Πόσες φορές έχετε καθίσει δίπλα σε έναν άνθρωπο και δεν έχετε προσέξει καν πως είναι, αν γελάει, αν είναι καλά, αν κλαίει μέσα από τα γυαλιά του; Πόσες φορές έχετε ακούσει νέα από έναν παλιό συμμαθητή και απορήσατε γιατί τόσο καιρό είχατε χαθεί, σχεδόν είχατε ξεχάσει την ύπαρξή του και σας ξύπνησε από μια εγωκεντρική καθημερινότητα; Πόσες φορές ακούσατε μια είδηση άσχημη που δεν σας αφορά αλλά παρ' όλα αυτά ανατριχιάσατε πατόκορφα και έπειτα βουρκώσατε, ίσως κλάψατε χωρίς σταματημό, χωρίς εξήγηση; Πόσες φορές αναρωτηθήκατε τι να γίνεται παράλληλα με σας σε μια άλλη χώρα, πόλη, γειτονιά, τον διπλανό τοίχο, τις φωνές που ακούτε.. τις φωνές που ΔΕΝ ακούτε; Αυτές που ουρλιάζουν βοήθεια αλλά δεν τις ακούμε, δεν τις διακρίνουμε καν κάτω από τα γυαλιά ηλίου, πίσω από το χοντρό παλτό που χώνουμε το πρόσωπό μας για να ζεσταθούμε ή για να .. κρυφτούμε!
Έκλαψα, λίγο, πολύ, δεν έχει σημασία. Έκλαψα φανερά γιατί δεν κρατήθηκα, έκλαψα και κρυφά μόνη μου, έκλαψα και πνιχτά σε ένα τηλεφώνημα με την γιαγιά μου που πάντα με συγκινούν οι συμβουλές της. Έκλαψα στην είδηση για μια κοπέλα. Την ήξερα, λέει, από το σχολείο. Ναι, είπα, ήμασταν μαζί, θυμάμαι να έχει μελαγχολική έκφραση και να χάνει συνεχώς βάρος. Αλλά τελικά δεν την ήξερα. Ήξερα μόνο αυτό που έβλεπα, αυτό που με άφηνε να δω. Αυτό που ήθελα να δω. Δεν ήξερα πως νιώθει, πως είναι, τι ζητάει, τι της αρέσει, τι μπορεί, τι θέλει. Πως θα μπορούσα άλλωστε. Δεν προσπάθησα, δεν προσπάθησε, δεν γίναμε ποτέ φίλες γιατί έγινα με κάποια άλλη και αυτή... με καμία άλλη! Δεν ξέρω για τον πόνο που ζούσε, για την μοναξιά που πιθανόν ένιωθε, για την δύναμη ή για την ζωή της ή για την σκέψη της. Πάντως θα έδινα πολλά για αυτό το τελευταίο, τελικά. Ίσως γιατί θα μπορούσα να είχα προλάβει την βουτιά της στο κενό, ίσως και όχι.
Έκλαψα γιατί σκέφτηκα τον πόνο που την "έσπρωξε", την μοναξιά που βίωσε για πολλοστή φορά μέχρι να φτάσει εκεί για όπου ξεκίνησε, την θλίψη σε όσους άφησε πίσω, την ανάπαυση της ψυχής. Έκλαψα γιατί ήταν μόνο 25, ήταν η κοπέλα στο διπλανό θρανίο, ήταν κούκλα, ήταν έξυπνη, ήταν νέα, ήταν άνθρωπος, ήταν ψυχή ... και χάθηκε!
Μερικές φορές η ζωή γίνεται ξεδιάντροπη. Αγάπα τον εαυτό σου περισσότερο από όσο αγαπάς αυτόν που αγαπάς περισσότερο. Μόνο έτσι θα χαμογελάς ακόμα και όταν έρθει η στιγμή να αναμετρηθείς με τον προσωπικό σου Γκοντό. Αντίο πικρό, που δεν κατάλαβε κανείς πιο νωρίς πως ετοιμάζεις το μεγάλο σου φινάλε, που δεν σου άπλωσαν το χέρι... Δικό σου το έργο, δικιά σου και η αυλαία...
σχόλια