Η συνάντησή μας με τη Μαρία Πρεβολαράκη γίνεται λίγο πριν φύγει για το Τόκιο, χάρη στην Toyota, τον Παγκόσμιο Χορηγό Μετακίνησης των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων, που ξεκίνησε το πρόγραμμα «Start Your Impossible». Η Toyota συνεργάζεται με τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή και με τη Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή, με σκοπό να προσφέρει βιώσιμες, ασφαλείς και αποδοτικές λύσεις μετακίνησης σε όλους, χωρίς περιορισμούς. Εκτός απ’ την Πρεβολαράκη, ενισχύει αρκετούς Έλληνες αθλητές, την Κατερίνα Στεφανίδη, τον Αντώνη Τσαπατάκη, τον Χρήστο Βολικάκη, τον Ζαφείρη Βολικάκη και την Κέλλυ Λουφάκη.
Η Πρεβολαράκη, γνωστή και ως «κυρία της ελληνικής πάλης», είναι πανέτοιμη να αγωνιστεί για τρίτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, για πρώτη φορά όμως κατάφερε να πάρει την πρόκριση από νωρίς. Ο μόνος της φόβος; Μην κολλήσει κορωνοϊό την τελευταία στιγμή.
Πώς, όμως, ξεκίνησε ένα κορίτσι την πάλη, τη στιγμή που το στερεότυπο τα θέλει να ξεκινούν μπαλέτο; «Η σχέση μου με τον αθλητισμό ξεκίνησε από την οικογένειά μου» θυμάται. «Ο πατέρας μου ήταν αθλητής της πάλης, μετά διαιτητής κι έτσι έστρεψε εμένα και τον αδερφό μου σ’ αυτό το άθλημα. Η αλήθεια είναι πως μικρή ήθελα να γίνω μαθηματικός, αλλά, τελικά, με κέρδισε η πάλη. Ηλικιακά είμαστε πολύ κοντά με τον αδελφό μου και όταν στην αρχή έφευγε για προπονήσεις, καθόμουν μόνη στο σπίτι και παραπονιόμουν. Άρχισα να ζητάω να πάω κι εγώ εκεί όπου τον έστελναν. Κι έτσι ξεκίνησαν όλα...»
Η μεγαλύτερη δύναμη είμαστε εμείς οι ίδιοι και οτιδήποτε επιθυμεί κάθε άνθρωπος μπορεί να το πετύχει. Αρκεί να δουλέψει και να έχει στοχοπροσήλωση.
— Πώς είναι να είσαι γυναίκα στην αρκετά ανδροκρατούμενη πάλη;
Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα. Δεν σε δέχονται και τόσο εύκολα σε ένα τέτοιο άθλημα. Πολλές φορές ο πατέρας μου αναζητούσε κάποια αγόρια να κάνουν προπόνηση μαζί μου, αλλά δεν δέχονταν γιατί το θεωρούσαν υποτιμητικό. Αυτό με στενοχωρούσε στην αρχή. Μπορεί και να τους κέρδιζα, γι’ αυτό δεν ήθελαν καν να δοκιμάσουν! Ωστόσο, με τον καιρό, βλέποντας τη θέλησή μου, το πείσμα μου και συνειδητοποιώντας ότι ήμουν πραγματικά ανταγωνιστική, οι επιφυλάξεις τους εξαλείφθηκαν. Και τώρα, όποιο αγόρι ζητάω να με βοηθήσει στην προετοιμασία μου δέχεται με χαρά.
— Υπήρξε κάποια γυναίκα που σας ενέπνευσε να κυνηγήσετε το όνειρο των Ολυμπιακών;
Η προπονήτρια Κλέλια Νικολάου είχε δημιουργήσει μια πολύ δυνατή εθνική ομάδα γύρω στο 2000-2007. Η Εθνική έκανε προπόνηση στον σύλλογο όπου πήγαινα κι εγώ, οπότε είχα τη χαρά και την τιμή να τις βλέπω να ετοιμάζονται για τους Ολυμπιακούς του 2004 κι αυτό σίγουρα μου έδωσε πολλή έμπνευση για να ακολουθήσω κι εγώ την πορεία τους.
