ΜΟΥ ΤΗ ΒΑΡΑΕΙ ΑΓΡΙΑ πια ο αρνητισμός. Και η αγνωμοσύνη. Που συχνά δεν έχουμε να πούμε ένα καλό, ένα ευχαριστώ κι ένα «δόξα τω Θεώ».
Το είχε ανεβάσει μια φίλη μετά την ανακουφιστική για όλους μας καταδίκη της Χρυσής Αυγής: «Επιτέλους και κάτι καλό από το 2020» (μετάφραση: όλα τα άλλα σκατά το 2020).
Προ ημερών μιλούσα με μια φίλη. Δεν την άκουσα καλά στο τηλέφωνο.
«Τι έχεις;»
«Η μεγάλη μου (28) έχει καρκίνο».
Για μένα, μόνο αυτά είναι τα πραγματικά κακά. Όλα τα άλλα, όσο αναπνέω και είμαι στα πόδια μου, θα τα φτιάξω. Όχι με ευχές. Με δράση. Σίγουρα όχι με γκρίνια.
Σήμερα το μεσημέρι πήγα να φάω σε ένα αγαπημένο μαγειρείο. Μια κυρία είχε παρκάρει και την έκλεινε ένα μηχανάκι. Σφύριξε για να έρθει ο οδηγός της μηχανής. Οk, δεν ήταν το καλύτερο. Δεν ήταν όμως και προς θάνατο. Σε λίγο έρχεται ο τύπος. Ζητάει συγγνώμη ευγενικά. Η κυρία, επίσης ευγενική. Στο ενδιάμεσο ακούω έναν φρικαρισμένο μοτοσικλετιστή με το κράνος σηκωμένο στο κεφάλι σαν γυαλιά ηλίου, που βλέπει τη σκηνή και μονολογεί δυνατά και θυμωμένα «Δεν παιζόμαστε πια. Δεν παιζόμαστε». Απελπισία και τέλμα τα συναισθήματα (μετάφραση: έχουμε φτάσει στο απροχώρητο). Δεν είπα τίποτα, αλλά σημείωσα τα λόγια του στο κινητό μου να μην τα ξεχάσω.
Αργότερα, βγαίνω από το γραφείο του δικηγόρου μου στη Βασιλίσσης Σοφίας. Κυκλοφορούμε με μάσκες λόγω της πανδημίας. Βγαίνω από το γραφείο του Γιώργου. Τακτικός και νοικοκύρης ο Γιώργος. Άνθρωπος που αγαπάει τη δουλειά του. Αυτός που θα χάσει τον ύπνο του για να έχεις εσύ τον δικό σου. Ανοίγει την πόρτα για να με ξεπροβοδίσει. Με αποχαιρετάει ευγενικά. Ανοίγει και η απέναντι πόρτα. Πρέπει να είναι κάτι σαν στούντιο ομορφιάς. Βγαίνουν δυο όμορφες κοπέλες. Ο ιδιοκτήτης τις αποχαιρετάει. Βλέπει τον Γιώργο. Του χαμογελάει. Τόσο όσο. «Γεια σου, γείτονα!» «Γεια σου, γείτονα» τον αντιχαιρετάει ο Γιώργος («πες μια καλή κουβέντα», σκέφτομαι από μέσα μου). «Και μη χειρότερα, γείτονα» του κάνει ο άλλος. «Και μη χειρότερα!» Πανικός και απελπισία, λες και ξέσπασε ο Γ' Παγκόσμιος. Η σταγόνα ξεχειλίζει το ποτήρι μου (άντε και γαμήσου!).
Αυτές τις μέρες διαβάζω το πολύ καλό βιβλίο του Jay Shetty «Σκέψου σαν μοναχός».
Είμαι στο κεφάλαιο «Ευγνωμοσύνη». Γράφει:
«Ευγνωμοσύνη: το πιο δυνατό φάρμακο του κόσμου».
Καπάκι από κάτω.
«Εκτίμησε τα πάντα. Ακόμη και τα συνηθισμένα».
«Ειδικά τα συνηθισμένα».
Ανασαίνω βαθιά.
Σήμερα έχει γενέθλια το κορίτσι μου.
Μιλάω με τη μαμά της, τη Βίβιαν, για να της ευχηθώ.
Η Βίβιαν, άνθρωπος με ποιότητα, στυλ και σοφία.
«Υγεία και αγάπη, Στέφανέ μου».
Ν' αγιάσει το στόμα σου.
σχόλια