Οι νέοι γονείς είναι βαθιά ευγνώμονες για την ύπαρξη δημόσιων χώρων όπως οι παιδικές χαρές.
Ακόμα και πριν την γέννηση των παιδιών τους και την επίσκεψη για παιχνίδι, οι παιδικές χαρές λειτουργούν ως καταφύγιο. Ένα αστικό καταφύγιο από την κίνηση, τους αμέτρητους περαστικούς και κάθε λογής απειλή.
Οι παιδικές χαρές φαίνεται να είναι τα μόνα εναπομείναντα μέρη εκτός των πάρκων όπου επιτρέπονται τα παγκάκια.
Για τις νέες μητέρες, οι οποίες συχνά αντιμετωπίζουν το πρόβλημα εύρεσης ενός ασφαλούς χώρου για να θηλάσουν τα παιδιά τους, οι παιδικές χαρές αποτελούν επίσης ένα καταφύγιο. Η εναλλακτική γι’ αυτές είναι να θηλάσουν καθισμένες άβολα πάνω στο κράσπεδο ή ακουμπώντας όρθιες σε τοίχους.
Οι γονείς είναι αναγκασμένοι να συγκρατούν τα εξαγριωμένα παιδιά τους, ενώ περιμένουν καρτερικά σε μια ατελείωτη ουρά για τις κούνιες, τις τσουλήθρες κ.ο.κ.
Οι παιδικές χαρές ανήκουν στα παιδιά, αλλά ταυτόχρονα, αποτελούν και χώρους ανάπαυσης για τους γονείς.
Ωστόσο, η κατάσταση των χώρων αυτών αποτελεί ένα πολιτικό ζήτημα. Η ποιότητά τους εξαρτάται από τη σωστή χρηματοδότηση και λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Στην Αγγλία, οι προϋπολογισμοί για τα πάρκα έχουν μειωθεί κατά 350 εκατ. λίρες τα τελευταία 12 χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι οι παιδικές χαρές καταρρέουν, στερούνται κρίσιμων κομματιών εξοπλισμού ή απλώς κλειδώνονται έτσι ώστε να μην εισέρχεται κανείς σε αυτές. (Σ.Σ.: Η εικόνα δεν μας είναι ξένη εδώ στην Ελλάδα, καθώς αρκετές παιδικές χαρές σε διάφορους δήμους της χώρας αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα συντήρησης τόσο των παιχνιδιών εντός τους όσο και του ίδιου του χώρου που τις φιλοξενεί).
Σύμφωνα με δεδομένα της Aggregate Industries, μιας εταιρείας βιώσιμων δομικών υλικών, σχεδόν 800 παιδικές χαρές έκλεισαν στο Ηνωμένο Βασίλειο την τελευταία δεκαετία.
Η έκρηξη των θεματικών παιδικών χαρών της δεκαετίας του 1970 βρίσκεται σε αντίστροφη πορεία, με τον οργανισμό Play England να διαπιστώνει ότι ο αριθμός τους έχει μειωθεί στο μισό από τη δεκαετία του 1980.
Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι το παιχνίδι είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών και παρά την κρίση της παχυσαρκίας με ένα στα τρία παιδιά ηλικίας 2 έως 15 ετών να είναι υπέρβαρο ή παχύσαρκο.
Ταυτόχρονα, ένα στα οκτώ παιδιά του Ηνωμένου Βασιλείου ζει σε σπίτι χωρίς κήπο. Ωστόσο ο αριθμός των παιδικών χαρών σε καμιά περίπτωση δεν αναλογεί ικανοποιητικά στον αριθμό παιδιών της χώρας. Σε ορισμένες περιοχές της Βρετανίας, μια παιδική χαρά μπορεί να εξυπηρετεί τουλάχιστον 1000 παιδιά.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι γονείς είναι αναγκασμένοι να συγκρατούν τα εξαγριωμένα παιδιά τους, ενώ περιμένουν καρτερικά σε μια ατελείωτη ουρά για τις κούνιες, τις τσουλήθρες κ.ο.κ.
Οι περισσότεροι γονείς μπορούν να συναισθανθούν τον γενικότερο εκνευρισμό και έτσι να παρακινήσουν ευγενικά το παιδί τους να κατέβει από το παιχνίδι για να πάρει την σειρά του σ’ αυτό το επόμενο, ανυπόμονο παιδί. Ωστόσο, υπάρχουν και αυτοί που κάνουν κατάληψη στον εξοπλισμό της παιδικής χαράς, μη δίνοντας σημασία στην ουρά πίσω τους που μεγαλώνει ανεξέλεγκτα.
Από την άλλη, η απογοήτευση ενός παιδιού που απλώς θέλει να παίξει και δεν μπορεί είναι τεράστια και ένα φαινόμενο δύσκολο στη διαχείρισή του, τόσο από το ίδιο όσο και από τον γονιό. Και φυσικά, τα προβλήματα γιγαντώνονται όταν οι χώροι αυτοί είναι βρώμικοι ή ακόμα και επικίνδυνοι εξαιτίας της κακής διαχείρισής τους από την πολιτεία, πόσω μάλλον όταν ο λόγος γίνεται για έναν χώρο που καλούνται να τον μοιραστούν τόσοι άνθρωποι και μάλιστα μικρής ηλικίας.
Οι παιδικές χαρές έχουν τις δικές τους τελετουργίες και εθιμοτυπικά. Οι γονείς αναγκάζονται να κοινωνικοποιηθούν μεταξύ τους ενώ επιβλέπουν τα παιδιά τους να ξεσαλώνουν στα διάφορα παιχνίδια.
Ανάμεσα στους διάφορους γονείς που περηφανεύονται ασταμάτητα για τα παιδιά τους, εκείνους που προσπαθούν να ξεκλέψουν λίγο χρόνο για να απαντήσουν σε εργασιακά email ενώ το παιδί τους κάνει κούνια, αλλά και αυτούς που προσπαθούν να απολαύσουν μια γουλιά καφέ περιμένοντας ήσυχα το παιχνίδι να τελειώσει, μόνο ένα στοιχεία παραμένει ίδιο: το ότι όλοι αυτοί βρίσκονται εκεί για λίγες στιγμές αθώας χαράς, λίγα ανέμελα λεπτά της ώρας, ωστόσο απολύτως σημαντικά για την κοινωνικοποίηση και την ψυχική ευεξία τόσο των παιδιών, όσο και των ίδιων.
Με στοιχεία από το The Guardian.
