης, όσο όμως και να ήταν κανείς προετοιμασμένος (σ' αυτό τον κόσμο ζούμε εξάλλου, της άμεσης ψηφιακής εκτόνωσης), ήταν λίγο δύσκολο να μην τον πιάσει αρχικά μια κόπωση και στη συνέχεια μια αηδία, με τα αλλεπάλληλα αστεία και memes και ευχολόγια περί βιασμών των μελών της στη φυλακή. Και δεν ήταν απαραίτητο να έχει ιδιαίτερα ευαίσθητο στομάχι. Θα πρέπει από προχθές να έχω δει ήδη καμιά εικοσαριά διαφορετικές, επίκαιρες διατυπώσεις της «κλασικής» ατάκας με το σαπούνι που σου πέφτει κάτω την ώρα του ομαδικού ντους στη φυλακή.
Τυπική αμερικανιά αυτή η πλάκα με τον φυλακόβιο βιασμό, που μάλιστα επιμένει να επιπλέει στην κουλτούρα ως mainstream καλαμπούρι, ακόμα και σε εποχές οξυμένης, υποτίθεται, ευαισθησίας με τέτοια ζητήματα. Κι όμως, παρά τις κατά καιρούς αντιδράσεις, τέτοια αστεία με τους βιασμούς κρατουμένων στα σωφρονιστικά ιδρύματα, παραμένουν τα μόνα αστεία περί βιασμού που μπορείς να ξεφουρνίσεις ακόμα και σήμερα στην αμερικανική τηλεόραση. Δεν θα μου φαινόταν παράξενο αν συνέβαινε και στην ελληνική σήμερα-αύριο, σε κάποιο σκετς μεσημεριανάδικου ή στο «ανάλαφρο» φινάλε κάποιου δελτίου επικαιρότητας υπό το τίτλο «πάρτι και ...ευχές στα social με την ανακοίνωση της απόφασης», παρότι κάποτε οι χρυσαυγίτες ήταν επίτιμοι καλεσμένοι τέτοιων εκπομπών.
Εκτός όμως ότι οι πλάκες με τον βιασμό είναι φριχτές και χυδαίες και επικίνδυνες, εν προκειμένω αποτελούν και έναν αχρείαστο «κωμικό» αντιπερισπασμό που αποπροσανατολίζει τόσο από την σημασία και τις προεκτάσεις της συγκεκριμένης δικαστικής απόφασης, αλλά, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, και από τα δομικά, καθημερινά προβλήματα διαβίωσης που αντιμετωπίζουν οι κρατούμενοι εν γένει.
Τι να κάνουμε, αυτή είναι η δύναμη και η δόξα της μαζικής αμερικανικής κουλτούρας με τα ωραία της και με τα στραβά της που διαδίδονται παντού στην οικουμένη μέσα από το σινεμά και την τηλεόραση και καθιερώνονται άμεσα και με στερεοτυπική ισχύ. Όπως μια φορά, όχι πριν πολλά χρόνια, που μια ντόπια επαναστατική οργάνωση που ξεχνάω το όνομά της, έκανε λόγο σε μια προκήρυξή της για «μπάτσους που λατρεύουν τα ντόνατς». Στην Αθήνα; Πού τους είδαν τους μπάτσους με τα ντόνατς; Τυρόπιτες και σουβλάκια, άντε και καμιά μπουγάτσα ίσως, όπως όλοι μας.
Εκτός όμως ότι οι πλάκες με τον βιασμό (ναι, ακόμα και αντρών, ακόμα και κακοποιών) είναι φριχτές και χυδαίες και επικίνδυνες, εν προκειμένω αποτελούν και έναν αχρείαστο «κωμικό» αντιπερισπασμό που αποπροσανατολίζει τόσο από την σημασία και τις προεκτάσεις της συγκεκριμένης δικαστικής απόφασης, αλλά, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, και από τα δομικά, καθημερινά προβλήματα διαβίωσης που αντιμετωπίζουν οι κρατούμενοι εν γένει.
Είναι απαίσια η αντίληψη της φυλακής ως αυτοτελές κολαστήριο που όλα παίζουν και διαρκώς βρίσκονται σε εξέλιξη βίαιες τελετουργίες σεξουαλικής υποταγής όπου αναπόφευκτα κάποια στιγμή όλοι «τον τρώνε» χοντρά (ας πρόσεχαν, σκεφτόμαστε – μακριά από εμάς) και βαθιά προσβλητική η ιδέα ότι οι «ποινικοί» γενικώς είναι καθ΄ έξιν βιαστές.
Κανείς δεν λέει φυσικά ότι δεν συμβαίνουν βιασμοί στις φυλακές – ο βιασμός είναι συνυφασμένος με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων – ένας λόγος όμως παραπάνω να μην ενισχύεται και να μην προωθείται η κουλτούρα της άγριας σεξουαλικής κακοποίησης, ως δίκαιη τιμωρία μάλιστα. Όποιος το κάνει είναι σα να ασπάζεται ουσιαστικά σημαντικό κομμάτι από τις ιδεολογικές αρχές και τις αισθητικές αξίες της εγκληματικής οργάνωσης, την ώρα που πανηγυρίζει, με τον πιο έντονο και κραυγαλέο τρόπο, για την καταδίκη της.
