Υπάρχει μια βεβαίωση σε κάθε πλευρά της καθημερινότητας που θέλει σώνει και καλά να μας κάνει λιγότερο ανθρώπους. Αυτές οι ισχνές αποδείξεις ότι το όνειρο τελείωσε είναι σαν εκείνες τις κακές μάγισσες των παραμυθιών. Ζούνε ανάμεσά μας και φροντίζουν καθημερινά να μας προσφέρουν τα εχέγγυα μιας απελπισμένης τύχης που επειδή ούτως ή αλλιώς έχουμε κληρονομήσει-σαν χώρα, σαν νέοι, σαν άνθρωποι γενικότερα- θα πρέπει να αποδεχτούμε σαν δεύτερο ρούχο.
Οι καλημέρες, τα χαμόγελα και οι καλές προθέσεις αναγνωρίζονται εύκολα ως το στίγμα μιας εναπομένουσας αφέλειας και μιας τεράστιας πόρτας προς την επιβολή ενός και δύο και τριών «εγώ» πάνω στο «μαλακό» θετικό δημιούργημα.
Μα ποιος τελοσπάντων ευτύχησε στο λίγο της ψυχής του;
Οι μικροί δαίμονες που μας περιβάλλουν στις ειδήσεις, στα νέα της ημέρας, στους ωχαδερφισμούς και τις ληγμένες προσπάθειες είναι για τους πραγματικούς ανθρώπους (αυτούς δηλαδή που κοιτάνε ψηλά) κραυγές απελπισίας. Μια ζήτηση για συμπαράσταση στην κατρακύλα. Πιο εύκολα δε ζητά κανείς να συμπαρασύρει στο κάτω και στο λάθος; Η ρεμούλα, η κλοπή και το έγκλημα συνήθως θέλουν δύο plus. Γιατί από κει δε βγαίνει εύκολα μόνος κανείς.
Οι άνθρωποι σήμερα καλούνται να αλλάξουν προς το χειρότερο.
Οι γυναίκες να αποποιηθούν όλες τις «καμπύλες» της συμπεριφοράς τους, κάθε ευαισθησία και κάθε γλυκύτητα. Οι άντρες να ενθαρρύνουν τη ρωμαλέα τους φύση μέσα από τον εγωκεντρισμό της επιβολής και τις ασκήσεις του γυμναστηρίου. Και οι μεν να αναγνωρίζουν τους δε μέσα από μία καλή διατμηματική συμφωνία που θα παρέχει ασφάλεια τη νύχτα και άγνοια τη μέρα.
Πόσοι τρόποι υπάρχουν άραγε να φτιάξει κανείς μια ζωή γεμάτη μοναξιά και επιφάνεια; Πόσο εύκολο είναι να αποτυπώνει κανείς ένα δεύτερο και τρίτο και τέταρτο προφίλ στο διαδίκτυο αντί να συζητά και να μάχεται για ό, τι τον απασχολεί σε ένα φυσικό χώρο επικοινωνίας; Τα πολυμέσα είναι μια πραγματικότητα. Αρκεί όμως να ρίξει κανείς μια ματιά στην διάσταση που όλες αυτές οι απόψεις παίρνουν στη φυσική μας ζωή. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος, ειδικά για εμάς τους νέους να υψώνουμε τη φωνή μας μόνο προς εκτόνωση (δίωρες τηλεοπτικές σάτιρες, facebook, στον οδηγό του παραδιπλανού αυτοκινήτου, στο συνεπιβάτη του λεωφορείου). Και να οδηγηθούμε τελικά σε ένα πρότυπο ζωής γεμάτο γραφικότητες και αναλγησία, κρυμμένα συναισθήματα και με σύντροφο τον κυνισμό.
Ας είναι. Την ώρα που μας λένε ότι άλλοι κάνουν το παιχνίδι, πρέπει να βιώσουμε πολύ καλά και όχι να αποφεύγουμε, ότι κάθε κουβέντα, κάθε συνδιαλλαγή και κάθε αποδοχή ή απόρριψη στο χώρο εργασίας-όταν αυτός προσφέρεται- , στις γειτονιές, στο δρόμο ή στις παρέες είναι θεμέλια που βάζουμε για τις ανθρώπινες αξίες.
Ας μην έχουν όνομα. Ας τις ονομάσουμε αγάπη.
Και ο πιο σκληροτράχηλος υποκύπτει στην αγάπη.
Όχι ξόδεμα. Αγάπη. Και θάρρος. Με αντίσταση σε όποιον πάει να μας σπάσει τον τσαμπουκά.
Τα σκέφτηκα και τα είπα. Η έκθεση είναι αυτό που όλοι φοβόμαστε να κάνουμε και αυτό που θα μας σώσει. Συντροφιά με το να ζητήσουμε πολλά από τη ζωή και τον ίδιο μας τον εαυτό.
σχόλια