Όταν έκλεισε τη πόρτα του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος, ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...! Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα γοργόνα.»
Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση να κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν και κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε μάτια και αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον εγκέφαλό του!
Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη μιας βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να φέρει τη κάθαρση! Προς το παρών είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε συνεχώς μέχρι να φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε γράψει τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια, της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε μέσα από το τραγούδι.
Συνήθιζε να του λέει «Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό, όταν σε τυλίγουν οι σκιές» και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου» φράση που έκρυβε μια υποτακτική : Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ! Πρέπει να αγαπήσεις όλο το κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να σου χαρίσω τη πρώτη αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά δικιά σου!
«Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή της... Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο κάθε άνθρωπος καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η αντοχή του καθενός στον πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που θα ανοίξει στο ασυνείδητο του.
Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της.
Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο.
σχόλια