ΣTO FB ΜΠΑΙΝΩ όλο και πιο σπάνια. Κάτι με διώχνει σιγά-σιγά. Μπορεί και πιο γρήγορα.
Μπήκα χθες να χαζέψω λίγο για το lockdown. Εμείς που ήμασταν συνεπείς με τα μέτρα κι εσείς που δεν ήσασταν. Πληρώνουμε τη νύφη για τις μαλακίες σας. Εσείς οι ψεκασμένοι. Εννοείται, εμείς οι αψέκαστοι.
Μεγάλωσα σε μια γενιά που ήσουν ή δεξιός ή αριστερός. Θυμό οι αριστεροί για τον κόσμο που έφτιαξαν οι δεξιοί. Και δεν ήταν λίγοι οι δεξιοί που θεωρούσαν τους αριστερούς τουλάχιστον συνεχιστές του Στάλιν. Μετά ήταν οι οικολόγοι και οι άλλοι. Αυτοί που καταστρέφουν τον πλανήτη, αν δεν γράφει ότι είσαι οικολόγος. Άπαξ και ήσουν οικολόγος, ήσουν από τους καλούς. Κάτι σαν συγχωροχάρτι, άδεια δακτυλίου να μπαίνεις όποτε γουστάρεις κι ας ντουμανιάζεις κι εσύ. Μετά οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι. Για τους εργαζόμενους, παλιά (συχνά και τώρα), de factο απατεώνας και εκμεταλλευτής κάθε επιχειρηματίας. Όσο μεγαλύτερη η επιχείρηση, τόσο μεγαλύτερο το κάθαρμα. Από Σκρουτζ και πάνω ‒ εννοείται, πριν από τα όνειρα. Αλλά και για τους επιχειρηματίες, τεμπέληδες και ακαμάτηδες οι εργαζόμενοι. Εξ ορισμού. Αργόμισθοι (εμένα θα μου πεις;). Μετά τη δικτατορία, οι «ανήκωμεν εις την Δύσην» και οι άλλοι. Ντε και καλά θα έπρεπε να ανήκεις σε ένα από τα δύο στρατόπεδα.
Μάλλον δεν έχουμε χωνέψει ακόμη ότι το διαφορετικό είναι που μας ενώνει. Το αντίθετο είναι που μας συμπληρώνει. Το ξεχωριστό είναι που μας συνδέει. Το αλλιώτικο είναι που μας κάνει ανθρώπους. Καθένας διαφορετικός. Όλοι όμως ισότιμοι.
«Εγώ, ρε παιδιά, δεν ξέρω από αυτά».
«Άσ' τα αυτά. Είσαι από τους άλλους...» (φαίνεται από τα μούτρα σου)
Δεν συζητάμε για Ολυμπιακούς - Παναθηναϊκούς. Δεν σκαμπάζω από μπάλα, αλλά αυτό που προσεύχονταν στις διεθνείς διοργανώσεις να κερδίσει ο ξένος και όχι ο γαύρος ή ο βάζελος, πάντα με ξεπερνούσε. Χορτοφάγοι και κρεατοφάγοι. Αυτά τα καθάρματα που τρώνε τα ζωάκια. Εμείς, εννοείται, αναμάρτητοι. Και αντίστροφα. Πάντα έχει και το αντίστροφο. Καβγά με έναν δεν στήνεις.
Υποστηρικτές εμβολίων και αρνητές.
Χριστιανοί και μουσουλμάνοι.
Χοντροί και αδύνατοι.
Άντρες και γυναίκες.
Straight και gay.
Και η βαλίτσα πάει πολύ μακριά.
Μάλλον δεν έχουμε χωνέψει ακόμη ότι το διαφορετικό είναι που μας ενώνει. Το αντίθετο είναι που μας συμπληρώνει. Το ξεχωριστό είναι που μας συνδέει. Το αλλιώτικο είναι που μας κάνει ανθρώπους. Καθένας διαφορετικός. Όλοι όμως ισότιμοι.
Κάπου είχα διαβάσει ότι καθένας μας είναι ένας από τους 7.500.000.000 κατοίκους ενός από τα 200.000.000.000 αστέρια ενός από τα 3.300.000.000.000 γαλαξίες που για την ώρα ξέρουμε ότι υπάρχουν.
Την προηγούμενη εβδομάδα διαβάζαμε με τη μεγάλη μου κόρη ότι αν τη ζωή του πλανήτη μας (4,6 δισεκατομμύρια χρόνια) την ανάγουμε σε 24 ώρες, ο ιστορικός άνθρωπος (καταγεγραμμένη ιστορία 10.000 χρόνια) εμφανίστηκε 2,5 δευτερόλεπτα πριν από τα μεσάνυχτα. Δυόμισι δευτερόλεπτα. Από τον «χρυσό αιώνα» του Περικλή απέχουμε σκάρτο ένα δευτερόλεπτο.
Δεν υπάρχει εμείς και εσείς.
Μόνο εμείς υπάρχει.
Κι αν δεν το πάρουμε χαμπάρι γρήγορα, θα μας πάρει ο διάολος όλους.
Και τότε δεν θα έχει καμία σημασία αν είσαι από τους εμείς ή τους εσείς.
σχόλια