Άλλη μια μέρα και η ιστορία επαναλαμβάνεται..το κέντρο της Αθήνας τυλίγεται στις φλόγες, καταστρέφονται μνημεία, όπου ξεσπούν το μένος τους οι γνωστοί –άγνωστοι..αυτοί που δεν ξέρουν πραγματικά που πρέπει να αποδώσουν ευθύνες και ρίχνονται με λύσσα και μανία σε ό,τι βρεθεί μπροστά τους, θολωμένοι από ένα αόριστο μίσος και καθοδηγούμενοι από την άγνοια και την αβεβαιότητά τους. Πόσο θα ξετυλίγεται ακόμα αυτό το κουβάρι;
Πότε θα πιάσουμε την άκρη του και σιγά-σιγά θα το ξαναμαζέψουμε; Πότε θα σηκώσουμε τα μάτια και θα κοιτάξουμε τους πραγματικά ενόχους που μας οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο; Σήμερα όλα στο κέντρο της πόλης έμοιαζαν σκοτεινά..μαύρα..Έχει μείνει άραγε κάποια ελπίδα στα βουβά και σκυθρωπά πρόσωπα αυτών που μάζευαν τα αποκαΐδια από τις περιουσίες τους; Μαγαζιά, ιστορικά κτήρια, παλαιοί κινηματογράφοι, όλα σαρώθηκαν και λεηλατήθηκαν..Κανένας σεβασμός στον άνθρωπο, στην τέχνη..από το μεροκαματιάρη που αγωνίζεται να κρατήσει το μαγαζί του, που ακόμα άντεχε την κρίση ή τουλάχιστον την πάλευε και το βλέπει ξαφνικά να χάνεται εώς τα κτήρια που θύμιζαν κάτι από την αίγλη αυτής της κάποτε όμορφης πόλης και τα ιστορικά σινεμά που βρίσκονταν εκεί από την εποχή των παππούδων μας.
Κι όλα αυτά εν μια νυκτί στάχτη..επειδή κάποιοι έχουν μάθει να τα βάζουν με όλα και όλους, να αρνούνται τα πάντα, να δηλώνουν ανένταχτοι και ελεύθεροι ενώ οι ίδιοι είναι αυτοί που παραβιάζουν την ελευθερία όλων των υπολοίπων και βρίσκονται παγιδευμένοι στην άκαμπτη και παράλογη λογική τους. Μιλώ για καθέναν που σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να του βάζω οποιαδήποτε ταμπέλα, για καθέναν που αποδίδει ευθύνες μονομερώς και δρα αυτοβούλως, εκτός κοινωνικού συνόλου και εννόμου (τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε εμείς το νόμο) τάξεως.
Μόνο αν όλοι αρχίσουμε πλέον να λειτουργούμε ως συνειδητοί΄΄πολίτες΄΄, κομμάτια και ενεργά μέρη και μέλη που συνιστούν την πόλη μας, θα βγούμε από αυτή τη δίνη. Ας σταματήσουμε λοιπόν να αποδίδουμε ευθύνες ο ένας στον άλλο και ας δούμε από δω και εμπρός πώς μπορούμε να αναγεννηθούμε..
Μπορούμε σαν τον φοίνικα να ξαναγεννηθούμε μέσα από τη στάχτη μας ή είμαστε καταδικασμένοι, συνεχίζοντας τη μεμψιμοιρία και καταρριώντας την τύχη μας;
σχόλια