Βαδίζω προς το παραβάν

Πλησιάζει η στιγμή να μπω στο παραβάν και να ψηφίσω. Να πάρω την ευθύνη με μία κίνηση,ρουά ματ, για το κοινό καλό και για το καλό μου. Μέχρι τότε με τραβοκοπάνε τα κόμματα, άλλο με απειλές, άλλο με νουθεσίες, άλλο με εθνοσωτήριες παραβολές. Άλλο με προσθαφαιρέσεις ποσοστών και άλλο με ηθικά διλήμματα. Εχει δύναμη η ψήφος μου τελικά ή μήπως είμαι ένας μοναχικός κούκος που δε θα φέρει την άνοιξη? Ακούω διαρκώς τις μετρήσεις και εκπλήσσομαι. Είναι πράγματι τόσο ετερόκλητη πρόθεση ψήφου 100 ανθρώπων? "Λες και μέσα μας τα αντίθετα τραβάν, να ψηφίσουνεστο ίδιο παραβάν, σαν αιώνιο, Ιησού ή Βαραβάν, του ανθρώπου η φύσις!" 

Πολλοί είναι ακόμη προσκολλημένοι στα δύο μεγάλα κόμματα, ενώ αυτά δεν έχουν αποδεχτεί καμία ευθύνη και συνεχίζουν να διέπονται από την πελατειακή λογική που ασφαλώς συγκρούεται με το συλλογικό καλό. Μας προτρέπουν όμως εκ νέου να τους εκλέξουμε, σαν να έλειπαν από τη χώρα αυτά τα χρόνια, σε διακοπές!

Υστερα βλέπω πολλούς να αναπαράγουν αριστερές εξωπραγματικές θεωρίες: δε χρωστάμε τίποτα, να γίνει μονομερής διαγραφή του χρέους και τέτοια.Διαφωνούν για να διαφωνούν, παρά τη δυσχερέστατη θέση της χώρας μας και συγκρούονται με όλα, με τρόπο τόσο συστηματικό και ανεύθυνο, που καταντά αντί για αμφισβήτηση του συστήματος, σε επιβολή του δικού τους συστήματος των συνδικαλιστικών συντεχνιών.

Στην άλλη άκρη σαν από ανάγκη να εξισορροπήσουν την τραμπάλα της οργής, έχουν ξεφυτρώσει πληθώρα ακροδεξιών σχηματισμών που απευθύνονται μόνο στο συναίσθημα, ενάντια στην όποια εναπομείνασα λογική. Με σημαία τους το μίσος για τους μετανάστες, που τους έκαναν χρόνια τις χαμαλοδουλειές, την οργή ενάντια σε προδότες,θυμωμένες φωνές που κραυγάζουν κατά παντός υπευθύνου. Αυτό είναι το ύφος και το ήθος εξουσίας που λείπει από τη Βουλή!? να αναλάβουν δράση οι επαγγελματίες εκφοβιστές?

  Μία ματιά στις φυσιογνωμίεςκαι στο ύφος5-6 πολιτευτών που συμμετέχουν σε ένα πάνελ αρκεί για να βρεις σε ποια παράταξη υπηρετούν. Παίρνω χαρτί και μολύβι να διαγράψω αυτούς που δεν με αφορούν. Τους γραφικούς, γιατί δεν υπάρχει χώρος για γέλια. Τους εμπαθείς, που βλέπουν παντού συνωμοσίες και εμφανίζονται ως τιμωροί.Τους πατριώτες καταστροφολόγους που φωνάζουν με την παλιομοδίτικη-ελληνοανατολίτικη-τζάμπα- μαγκιά. Το "τζάμπα" πιο επίκαιρο από ποτέ. Τους ρατσιστές, που στοχοποιούν μειοψηφίες κάθε μορφής. Τους ανεδαφικούς, επειδή η μακαριότητα τους φαντάζει επικίνδυνη ή ύποπτη. Τους ηθικούς και τους φυσικούς αυτουργούς,αυτού που μας βρήκε.