ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΜΕ Νο2 σήμερα το πρωί. Πλησιάζω στο ταμείο. Βλέπω την ταμία με τη μάσκα. Ευγενική, τίμια, αλλά φανερά κουρασμένη.
Δεν έχω παραπάνω από 10 κομμάτια. Της πιάνω σύντομη κουβέντα. «Νομίζω, βρισκόμαστε στην τελική ευθεία. Πρώτα ο Θεός, σε δυο-τρεις μήνες τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα. Βγαίνουν και τα πρώτα εμβόλια. Νομίζω, περνάμε τα τελευταία δύσκολα».
Μου αρέσει να πιάνω κουβέντα με αγνώστους. Η σύνδεση εκκρίνει ωκυτοκίνη και σεροτονίνη, τις ορμόνες της αγάπης. Νιώθεις πολύ όμορφα μετά και ακόμα πιο υγιής.
Προσπαθεί να χαμογελάσει, αλλά δεν της βγαίνει.
«Πολλοί θα το αμφισβητήσουν».
«Ποιο;»
«Το εμβόλιο».
«Ναι, αλλά θα είναι μια λύση, τουλάχιστον για τους ανθρώπους που κινδυνεύουν».
«Εγώ το ξέρω, αλλά ξέρετε τι γίνεται εκεί έξω...» (απογοήτευση)
Συνεχίζει: «Είχα μια γνωστή η οποία αμφισβητούσε έντονα τον ιό. Όπου βρισκόταν, άνοιγε έντονες συζητήσεις. Ήταν πολέμια. Μέχρι που τον κόλλησε. Ευτυχώς, είναι καλά τώρα, αλλά ταλαιπωρήθηκε. Τώρα πείστηκε. Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Συχνά αμφισβητούμε για να αμφισβητούμε. Αμφισβητούμε τον ιό, αμφισβητούμε τη μάσκα, (θα) αμφισβητήσουμε το εμβόλιο, αμφισβητούμε τους ειδικούς, αμφισβητούμε την κυβέρνηση (όποια κι αν είναι), αμφισβητούμε τους πάντες και τα πάντα. Συχνά χωρίς να έχουμε να προτείνουμε μια λύση.
Την χαιρέτησα κι έφυγα. Γλυκόπικρα τα συναισθήματα. Έμεινα να σκέφτομαι αυτή την κωλοαμφισβήτηση.
Συχνά αμφισβητούμε για να αμφισβητούμε. Αμφισβητούμε τον ιό, αμφισβητούμε τη μάσκα, (θα) αμφισβητήσουμε το εμβόλιο, αμφισβητούμε τους ειδικούς, αμφισβητούμε την κυβέρνηση (όποια κι αν είναι), αμφισβητούμε τους πάντες και τα πάντα. Συχνά χωρίς να έχουμε να προτείνουμε μια λύση.
Και συνεχίζει το παραμύθι: Αμφισβητούμε τα παιδιά μας, αμφισβητούμε τον άνθρωπό μας, αμφισβητούμε τους φίλους και συνεργάτες μας. Βασικά, όμως, αμφισβητούμε τον εαυτό μας. Εκεί είναι το θέμα. Εκεί είναι η εστία. Εκεί είναι ο πραγματικός ιός.
Αυτό που βλέπεις εκεί έξω είναι αυτό που έχεις μέσα σου. Η αμφισβήτηση και η συνεχής αμφιβολία είναι ο πραγματικός ιός. Το μόνο φάρμακο είναι η πίστη, πρώτα απ' όλα, σ' εσένα.
Η κρίση δεν φέρνει κάτι καινούργιο. Η κρίση απλώς αποκαλύπτει αυτό που έχουμε μέσα μας.
Πρόσφατα μια φίλη είχε ανεβάσει ένα ωραίο: «Καλό καιρό έχει, δεν θέτε. Κακό καιρό έχει, δεν θέτε. Τελικά, τι θέτε;»
Απαντάει κάποιος με ένα επίσης ωραίο. «Θέμε να μη θέμε...»
(η παραπάνω ατάκα είναι από το «ΔΩΡΟ Νο2» και την ιστορία «Η ΕΙΚΟΝΑ». Νομίζω αρκετά επίκαιρη)
σχόλια