«Να πάρεις το πτυχίο σου, να μπεις στο δημόσιο κ να ηρεμήσεις...». Πόσες γενιές μεγάλωσαν με αυτό το μότο και μια προδιαγεγραμμένη ζωή που το μόνο που πρόσφερε ήταν «ασφάλεια»; Μια ασφάλεια που μετατράπηκε σε τιτανικό με τους επιβάτες να πέφτουν σαν μαριονέτες σε καλοστημένο σκηνικό.
Φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα και ομίχλη επικρατεί στο προσκήνιο. Ποιος μπορεί να δώσει φώς; «Η νέα γενιά» λένε, «κάτι φρέσκο» ακούγεται, «μια άλλη πνοή» απαιτείται. Πώς; Πως όμως όταν ο χώρος που πρέπει να περάσει μια άλλη νοοτροπία, το ελληνικό πανεπιστήμιο, έχει σαπίσει πιο πολύ από ποτέ (αν και το πρόβλημα εντοπίζεται από τα πρώτα στάδια της εκπαίδευσης, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο). Αν μπορούσαμε να ξεφύγουμε λίγο από τους διεφθαρμένους πολιτικούς, την τρωτή δικαιοσύνη και τους μπάτσους που καταχρούνται την εξουσία θα βλέπαμε πως η παιδεία έχει γίνει μια ωραιότατη βιτρίνα που ξεπλένεται πολύ χρήμα και παρέχονται, χωρίς κανένα κριτήριο, άπλετοι τίτλοι σποδών. Θλιβερό..
Ποια είναι η λογική; Μπαίνεις στο πανεπιστήμιο, παίρνεις το πτυχίο σου, θέλεις να βγεις έξω, να δουλέψεις, να δημιουργήσεις να αλλάξεις όλο αυτό που σε πνίγει {και μπορείς γιατί γνώσεις σου έχουν δοθεί} αλλά δεν γίνεται και μεταξύ μας.. φοβάσαι. Που μένεις λοιπόν; στο σίγουρο! Σε αυτό που μέχρι στιγμής ξέρεις. Σε ένα μεταπτυχιακό ή ακόμα καλύτερα ένα διδακτορικό, που πληρώνεσαι! Σε ένα άλλο ελληνικό δημόσιο! Ίδια η πατέντα! Δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, βόλεμα εσύ, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, βόλεμα και ο υπεύθυνος καθηγητής σου, απλά άλλα δύο χέρια που μου κάνουν τη δουλειά. Όχι άλλο ένα μυαλό, που προάγει την έρευνα.. δύο χέρια! Project έρχονται, papers γράφονται, συμπόσια πραγματοποιούνται για μια τρύπα στο κενό γεμάτη με ευρώ. Τίποτα παραπάνω.
Έρχονται τα τριάντα, τελειώνει το διδακτορικό- παραμύθι, είσαι άνεργος, με μηδέν προϋπηρεσία, έχεις ένα ωραιότατο φάκελο με πτυχία και συστατικές, είσαι δέκα φορές πιο φοβισμένος από τα εικοσιπέντε σου. Όλοι σε δείχνουν με το δάχτυλο, εσένα που ναι ξέρεις, αλλά δεν μπορείς να το αποδείξεις, πέφτεις σε κατάθλιψη. Λένε πως όλα πρέπει να γίνονται στην ώρα τους αλλιώς χάνεις το τρένο. Σίγουρα δεν υπήρχε δουλειά ούτε όταν ήσουν 25, αλλιώς θα πήγαινες, απλά δεν μειώνεις το «εγώ σου» με το να κρατήσεις ένα δίσκο, ενώ το πτυχίο σου είναι κορνιζαρισμένο! Που ξέρεις, ίσως η τύχη σου χαμογελάσει σε ένα «ανυποψίαστο» πελάτη και σε καλέσει την επόμενη μέρα για δουλειά. Επειδή δει το πιο απλό, πως δεν μασάς, δουλεύεις! Έστω και σε ένα τσιπουράδικο..
