Μηχανικοί και επιστήμονες προσπαθούν να παρέμβουν στους γεωχημικούς κύκλους της Γης, μια και, απ' ό,τι φαίνεται, οι προσπάθειες μείωσης των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα δεν αρκούν για την αποφυγή μη αναστρέψιμων κλιματικών αλλαγών. Τελευταίως η πιθανότητα να βγούμε από την κλιματική κρίση μέσω της γεωμηχανικής εξελίσσεται σε μια ελκυστική επιλογή. Το ερώτημα όμως είναι: τελικά η γεωμηχανική προσφέρει μια πραγματική λύση;
Η γεωμηχανική, επί της ουσίας ένα σχετικά καινούργιο περιβαλλοντικό κίνημα που αναφέρεται στην καταπολέμηση του φαινομένου του θερμοκηπίου με τεχνητά μέσα, είναι ίσως η πιο αμφιλεγόμενη από όλες τις λύσεις που προτείνονται για την κλιματική αλλαγή. Ωστόσο ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι πρέπει να διερευνήσουμε ριζοσπαστικές και ίσως «επικίνδυνες» τεχνολογίες για να μπορέσουμε να μειώσουμε την άνοδο της θερμοκρασίας στη γη.
Ο δημοσιογράφος με ειδίκευση στην επιστήμη, Ingolf Baur, διερευνά τη σκοπιμότητα και τους κινδύνους των κορυφαίων έργων γεωμηχανικής. Στο ταξίδι του συναντά επιστήμονες στην Ελβετία, την Ισλανδία, τις ΗΠΑ και το Περού. Κατά τη διάρκειά του έρχεται αντιμέτωπος με δύο πολύ διαφορετικές στρατηγικές: Η μία έχει να κάνει με τη συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα και έπειτα τη βύθισή του υπογείως ή στη βαθιά θάλασσα και η άλλη, η πιο αμφιλεγόμενη στρατηγική, επιδιώκει να αναπτύξει τεχνικές που μειώνουν το φως του ήλιου.
Η υπερθέρμανση του πλανήτη προκαλεί την κατάρρευση ολόκληρων ορεινών κορυφών όπως το Moosfluh πάνω από τον Ελβετικό Παγετώνα της Ελβετίας. Τέτοιες δραματικές αλλαγές θα μπορούσαν να αυξήσουν την πίεση για να δοκιμάσει η ανθρωπότητα την γεωμηχανική.
Ο σημαντικότερος υποστηρικτής αυτής της δεύτερης στρατηγικής που προαναφέρθηκε είναι ο David Keith από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ των ΗΠΑ. Έχει επινοήσει πειράματα για να αναδείξει τις δυνατότητες της «ηλιακής γεωμηχανικής». Η ιδέα του θέλει στόλους αεροσκαφών να ρίχνουν εκατομμύρια τόνους θείου στη στρατόσφαιρα κάθε χρόνο, κάτι που σύμφωνα με τον ίδιο θα καταφέρει να αντανακλά μέρος του εισερχόμενου ηλιακού φωτός πίσω στο διάστημα. Όσο τολμηρή κι αν φαίνεται αυτή η μέθοδος, στην πραγματικότητα δεν διαφέρει από αυτό που συμβαίνει κατά τη διάρκεια των ηφαιστειακών εκρήξεων.
Ή θα μπορούσαμε να καταφέρουμε να βγάλουμε ξανά τα αέρια του θερμοκηπίου από την ατμόσφαιρα; Στην Ισλανδία, μια ομάδα ερευνητών χρησιμοποιεί μια ειδική διαδικασία για να φιλτράρει το διοξείδιο του άνθρακα από τον αέρα και να αντλήσει 2.000 μέτρα βάθος σε βασάλτη, ένα έκχυτο εκρηξιγενές πέτρωμα το οποίο σχηματίζεται από την ταχεία ψύξη της βασαλτικης λάβας.
Η έκπληξη; Μετά από μερικούς μήνες, το CO2 αντιδρά ήδη χημικά και μετατρέπεται σε πέτρα, γεγονός που το καθιστά ακίνδυνο για πάντα. Οι ποσότητες εξακολουθούν να είναι πολύ μικρές, αλλά δείχνουν ότι όσο αμφιλεγόμενες και επικίνδυνες είναι ορισμένες μέθοδοι γεωμηχανικής, στο τέλος ίσως χρειαζόμαστε την τεχνολογία για να αποτρέψουμε ή τουλάχιστον να μετριάσουμε τις επιπτώσεις της κατάρρευσης του κλίματος στην γη.
Πηγή: DW Documentary
