Όπως πολλοί που διαβάζουν αυτό το κείμενο γνωρίζουν, τον περασμένο μήνα αποσύρθηκα από τη θέση μου ως αρθρογράφος γνώμης στους New York Times - μια δουλειά που έκανα για 25 χρόνια. Παρά τα εγκώμια που γράφτηκαν εκ μέρους της Times, δεν ήταν μια χαρούμενη αποχώρηση. Από τη δική μου οπτική γωνία, η φύση της σχέσης μου με τους Times είχε εκφυλιστεί σε σημείο που δεν μπορούσα να παραμείνω… Η κατάστασή είχε γίνει ανυπόφορη, και δεν έχω νιώσει ούτε στιγμή λύπη για την απόφαση που πήρα και την ανάκτηση της ελευθερίας μου. Πιστεύω όμως ότι η ιστορία της αποχώρησής μου λέει κάτι σημαντικό για την τρέχουσα κατάσταση της παραδοσιακής δημοσιογραφίας.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων 24 χρόνων μου στους Times, από το 2000 έως το 2024, αντιμετώπισα πολύ λίγους περιορισμούς σχετικά με το πώς και τι έγραφα. Αυτή η ήπια επιμέλεια στα κείμενά μου επικρατούσε ακόμη και όταν έπαιρνα θέσεις που έκαναν την ηγεσία των Times πολύ νευρική. Οι πρώιμες και επανειλημμένες επικρίσεις μου για την καμπάνια του Μπους να εισβάλει στο Ιράκ οδήγησαν σε αρκετές τεταμένες συναντήσεις με τη διοίκηση της εφημερίδας. Σε αυτές τις συναντήσεις, με παρότρυναν να ρίξω τους τόνους. Ωστόσο, οι στήλες μου δημοσιεύονταν όπως τις έγραψα. Και στο τέλος, πιστεύω ότι οι Times – οι οποίοι τελικά ζήτησαν συγγνώμη για τον ρόλο τους στην προώθηση του πολέμου – χάρηκαν που είχα πάρει θέση κατά της εισβολής. Πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη ώρα μου.
Έτσι, με έκπληξη διαπίστωσα το περασμένο έτος, όταν η τρέχουσα αρχισυνταξία των Times και εγώ αρχίσαμε να συζητάμε τις διαφορές μας, ότι η σημερινή διοίκηση και οι κορυφαίοι αρχισυντάκτες φαίνονταν να αγνοούν εντελώς αυτό το σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της εφημερίδας και τον ρόλο μου σε αυτό. Η προηγούμενη διοίκηση μου είχε επιτρέψει να συμμετάσχω ενεργά στη συζήτηση για τα κρίσιμα οικονομικά ζητήματα των καιρών μας. Τα επακόλουθα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 οδήγησαν σε μια μεγάλη άνθηση των οικονομικών ιστολογίων. Είχα τη δυνατότητα να συμμετέχω ενεργά σε αυτές τις συζητήσεις, επειδή είχα ένα δικό μου οικονομικό blog, υπό την ομπρέλα των Times, αλλά ξεχωριστά από τη στήλη μου. Τα κείμενα που έγραφα στο blog ήταν πιο πολύ πιο «τεχνικά» αλλά και πιο χαλαρά στη δομή τους από τη στήλη. Στη συνέχεια όμως, βήμα-βήμα, όλα τα πράγματα που έκαναν το γράψιμο στους Times να αξίζει τον κόπο για μένα, αφαιρέθηκαν, ξεκινώντας από την κατάργηση του blog μου στα τέλη του 2017.
Έτσι, το 2021 άνοιξα τελικά έναν λογαριασμό στο Substack, ως ένα μέρος για να βάζω το «τεχνικό» υλικό που δεν μπορούσα να δημοσιεύσω στους Times. Η διοίκηση της εφημερίδας αναστατώθηκε πολύ. Όταν τους εξήγησα ότι πραγματικά χρειαζόμουν μια διέξοδο όπου θα μπορούσα να δημοσιεύω πιο αναλυτικά κείμενα με διαγράμματα κ.λπ. συμφώνησαν να μου επιτρέψουν να έχω ένα newsletter στους Times (δύο φορές την εβδομάδα), όπου θα μπορούσα να δημοσιεύω το είδος των αναλυτικών κειμένων που προηγουμένως έβαζα στο ιστολόγιό μου.
Τον Σεπτέμβριο του 2024 όμως, το newsletter μου διακόπηκε ξαφνικά από τους Times. Ο μόνος λόγος που μου δόθηκε ήταν «ένα πρόβλημα ρυθμού»: σύμφωνα με την εφημερίδα, έγραφα πολύ συχνά. Δεν ξέρω γιατί αυτό θεωρήθηκε πρόβλημα, δεδομένου ότι το ενημερωτικό μου δελτίο δεν προοριζόταν ποτέ να δημοσιευτεί ως μέρος της κανονικής ύλης της εφημερίδας. Επιπλέον, είχε αποδειχθεί δημοφιλές σε αρκετούς αναγνώστες. Επίσης, το 2024, η επιμέλεια των τακτικών στηλών μου άλλαξε από ήπια σε εξαιρετικά παρεμβατική. Είχα αρχίσει να αισθάνομαι ότι κατέβαλλα περισσότερη προσπάθεια – και συναισθηματική ενέργεια – για να διορθώνω τις αλλεπάλληλες «διορθώσεις» στα κείμενα μου από ό,τι για να γράψω τα πρωτότυπα άρθρα. Και το τελικό αποτέλεσμα όλο αυτού του μπρος-πίσω από αρχισυντάκτη σε αρχισυντάκτη έκανε το τελικό κείμενο να μοιάζει συχνά επίπεδο και άχρωμο.
Αυτό που ένιωσα κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου χρονιάς στους Times ήταν μια ροπή προς το άνοστο, το στεγνό, το ουδέτερο, μια αναστολή του να λέμε κάτι πολύ άμεσα και με τρόπο που θα μπορούσε να εκνευρίσει κάποιους (ιδιαίτερα στη Δεξιά). Υποθέτω ότι το ερώτημα μου εν τέλει είναι το εξής: Αν αυτή είναι πλέον η επίσημη γραμμή της, ποιο το νόημα να συνεχίζει να συντηρεί η εφημερίδα ολόκληρο τμήμα με άρθρα γνώμης;