— Ποια θα λέγατε ότι είναι η πιο συχνή εσφαλμένη υπόθεση που κάνουν οι άνθρωποι για τις παλαίστριες;
Καταρχάς, θεωρούν ότι όποιος ασχολείται με την πάλη είναι θηριώδες άτομο που όλοι το φοβούνται. Όμως στην πάλη υπάρχουν κατηγορίες κιλών – εγώ είμαι στην ελαφρύτερη, στα 53 κιλά. Οπότε, όποιος με βλέπει εκτός αγωνιστικού χώρου και ακούει ότι κάνω πάλη, μπορεί και να νομίσει ότι κάνω πλάκα, λόγω σωματότυπου. Επίσης, ο κόσμος πιστεύει ότι η πάλη είναι ένα καθαρά δυναμικό άθλημα, δηλαδή ότι ο πιο δυνατός θα κερδίσει. Δεν είναι έτσι. Σίγουρα η δύναμη παίζει ρόλο, αλλά όχι καθοριστικό. Για μένα οι δύο σημαντικότεροι παράγοντες είναι η ευστροφία και η σωστή τεχνική.
— Νιώθετε πως καμιά φορά, στην καθημερινή σας ζωή, σας φοβούνται; Ότι νομίζουν πως αν θυμώσετε μπορεί να τους βγάλετε νοκ-άουτ;
Δεν το αντιμετωπίζω έντονα. Μπορεί οι άνθρωποι που μας συναντούν να το πιστεύουν στην αρχή αυτό, αλλά νομίζω ότι απ’ την πρώτη κουβέντα καταλαβαίνουν πως είμαστε τελείως διαφορετικοί απ’ ό,τι μας φαντάζονταν.
— Έχουν έρθει στιγμές που θέλατε να τα παρατήσετε;
Που να θέλω, όχι, που να πιστεύω ότι ίσως θα αναγκαστώ να σταματήσω ναι, συγκεκριμένα το 2015, όταν υποβλήθηκα σε χειρουργείο στον αυχένα. Πολλοί γιατροί μού είπαν ότι μετά από αυτό το χειρουργείο θα έπρεπε να σταματήσω τον πρωταθλητισμό, ότι ήταν αδύνατο να συνεχίσω ειδικά στην πάλη. Ωστόσο, θεωρούσα πως τίποτα δεν είναι αδύνατο. Βρήκα έναν πολύ καλό γιατρό, έκανε πολύ καλή δουλειά και την επόμενη χρονιά κατάφερα όχι απλώς να συνεχίσω αλλά να προκριθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του ’16. Αυτό μου έδωσε ξανά ζωή.
— Υπάρχει κάτι που τώρα θεωρείτε αδύνατο;
Όχι. Η μεγαλύτερη δύναμη είμαστε εμείς οι ίδιοι και οτιδήποτε επιθυμεί κάθε άνθρωπος μπορεί να το πετύχει. Αρκεί να δουλέψει και να έχει στοχοπροσήλωση.
— Η ενίσχυση της Toyota είναι, απ’ ό,τι φαντάζομαι, πολύ σημαντική για τους Έλληνες αθλητές.
Η ενίσχυση της Toyota είναι τιμητική και σημαντική. Είναι τιμητικό όταν μια εταιρεία τέτοιου μεγέθους συνδέει το όραμά της με τον δικό σου στόχο. Είναι σημαντική όμως και πρακτικά, στην προετοιμασία πολλές φορές προκύπτουν προβλήματα που σε αποπροσανατολίζουν από τον στόχο σου. Η αμεσότητα των ανθρώπων της Toyota για την επίλυσή τους με έχει βοηθήσει να μείνω προσηλωμένη στον στόχο μου, να καταφέρω το αδύνατό μου.
— Ο προπονητής σας κατάγεται από το Ιράν, όπου η πάλη είναι το Νο1 άθλημα. Όμως εκεί απαγορεύεται η γυναικεία πάλη!
Είναι λίγο παράδοξο, επειδή, δεδομένου ότι το Ιράν δεν επιτρέπει τη γυναικεία πάλη λόγω θρησκείας, ο προπονητής μου Μόισεν Παριγέι ήρθε εδώ, βρήκε εμένα και, παρά τα ταμπού που υπήρχαν, με προπονεί απ’ το 2008. Με αυτόν πέτυχα όσα έχω πετύχει. Η πλάκα είναι πως οι συμπατριώτες του τού έλεγαν: «Μα καλά, έφυγες απ’ το Ιράν και πήγες να ασχοληθείς με μια γυναίκα στην πάλη;».
— Και τώρα πηγαίνετε μαζί στους Ολυμπιακούς!
Ακριβώς! Γι’ αυτό επιμένω: τίποτα δεν είναι αδύνατο.
