ΟΧΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΤΕ ιδανική στιγμή για τέτοιου είδους μεγαλεπήβολες τελετουργίες εθνικοπατριωτικού rebranding, αλλά όλο αυτό το πράγμα που θα μας εκνευρίσει, θα μας ξενερώσει, θα μας διχάσει την ερχόμενη χρονιά με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, ξεκίνησε επίσημα χθες με τον πιο προβλέψιμα ενοχλητικό τρόπο στο χειρότερο δυνατό timing – τύπου, «όλα τα είχαμε, το επίσημο βιντεοκλίπ της Επιτροπής "Ελλάδα 2021" μας έλειπε».
Και μάλιστα με μπούσουλα αυτήν τη χωλή αισθητική ελαφροέντεχνου χοροθεάματος που κατοχυρώθηκε το «θρυλικό» 2004 και σάουντρακ το «Ας κρατήσουν οι χοροί» σε ρυθμό επτάσημο καλαματιανό, τραγούδι που από «ανεπίσημος σύγχρονος εθνικός ύμνος», κατέληξε μοιραία σε επίσημος, όπως θα επιθυμούσε ο δημιουργός του, με τον δραματοποιημένο πολτό –Καλλιμάρμαρο, Καλατράβα, μαυροφορεμένα «παλικάρια», λευκοντυμένες «κοπελιές»– να λειαίνει τις αμφισημίες ενός σημαντικού τραγουδιού από έναν ακόμα πιο σημαντικό δίσκο («Τραπεζάκια έξω»), παρά και πέρα από ιδεολογικές ενστάσεις. Τι να φταίει η Βουλή, τι να φταίει κι ο Σαββόπουλος...
Στην τρέχουσα περίσταση πάντως, πιο ταιριαστό μοιάζει ένα άλλο κομμάτι από τα «Τραπεζάκια έξω», το τραγούδι «Τον χειμώνα ετούτο» που περιέχει και την φράση «Τον χειμώνα ετούτο / άμα τον πηδήσαμε / Γι' άλλα δέκα χρόνια / άιντε καθαρίσαμε»...
Πάλι καλά πάντως, θα μπορούσε να είναι και χειρότερο το αποτέλεσμα (του χρόνου να δεις τι έχει να γίνει μ' αυτό το επετειακό μπουλούκι που θα περιφέρεται κάθε τόσο μπροστά μας) και εν τέλει μια χαρά εξυπηρετεί τον σκοπό του (χλιαρή εθενεγερσία) και μια χαρά εύπεπτο και ήπια αδιάφορο ως αχρείαστος αντιπερισπασμός είναι για έναν μέσο θεατή που θα τύχει να το χαζέψει.
Έχουμε συνηθίσει σε πολύ πιο άσχημα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και σε "official" εθνεγερσίες που απευθύνονται στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Ούτε βέβαια και θα περίμενε κανείς κάτι προχωρημένο ή ψαγμένο ή εκλεκτικό ή «Λάνθιμος» ξέρω 'γω, όπως λένε κάποιοι που ξινίζουν μ' αυτούς που ξινίζουν με το εν λόγω βίντεο.
Από την άλλη, πολύ ζόρικοι και όσοι βγάζουν φλύκταινες όχι μόνο με τον Σαββόπουλο αλλά με οποιαδήποτε χαρμόσυνη επίκληση μιας, αφηρημένης έστω, ελληνικότητας. Ψυχραιμία παιδιά, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, όλοι από δω είμαστε όμως.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι και ο ίδιος ο δημιουργός με το σπουδαίο έργο και τις αμφιλεγόμενες θέσεις, έκανε εξαρχής τα πάντα σχεδόν για να επιβεβαιώσει την «στροφή» (νεορθόδοξη, νεοσυντηρητική κ.λπ.) που του καταλογίζουν έκτοτε οι επικριτές του. Είναι πολλαπλώς ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική η συνέντευξη που είχε δώσει τότε –το 1983– με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου στον Άρη Δαβαράκη για τον «Ταχυδρόμο», και έλεγε και κάποια πράγματα μάλλον δυσοίωνα, εκ των υστέρων:
«Μ' άρεσαν πάρα πολύ ορισμένα κέντρα λαϊκής μουσικής που στις πίστες τους ένας νέος κόσμος χόρευε πατείς με πατώ σε, υπέροχα! Τι καλαματιανά ήταν εκείνα! Τι τσιφτετέλια! Τι ζεϊμπέκικο! Και παιδιά, 20-25 χρόνων! Πού τα μάθανε; Πρώτη μου φορά είδα αυτή τη νεολαία τόσο αστραφτερή! Αγόρια, κορίτσια, σαν τα κρύα τα νερά, σαν λουλούδια του μπαχτσέ, καμιά σχέση μ' εκείνες τις προβληματισμένες με τα ταγάρια, ούτε και με τις άλλες τις τσαπερδόνες με τα μοντελάκια... Ξανασυναντούσα επιτέλους μια καινούργια αθωότητα. Δεν μπορώ πια να παρακολουθήσω αυτή τη μανία να γυρεύουμε την παρηγοριά και τη λύτρωσή μας όσο γίνεται πιο μακριά από το στενό μας περιβάλλον. Βλέπω νέους μουσικούς να τοποθετούν τη δικαίωσή τους όσο γίνεται πιο μακριά – στη Νέα Υόρκη, στο Λος Άντζελες, αν μπορούσαν θα την τοποθετούσαν και στον Άρη. Ή βλέπω άλλους, που νιώθουν αίφνης μεταφυσικές ανησυχίες αλλά επ' ουδενί δέχονται ότι μπορεί να τους αφορά ο θεός των πατέρων τους. Και πού πάνε; Μήπως σε καμιά εκκλησία ή έστω στο Άγιον Όρος; Όχι. Θέλουν τον πιο μακρινό Θεό. Όσο πιο μακριά γίνεται. Στην Ινδία, στο Όρεγκον, δεν ξέρω πού. Υπάρχουν άνθρωποι δηλαδή, ευαίσθητοι, δε λέω, που τοποθετούν τη λύση όσο γίνεται πιο μακριά, επίτηδες λες για να μείνουν εσαεί αλύτρωτοι. Μα τι απιστία είναι αυτή! Τι εβραϊσμός! Τι καινούργιος δαιμονισμός!...».
Προς «υπεράσπισή» του όμως (όχι ότι την έχει ανάγκη), έξι χρόνια μετά, θα κυκλοφορούσε το τραγούδι «Κωλοέλληνες», το οποίο λειτουργεί τόσα χρόνια ως η αντίθετη όψη του «Ας κρατήσουν οι χοροί», ως ένας ανεπίσημος αντεθνικός ύμνος: «Σειλινοί του κράτους που ξερνάει και να 'τους, τσιφτετέλληνες... Δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις... Σκαλιστές σκιές μακρυχέρηδες, με το φως σπασμένο κρατικοποιημένο, αχ, οι Έλληνες!... Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις, ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί, και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί...».
Στην τρέχουσα περίσταση πάντως, πιο ταιριαστό μοιάζει ένα άλλο κομμάτι από τα «Τραπεζάκια έξω», το τραγούδι «Τον χειμώνα ετούτο» που περιέχει και την φράση «του Θεού η χάρη μας φυλάει απ' τα σουξέ», ξεκινάει όμως ως εξής: «Τον χειμώνα ετούτο / άμα τον πηδήσαμε / Γι' άλλα δέκα χρόνια / άιντε καθαρίσαμε»...
σχόλια