Από τις 26 Ιουνίου, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας 2012, το Southbank Centre φιλοξενεί την εβδομάδα Ποίησης «Παρνασσός» - το μεγαλύτερο φεστιβάλ ποίησης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ποιητές από όλες τις χώρες που θα συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, φτάνουν στο φεστιβάλ για να διαβάσουν ποιήματα.
Η εφημερίδα Guardian έχει δημιουργήσει και ένα διαδραστικό χάρτη με τα ποιήματα ανά χώρα.
Από την Ελλάδα επιλέχθηκε η Κατερίνα Ηλιοπούλου και το ποίημα της «Ταίναρο».
Η Κατερίνα Ηλιοπούλου δίνει και συνέντευξη στο site του Φεστιβάλ Ποίησης, όπου μεταξύ άλλων δηλώνει ότι η ποίηση στην Ελλάδα έχει γραφτεί από πολλούς για να διαβαστεί από λίγους. Τονίζει πως η ποίηση δεν έχει ανταλλακτική αξία μέσω του χρήματος και για αυτό οι διαχειριστές του πολιτισμού την πέταξαν ως ανύπαρκτη ή άχρηστη. «Αυτός είναι ο λόγος που η ποίηση είναι απούσα από τα Μέσα ενημέρωσης», λέει η Κατερίνα Ηλιοπούλου.
Στην ερώτηση αν έχει επηρεάσει η κρίση την ελληνική ποίηση και τους ποιητές απαντά: «Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να αξιολογήσουμε την κατάσταση, αλλά αν κοιτάξουμε την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδα θα δούμε ότι ήμασταν σε μια σχεδόν μόνιμη κατάσταση κρίσης, πόλεμος, εμφύλιος πόλεμος, δικτατορία. Πολλοί από τους ποιητές που ξέρουμε και αγαπάμε έχουν γράψει την ποίηση τους σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες. Ο καλλιτέχνης είναι πάντα σε κατάσταση διαφωνίας με το χρόνο και το περιβάλλον του, είναι το κριτικό πνεύμα και ο μάρτυρας, το μάτι που δεν φοβάται να κοιτάξει και να μιλήσει. Απλώς ανησυχώ υπό την έννοια ότι σε περιόδους όπως αυτή, ζητάμε από την τέχνη για να γίνει χρήσιμη, να υποβάλει απαντήσεις για ό, τι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, κάτι που είναι λάθος. Η ποίηση είναι πάντα το πεδίο του πολλαπλασιασμού των ερωτήσεων…Οι καλλιτέχνες δεν αλλάζουν τον κόσμο, εφευρίσκουν δομες, λέξεις, ήχους, εικόνες, νοήματα».
Εδώ ολόκληρη η συνέντευξη της
Κατερίνα Ηλιοπούλου
Από το βιβλίο του χώματος
ΑΝΑΒΑΣΗ
(Ταίναρο)
Εδώ οι μέρες δεν διαλύονται στον αέρα
Πέφτουν μέσα στο νερό
Σχηματίζοντας μια καταδική τους στιβάδα
Μια επιφάνεια διαχωρισμού
Ενα γεράκι πετάει πάνω από το σώμα του καλοκαιριού
Βουτάει ξανά και ξανά
Τρέφεται και μεθάει από την πτώση
Δεν έχει τίποτα εδώ
Μόνο τρελλό αέρα και πέτρες
Και θάλασσα
Μια αναίτια υπόσχεση
Ακονίζει τη λαγνεία μας με τη λάμα του φεγγαριού
Oταν έφτασα εδώ για πρώτη φορά, στο τοπίο του τέλους,
Ο αέρας έμπαινε στο στόμα μου με τέτοια μανία
Σα να ήμουν ο μοναδικός αποδέκτης του
Μέχρι όλες οι λέξεις μου να εξαφανιστούν
Κάθε δέντρο υποδέχεται διαφορετικά τον άνεμο
Aλλα υποφέρουν, άλλα πάλι αντιστέκονται
(Eχω συναντήσει μια φοινικιά που γεννούσε τον άνεμο και τον διένειμε
προς κάθε κατεύθυνση)
Aλλα τρέμουν ολόκληρα κι αλλάζουν χρώματα
Εγώ βέβαια δεν είμαι δέντρο
Κάθισα κάτω και τον φόρεσα παλτό
Eσκυψα το κεφάλι μου και κοίταξα το χώμα
Μέσα από τις ρωγμές του, οι ρίζες του θυμαριού
με τα ιερογλυφικά τους πάσχιζαν να βγουν στο φως.
Tότε οι λέξεις ξαναγύρισαν.
