Στάση Πανεπιστήμιο. Ώρα 08.40. Ένας σκελετωμένος άντρας προσπαθεί να κουνήσει τα κοκαλιάρικα πόδια του για να φτάσει μέχρι το παγκάκι, όπου βρίσκονται άλλοι δύο άνθρωποι σκιές -φαντάσματα οι οποίοι μετά βίας μπορούν να κουβαλήσουν το εξασθενημένο σώμα τους. Ένας με πλησιάζει και μου ζητάει τσιγάρο. Λίγο πιο μακριά ένας νεαρός καρφώνει μια σύριγγα στο πόδι του κάνοντας ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο. Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Στα παγκάκια πίσω από τους θάμνους ανάμεσα σε σκυλιά και σκουπίδια χωρίς να κρύβονται χωρίς να νοιάζονται, αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν μια δόση όχι από κοκαΐνη όχι από ηρωίνη αλλά από το τέλος τους που πλησιάζει. Κάθε μέρα δίνουν ένα ραντεβού με τους "δολοφόνους" τους συνειδητά, εκούσια, αναπόδραστα.
Ναι, τα ναρκωτικά είναι επιλογή αλλά τι επιλογή; Ελεύθερη ή αναπόφευκτη; Φταίνε μόνο οι κακιές παρέες, τα κυκλώματα, η ανωριμότητα ή και κάτι άλλο; Σίγουρα ναι, αλλά όχι μόνο..
Μπροστά από το μεγαλόπρεπο κτίριο με την περίτεχνη ζωγραφική πρόσοψη όπου στεγάζεται η πρυτανεία της Νομικής και διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις και ορκωμοσίες, δύο κοπέλες ντυμένες με κομψά φορέματα χαμογελούν στον φωτογραφικό φακό ενώ συγχρόνως δέχονται συγχαρητήρια από άλλους παρευρισκομένους. Δεξιά τους ένας κύριος με μαύρο ακριβό κοστούμι κρατώντας μια ανθοδέσμη από λευκά τριαντάφυλλα περιμένει το γιο του να έρθει. Σήμερα βλέπει τους κόπους μια ζωής να ανταμείβονται..Πίσω του, κάτω από το άγαλμα του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' βρήκε καταφύγιο ένας άντρας κουλουριασμένος σε μια ξεθωριασμένη κουβέρτα. Τα γέλια και τα χειροκροτήματα,τα δάκρυα χαράς αναδεύονται με τον ανθρώπινο πόνο, το αίμα, το άρωμα του θανάτου. Μια τόσο αντιθετική εικόνα, ένας πίνακας ζωγραφικής με τα πιο φωτεινά και τα πιο μελανά χρώματα.
Ποιος ξέρει; Μπορεί και εκείνοι οι απόκληροι κάποτε να είχαν ζήσει μια παρόμοια στιγμή επιτυχίας και δικαίωσης. Ίσως να ανήκαν και εκείνοι στην αντίπερα όχθη που τώρα παρατηρούσαν από μακριά. Μπορεί να είδαν τα όνειρα και τις ελπίδες τους να γκρεμίζονται λόγω της κρίσης της ανεργίας,της εκμετάλλευσης. Να βυθίστηκαν στο ψέμα για να επιβιώσουν από την πραγματικότητα παραβλέποντας ότι τα νερά ήταν βαθιά και επικίνδυνα..όταν συνειδητοποίησαν ότι άρχισαν να πνίγονται ήταν αργά, σήκωσαν το χέρι μα δεν υπήρχε κανείς να τους τραβήξει στην επιφάνεια. Και κάπως έτσι χάθηκαν στο σκοτεινό βυθό.. Στα μάτια μου συσσωρεύονται δάκρυα. Δεν κλαίω για μένα που φοβάμαι μήπως μου κάνουν κακό, κλαίω για αυτούς που φοβούνται περισσότερο από μένα.
Είναι θύματα.. Σίγουρα είναι θύματα πρώτα του εαυτού τους, καθώς ο άνθρωπος είναι δέσμιος των παθών του. Ενδέχεται να είναι θύματα της οικονομικής κρίσης, ακόμη πιο πιθανό της ανθρωπιστικής διάβρωσης που βιώνουμε σήμερα. Ο φόβος, η εγκληματικότητα, η περιφρόνηση θέτουν τους σύγχρονους ανθρώπους εκτός του πνεύματος της κοινωνικής αλληλεγγύης όχι άδικα. Φοβόμαστε να τους κοιτάξουμε, να τους πλησιάσουμε, να τους κοιτάξουμε στα μάτια. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους ναρκομανείς να δραπετεύσουν από τη φυλακή τους, μπορούμε όμως να κλείσουμε τις πύλες της σε άλλους...ή μάλλον να τους προτρέψουμε να κλείσουν εκείνοι τις πόρτες στην αυτοκαταστροφή τους.
Ένας πλανόδιος μουσικός παίζει στο σαξόφωνο μια μελωδία άγνωστη αλλά ρυθμική, ενώ γύρω του οι άνθρωποι σκιές τρυπούν διάφορα σημεία του σώματος του αναζητώντας μια εφήμερη ηδονή. Ξαφνικά ένα αγόρι 20 χρονών σωριάζεται στο πεζοδρόμιο και από το χέρι του γλιστράει το "όπλο" που τον πλήγωσε. Μια σύριγγα πάνω σε μαραμένα κόκκινα φύλλα που ταξίδεψαν με τη δύναμη του αέρα σηματοδοτούν το τέλος μιας ζωής...
Στάση Πανεπιστήμιο. Ώρα 08.40. Ο ουρανός ήταν καταγάλανος,το αεράκι δροσερό η ατμόσφαιρα διαυγής. Ο δρόμος για το πανεπιστήμιο άδειος, καθαρός, διαφορετικός. 2 Έφηβοι χόρευαν στη μέση του δρόμου στους ρυθμούς ενός βάλς που έπαιζε κάποιος άσημος βιρτουόζος. Μακάρι κάθε μέρα να ήταν έτσι.. Να υπήρχαν μόνο περαστικοί, μόνο μουσική, μόνο ζωή... Μια ουτοπία που με βοηθάει να επιβιώσω στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε... Μια ουτοπία που κρατάει ζωντανή την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Ιδεαλισμός, αυταπάτη, παρωπίδες σε μια εφιαλτική πραγματικότητα; Οι φοιτητές στα 18 τους χρόνια σήμερα μόνο κυνηγώντας το ανέφικτο μπορούν να ελπίζουν, να χαίρονται,να ζουν...
σχόλια