Έπαιξε κι έχασε αναμετρώμενος με τους τραπεζίτες ο Γιώργος Παπανδρέου, γράφει στο editorial της εφημερίδας Boston Globe ο Richard Parker, οικονομολόγος που υπήρξε και σύμβουλος του πρώην Πρωθυπουργού. Αφού επισημαίνει ότι επί δυο χρόνια η πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της Ευρώπης παρήγαγε καταστροφικές διαγνώσεις και ακόμη πιο καταστροφικές συνταγές για την Ελλάδα, χωρίς να φανεί πειστική θεραπεία στον ορίζοντα, αναφέρεται στη συμφωνία για το κούρεμα του χρέους στις Βρυξέλλες. «Οι ευρωπαίοι ηγέτες παραδέχτηκαν αυτό που δεν ήθελαν μέχρι τότε, ότι απαιτείται ένα μεγάλο κούρεμα του ελληνικού χρέους, ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα θα χρειαστούν ανακεφαλαιοποίηση και ότι πρέπει να διευρυνθεί το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.Οι αγορές εκτινάχθηκαν στα ύψη στο άκουσμα των ειδήσεων και οι Μερκοζί προφανώς αποδέχτηκαν τελικά μια θεραπεία".
Όμως-επισημαίνει ο Πάρκερ- μέσα σε λίγες ημέρες η απόφαση για δημοψήφισμα φαινόταν ικανή να καταστρέψει αυτή τη νίκη των Μερκοζί. Παρά την ακύρωση του δημοψηφίσματος, ο Παπανδρέου παρέδωσε την πρωθυπουργία ελπίζοντας να σώσει τη συμφωνία και την Ελλάδα. Αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος τι θα συμβεί στη συνέχεια.
Για τον αρθρογράφο, δεν είναι αλήθεια ότι η διονυσιακή Ελλάδα με τον αλόγιστο δανεισμό και την υπερκατανάλωση ήταν ο μόνος φταίχτης σε μια ασθένεια από την οποία όλοι υποφέρουν. «Η συμφωνία του Οκτωβρίου είναι στην πραγματικότητα μια βελτιωμένη έκδοση της αμέσως προηγούμενης του Ιουλίου που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω της διαφωνίας μεταξύ ηγετών και ομολογιούχων για το κούρεμα του 21%. Η ελληνική κυβέρνηση και οι τράπεζες διέτρεχαν τον κίνδυνο μιας άτακτης χρεοκοπίας-κάτι που όλοι φοβόταν από καιρό».
Όμως το νέο σχέδιο ήταν το περίγραμμα ενός σχεδίου διάσωσης αλλά όχι το ίδιοι το σχέδιο και τα κρίσιμα σημεία του έπρεπε να διευθετηθούν τις επόμενες 60 ημέρες, μια μη βιώσιμη αιωνιότητα για την Ελλάδα και τον Παπανδρέου. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες όπως αποδείχτηκε, ποτέ δεν είχαν εγκρίνει πλήρως το εθελοντικό κούρεμα του 50%.
Παράλληλα-υπογραμμίζει λίγο παρακάτω- οι έλληνες καταθέτες άρχισαν να σηκώνουν τα μετρητά του φοβούμενοι τις καθυστερήσεις στο σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης. Μέσα σε λίγες ημέρες η γερμανική ασφαλιστική εταιρεία Allianz προειδοποιούσε ότι μια τέτοια λειτουργία θα φέρει μια νέα κρίση στην Ευρώπη. Στο παρασκήνιο, οι ισχυροί ιδιοκτήτες των ελληνικών τραπεζών ήταν τρομοκρατημένοι από τη συμφωνία των Βρυξελλών, γιατί ήταν ασαφές το πώς θα πραγματοποιηθεί η αύξηση κεφαλαίου και αν θα γινόταν εθνικοποίηση των τραπεζών. Αυτή η εθνικοποίηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε αφανισμό του ελέγχου τους στις τράπεζες και στις εταιρίες που ελέγχουν.
Ο Παπανδρέου, ήταν βαθιά αποφασισμένος να κάνει πράξη τη συμφωνία αντιμετωπίζοντας έτσι μια πυρκαγιά σε πολλά μέτωπα. Τους ανταγωνιστές στο ίδιο του το κόμμα, τους βουλευτές του, την αδιαλλαξία του Σαμαρά και μια οικονομία που μπορούσε να καταρρεύσει πριν προλάβει να διασωθεί.
Η απόφαση για δημοψήφισμα ήταν το μόνο του εργαλείο για να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις πυρκαγιές ταυτόχρονα εξαναγκάζοντας τους Έλληνες πολιτικούς και τους ισχυρούς υποστηρικτές τους να κάνουν πίσω και αναγκάζοντας τους ευρωπαίους ηγέτες να ολοκληρώσουν τη συμφωνία διάσωσης, στην τελική της μορφή. Έπαιξε με το δημοψήφισμα και έχασε. Η Ευρώπη όμως έχει χάσει ακόμη περισσότερο.
Η νέα κυβέρνηση μπορεί να ψηφίσει το πακέτο τώρα αλλά το χάσμα μεταξύ των ελλήνων ηγετών θα διευρυνθεί και μαζί με αυτό η εύθραυστη δομή της ελληνικής πολιτικής μπορεί να καταρρεύσει. Η οικονομία θα βρεθεί έτσι σε χειρότερη θέση και η πολιτική βία είναι πιθανό να εκραγεί».
